Photoshop en het geheim van de mensloze vakantiefoto's

Ik krijg soms de vraag of ik mijn foto's bewerk en ik moet eerlijk zeggen: dat doe ik zo heel af en toe. Meestal maak ik van één onderwerp verschillende foto's met verschillende instellingen en zoek ik de best gelukte eruit om op het blog te plaatsen. Het enige "bewerken" dat ik dan doe, is mijn naam erop zetten (ik ben namelijk foto's van mezelf tegengekomen op o.a. Instagram, onder andermans accounts!).

De roos Munstead Wood krijgt bij verschillende instellingen steeds andere kleuren. De kunst is om zowel het blad als de bloem in dezelfde kleur op de foto te krijgen als ze in het echt heeft.

Daar komt dus geen bewerkingsprogramma aan te pas, enkel de keuze van de foto die de werkelijkheid het mooist weergeeft.


Op vakantie in Engeland was het een heel ander verhaal.
Daar hebben wij prachtige plekken bezocht, maar daar waren we niet bepaald de enigen. En dus stonden op bijna al mijn foto's mensen. Tussen de rozen, in tuinen, voor al die prachtige gebouwen. Heel jammer, maar daar hebben we dus fotobewerkingsprogramma's voor. En een klein beetje handigheid.

Ik zal uitleggen hoe ik bijvoorbeeld de foto's van het extreem drukbezochte Arlington Row in Bibury mensloos heb gekregen.
Om te beginnen zoek ik, ongeacht al die mensen, de beste stek om de foto te maken (in dit geval: het brugje over de Coln), en ging ik met de belichting aan de gang. Even wachten tot die wolk voor de zon weg is, dat soort dingen.

Dan komt het wachten op de posities van de mensen.
En dat is mijn pro tip:
Ik wacht tot de (meeste) mensen op wegphotoshopbare plekken staan.
* Op grasveldjes.
* Voor struiken/hagen.
* Tegen egale achtergronden/muurtjes.

Dan zijn ze met de kloonstempel (een tool in photoshop) heel eenvoudig weg te halen.

Hieronder wat voorbeelden.

Die meneer bleef maar door mijn beeld lopen. En dat kan ik hem niet kwalijk nemen, hij wou ook gewoon van de rozen genieten. Dus wachtte ik tot hij voor die taxusheg stond...

En voilà, weg meneer. Onzichtbaar weggewerkt.

Op Arlington Row was de uitdaging fors groter. Het wemelde er van de toeristen.

Maar met een beetje geduld heb ik ze allemaal weten te verwijderen. Het stukje voor het huis (met dat deurtje) was nog het moeilijkst. De mensen achteraan op het gras waren zo weggewerkt, net als de geparkeerde auto.