Rozenfeest

Het is zover: de rozen bloeien. Ik ben zo blij! Het lijkt wel of dit het is waar ik het hele voorjaar op gewacht heb. Alsof je een feest geeft, de tuin ziet volstromen met gasten, en dat dan eindelijk de eregasten arriveren.

En wat hebben ze zich ook dit jaar prachtig uitgedost!

Als eerste, half mei al, arriveerde Desprez à Fleur Jaune, een Franse dame uit 1826, maar die leeftijd is haar niet aan te zien. Wat haar wel aan te zien is, is dat we ons toen midden in de Romantiek bevonden, want zij is elegant en dromerig, met poedergele bloemen en een vleugje roze aan de uiteinden, en een aangenaam parfum met een ondertoon van citrus.

Op Moederdag ging ze open

Het is een ontzettend mooie, antiek ogende roos

Warmgeel is de enige juiste omschrijving voor de kleur

Een ouderwetse romantische Franse roos

Warmgeel met  roze blosjes

Hierna kwam Abraham Darby, vernoemd naar Abraham Darby III die het in zeventienzoveel (sorry, Wikipedia was niet specifieker) als eerste lukte een gietijzeren brug te bouwen, over de rivier de Severn. De roos doet de man eer aan want zijn bloemen zijn groots (10-15 cm) en niet te missen. Omdat hij bovendien heerlijk ruikt staat hij aan het trapje naar het gazon, met zijn bloemen op neushoogte.

Kijk, hier zie je de kleur goed.

Hoe ouder de bloemen, hoe meer ze roze worden.

En wat hebben ze ontzettend veel bloemblaadjes. Maar toch een open hartje voor de bijen en hommels.

Met zijn niet te missen kleur steekt hij fantastisch af tegen de groene achtergrond.

Munstead Wood was de volgende. Deze diepwijnrode roos is als altijd een parel in mijn tuin, en vreselijk moeilijk te fotograferen omdat de fluwelige blaadjes het licht dusdanig absorberen dat er op foto's meestal een rode vlek te zien is die in niets lijkt op de wonderschone roos. Een rondje Google leert mij dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt, en dat ik het het best eens op een regenachtige dag kan proberen.

Munstead Wood is een fluwelen roos

De roos is overigens vernoemd naar het landhuis (en de beroemde tuinen) Munstead Wood in Surrey.

Zo dieprood dat de zon er amper vat op heeft

Hierna ging het snel, plotseling kwamen er een heleboel gasten tegelijk aan.

Mary Rose (vernoemd naar een oorlogsbodem, eigenlijk dus een Mary Rose roos).

Mary Rose begint elk rozenseizoen enthousiast met een heleboel bloemen tegelijk

 Redouté (een zachtroze versie van Mary Rose, vernoemd naar de 18e eeuwse rozenschilder).

Heel zacht en geurig. Hij heeft vorig jaar een moeilijk jaar gehad maar is nu weer helemaal terug.

Daar hebben we de oude naamloze rode roos die er al stond toen we dit huis kochten, en die dit jaar onmiddellijk groots uitpakte, met bossen tegelijk.

Dit is slechts één van de vele bossen

Wildeve, onze jongste aanwinst uit 2016, met haar tedere zachtroze-met-een-vleugje-abrikoos-kleurige bloemen.

En ook een hele serie nieuwe sterren aan het firmament, namelijk de rozen in onze nieuwe border, allemaal Engelse rozen van David Austin:

Dit is Wollerton Old Hall, net als Munstead Wood vernoemd naar een beroemde Engelse tuin.

Hij begint abrikooskleurig maar kleurt al snel lichter...

Tot hij uiteindelijk romig warmwit is geworden.

Deze prachtige roos heet Lichfield Angel

En dit is hij als hij helemaal open is. Omdat de steeltjes in het begin nog zo dun zijn hangt hij een beetje, dus moest ik hem even ophouden voor de foto.

Dit is Queen of Sweden, een roos die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond omdat ze zo ontzettend mooi van vorm is.

Op deze foto zie je goed het kleurverschil; in de ochtend, net open, zit er nog een beetje abrikoos in, later is ze puur zachtroze.

Dit is misschien wel de allermooiste van mijn nieuwe rozen: Desdemona. Een vrij recente roos uit de stal van David Austin.

Eenmaal in juni aanbeland kwam de rest ook op stoom.

Miss Alice, een kleine struik met middelgrote zilverig roze bloemen.

Mary Magdalene, die zo prachtig warm afsteekt bij de lavendels die haar omringen.

Begint erg oranje maar zwakt later af naar romig abrikoos.

De felroze roos die we ooit van oma kregen en die volgens de verpakking een "Fairy" had moeten zijn, maar veel groter (en mooier) bleek.

Zo jammer dat ik de naam niet weet, want deze roos zou ik iedereen aanraden. Groeit goed, is enorm sterk, bloeit overdadig en ruikt heerlijk.

Clodagh McGredy, met die naam die veel te grof klinkt voor zo'n mooie poederroze roos.

Van knop...

...voorzichtig open...

...tot bloem.

Acropolis met haar van roomwit naar zachtrood verlopende bloemblaadjes.

Ik vind de Alchemilla mollis er erg mooi bij staan.

Mijn lievelingsroos: de mysterieuze naamloze waarvan ik niet eens meer weet hoe we er ooit aan gekomen zijn en waar ze nou eigenlijk stond in onze oude tuin, maar die elk jaar opnieuw uitbundig bloeit met prachtige grote zachtroze-naar-wit verblekende bloemen die heerlijk geuren.

Hier staat ze, links naast de Abraham Darby stamroos. Ze vermaken zich prima in elkaars gezelschap.

Voor het eerst sinds hij op een nieuwe plek staat: Climbing Sombreuil. Hij kwam niet uit de verf op zijn oude plek (die hij moest delen met een New Dawn) en kennelijk geniet hij behoorlijk van de zon die hij met niemand meer hoeft te delen.

Puur roomwit, zonder vleugjes roze, geel of abrikoos.

Nu nog maar twee bloemen, maar het begin is er.

Waltz Time die zo mooi oudroze bloeit, met enorme bloemen, en waarvan we er twee hebben en degene die het minste zon krijgt, het gek genoeg het best doet.

Er zit een blauwe zweem in zijn kleur, daarom combineer ik hem graag met blauw, zoals korenbloemen of Veronicastrum.

Katharina Zeimet arriveerde, met honderden knoppen en al meteen vele witte bloemen, die zo heerlijk ruiken dat een buiging naar haar kleine gestalte beslist de moeite waard is.

Als vanouds in gezelschap van Nepeta "Walkers Low"

Ze zijn zo mooi samen!

Ook met kleine witte bloemen en een heerlijk zoete geur is Guirlande d'Amour, die ondanks dat we haar vorig jaar pas geplant hebben, nu al tot halverwege de rozenboog is gegroeid.

En een geur dat die kleine bloemen verspreiden! Honingzoet. Heerlijk als je onder de rozenboog door wandelt.

The Pilgrim, de stamroos die met zijn zachtgele bloemen het kleurpatroon van roze-paars-wit zo opvallend en toch niet opdringerig doorbreekt.

Mooie volle bloemen

Prachtig zachtgeel

Kathryn Morley, zo bescheiden en zacht, maar ontzettend mooi.

Een kleine struik met middelgrote bloemen, maar heel mooi van vorm.

Na al die Engelse rozen kwam dan ook een Duitse roos: Rose von Münster, vernoemd naar de mooie stad in Noordrijn-Westfalen en gekweekt door Thorsten König. Een prachtige sterke roos in mijn favoriete rozenkleur: zachtabrikoos met een vleugje roze. Of zachtroze met een vleugje abrikoos.

Een hele mooie roos waar ik enorm blij mee ben! Groot en stevig en doorbloeiend.

De kleine stamroosjes, roze, wit en rood, zijn ook weer van de partij.

Dit is een hele mooie klimroos die ik afgelopen voorjaar eens niet gesnoeid heb, en dat heeft tot nu toe zijn vruchten afgeworpen. Er zitten meer knoppen en bloemen in dan ooit tevoren. Geniet mee van A Shropshire Lad.

Knoppen zijn altijd donkerder dan de open bloem uiteindelijk wordt.

Het verkleuren naar steeds zachtere tinten begint

Hoe verder hij open gaat, hoe mooier hij wordt

En zo is hij dan open, en kijk eens wat een beloften er nog omheen zitten!

Ik ben bijzonder gecharmeerd van zijn bloemvorm.

Natuurlijk kon de oude gele roos niet ontbreken: de rijkst bloeiende roos van de tuin, met een geur die zo intens is dat je er niet onverschillig langs kunt lopen.

Enkel roos en knop. Die gaat nog wel even door zo te zien.

Nu komen de beroemdheden. Leonardo da Vinci, Marie Curie, Geoff Hamilton. Allemaal genieën in hun vakgebied. Met prachtige rozen die hun naam dragen.

Leonardo da Vinci, stamroosje

Marie Curie, zo intens in haar kleuren

Geoff Hamilton met zijn compagnon Astrantia "Rosa Lee" (en een bij)

Als een van de laatsten arriveerde Berleburg Castle, een dieproze roos die ik vorig jaar zomer van mijn zus kreeg.

Het lijkt wel een hartje

En als allerlaatste arriveerde dan mijn naamgenote: Helena Renaissance. Een roos die je wit zou kunnen noemen, maar toch eigenlijk ook een heel klein tikje roze, of is het nou toch een vleugje abrikoos? Ik houd in elk geval erg van deze kleur!

Ik houd van roomwit met een vleugje.

Natuurlijk zijn er nog meer gasten uitgenodigd op dit feest, maar die waren nog niet zo ver, die zijn zich nog aan het omkleden, moeten hun jurk nog strijken, u kent dat wel.

Ik hoop dat u genoten heeft van de foto's en misschien zelfs inspiratie hebt opgedaan voor de aanschaf van een nieuwe roos.
Bij vragen over onderhoud, keuze of snoei van rozen: zet gerust iets in de opmerkingen!