Helena's mijmeringen: Hier encore...

Eergisteren was ik nog in Parijs... Ik moet altijd even "landen" wanneer ik thuisgekomen ben na een reis. Alsof mijn gedachten, mijn ziel, het tempo van de terugreis niet kunnen bijbenen en pas een dag of wat later terugkeren.

We woonden in een appartement in het 20e arrondissement. Als je niet weet wat er achter die grote dubbele deuren verstopt zit heb je geen idee van de binnentuinen waaromheen zich de appartementen bevinden. Die van ons gebouw was lang en smal en ontzettend gezellig, met planten en bistro-stoeltjes en er zaten maar liefst zeven katten.

Wat zit er verborgen achter die mooie dubbele deuren?

Trapje naar de binnentuin

De binnentuin

We zaten tussen de gewone Parijzenaars. Hotels en speciaal voor de vakantieganger bestemde locaties zijn aan mij nooit zo besteed. Liever wonen wij tussen de lokale bevolking in een huis zoals het hunne, in dit geval dus in een gewone drukke Parijse straat met winkeltjes en bakkertjes. Van die drukte merkte je overigens helemaal niets in ons appartement dat op de binnenplaats uitkeek. Het was er bijna net zo stil als thuis.
Op het dak zat een merel te zingen.

Place Gambetta

Ons huis lag vlak bij Père Lachaise, de prachtige begraafplaats waar vele beroemdheden uit het recente en minder recente verleden begraven liggen. We wandelden er in misschien vijf minuten naartoe, om vervolgens urenlang rond te dwalen in een sfeer die het midden hield tussen indrukwekkend mooi, luguber en ontroerend.

Père Lachaise

Graf van Frédéric Chopin

Met de metro gingen we naar Montmartre. Het beklimmen van al die trappen was een flink karwei, gelukkig wachtte boven de mooie Sacre Coeur, waar net een mis aan de gang was en de combinatie van het reusachtige orgel met de hoge stemmen van de nonnen voor een hemelse sfeer zorgden.

Sacre Coeur

Montmartre ademt een artistieke sfeer, niet alleen rond Place du Tertre, waar toeristen blijmoedig opgelicht worden door kunstenaars (die, omgerekend naar de snelheid waarmee ze werken en de prijzen die ze vragen, blijkbaar zo'n 600 euro per uur waard zijn). We schoten vlug een zijstraat in en gingen op zoek naar Rue Lepic waar Vincent van Gogh een paar jaar op nummer 54 samen met zijn broer Theo heeft gewoond.

Montmartre, Rue de l'Abreuvoir

54 Rue Lepic

Ook kwamen we "De man die door de muur brak" tegen, een standbeeld ter ere van een van de meest fantastische korte verhalen die ik ooit heb gelezen, van schrijver Marcel Aymé. Het beeld stelt overigens de auteur voor, niet hoofdpersoon Dutilleul. Zo is Aymé in brons vereeuwigd in de rol van zijn tragische protagonist.

Marcel Aymé breekt door de muur

Een klein uurtje rijden ten noorden van Parijs ligt het plaatsje Auvers-sur-Oise, en hier kwam ik erachter dat ik toch vooral gecharmeerd ben van het platteland, en dat een stad, zelfs Parijs, wat mij betreft maar leuk is voor even. Ook Vincent van Gogh meende dat hij het geluk in Auvers-sur-Oise kon vinden. In 1890 vertrok hij vanuit Zuid-Frankrijk naar het noorden. Hoewel hij er bijzonder productief was (hij maakte er zo'n 70 schilderijen) is dit toch de plek waar hij uiteindelijk nog datzelfde jaar gestorven is.

Boven bij dat kleine dakraampje woonde Vincent

Hier wandelde hij

We bezochten plaatsen die hij geschilderd heeft

Van een heel andere orde was Disneyland. Daar ontkom je niet aan als je een kind hebt. De reis door de ruimte met Star Tours en zelf autorijden in Autopia maakten de meeste indruk. Over de draak (die gevangen zit in een grotonder het kasteel van Doornroosje) en de achtbaan was ze beduidend minder te spreken.

Wat me vooral opviel in Parijs waren de prachtige tuinen en perken. Wordt openbaar groen in onze streken nogal goedkoopjes afgedaan met degelijke struiken of ander saai spul, in Parijs (en overigens ook elders in Frankrijk), zagen tuinen en perken eruit alsof... nou ja, alsof ikzelf betrokken was geweest bij de keus voor de planten en bloemen. Fantastisch mooie combinaties van planten die ik ook in mijn tuin heb, in mijn kleuren nota bene. Mensenlief wat heb ik genoten van al die prachtige bloemen. Ik kreeg amper de kans mijn eigen tuin te missen.