donderdag 16 februari 2012

Huis te koop

In juli schreef ik het al: het werd tijd om te verhuizen. We hebben sindsdien bepaald niet stilgezeten, want verhuizen doe je niet zomaar, zeker niet in een tijd dat het er niet alleen op privévlak financieel niet al te best voor staat, maar de media ook nog dagelijks crisis schreeuwen.
Na een paar makelaars over de vloer te hebben gehad concludeerden we dat het wel het overwegen waard was, hier weggaan.

Die makelaars, dat was wel een verhaal apart.
De eerste die we hier lieten komen was degene die ons destijds dit huis heeft verkocht. Omdat hij toen, weliswaar verkopend makelaar, nogal zijn nek had uitgestoken voor ons, kopers, gunden we hem dit wel. We maakten meteen van de gelegenheid gebruik om ons te beklagen over het wanvolk dat naast ons woonde. Ja, dat huis heeft hij ook verkocht. Hij schrok er een beetje van, maar gaf ons toen wat welkome achtergrondinfo over ons nieuwe buurvolk en we begrepen dat we inderdaad maar beter konden verhuizen.

Echter, één makelaar maakt nog geen zomer dus we lieten, bij wijze van second opinion, nog een volgende ons huis bekijken.

Dit leverde een leuke anekdote op die we nog geregeld op verjaardagen zullen herhalen. De man, type glanzend maatpak en vlotte babbel, hield namelijk niet van onze interieursmaak en liet dat zo luid en duidelijk merken dat hij de prijs meteen met tienduizend euro verlaagde. Onze prachtige badkamer beschouwde hij als iets dat gegarandeerd kopers zou gaan afschrikken en mijn vrouwelijke touch in de woonkamer werd minachtend afgedaan als "rommel". Zijn grootste wapenfeit, waar hij voortdurend mee schermde, was de snelle wijze waarop hij de huizen uit zijn bestand steeds maar weer wist te verkopen. Tja, dachten wij, als je al je huizen te goedkoop in de markt zet zal dat wel blijven lukken.
Hij ging zo in zichzelf op dat hij niet merkte dat wij hem al hadden afschreven nog voor hij zijn tweede kop koffie leeg had.

De afschrikwekkende badkamer

"Rommel"


Hierna volgde een makelaardes (of makelaardin?) die niet uit onze stad kwam en daarom minder begeleiding kon bieden. Ook dachten wij dat een onbekende makelaar misschien tegen ons zou kunnen gaan werken; we zijn hier ten slotte in Twente en wat de boer niet kent dat vreet hij niet.

De makelaar die we uiteindelijk kozen, is een bekende die zo dicht bij ons staat dat we haar in onze zoektocht aanvankelijk volkomen over het hoofd zagen.

Intussen staat ons huis twee maanden te koop en is er één kijker geweest. Die is al wel twee keer geweest, dus dat is dan weer een lichtpuntje. Voor de rest... afwachten maar.