Paris - part deux

Parijs, Deel 2

"Het weer in Parijs valt reuze mee", mailde ik naar huis. Wisselend bewolkt, licht wisselvallig, een graad of 18 en de meeste regen in de avonduren.
Zodra ik dat gemaild had, veranderde alles. Vooral voor donderdag waren de voorspellingen grijs en nat. Zeer nat, en donkergrijs, kan ik beter zeggen. 
"Als we naar Versailles willen, laten we dan donderdag gaan", zeiden we tegen elkaar. Daar ben je tenminste binnen.

Maar donderdag was het 1 mei, Journée internationale des travailleurs noemen ze dat daar, in het Nederlands ook wel bekend als Dag van de Arbeid, en dan zit alles potdicht. Winkels, musea... alles! 
Tja, wat ga je dan doen? De plannen voor donderdag en vrijdag omruilen. Donderdag dus de stad in, naar het Île de la Cité, want daar staat de Notre Dame en die is altijd open. Tja, dat moeten er meer gedacht hebben... Het plein ervoor stond zwart van de mensen. Mensen die, zo bleek, helemaal niet massaal van de gevel stonden te genieten, maar allemaal stonden te wachten om er naar binnen te mogen. Daar viel ons plan in het water. En het regende toch al zo. We kochten er voor de zekerheid nog een plu bij en besloten het weer maar zo goed en zo kwaad als het kon te negeren.

Net als een Parisiënne die voor ons liep trouwens. In een kort rokje, met blote benen en balllerina's aan haar voeten en zonder plu, waadde ze met opgeheven hoofd, alsof het een zonnige middag was, door de enkeldiepe plassen.

Notre Dame

Allemaal slotjes aan de brug die eeuwige liefde uitbeelden

We gingen de brug over, terug naar de rechter oever en kwamen in de buurt van Les Halles in een wirwar van kleine straatjes terecht, waar we plotseling trek kregen en de regen ontvluchtten in een heel aardig zaakje op een hoek, waar we uitstekend gegeten hebben. Tegen de tijd dat we klaar waren was het droog. Eenmaal bij het Louvre aangekomen brak de bewolking open en tijdens onze hele wandeling door de Tuilerieën scheen de zon. In de verte echter waren de wolken niet donkergrijs, maar dreigend zwart. We wandelden zolang het droog was, via Place de la Concorde naar de Seine, omdat je nu eenmaal langs de Seine gewandeld moet hebben als je in Parijs bent.
Op dat moment gingen de hemelsluizen met zo'n kracht open dat het eigenlijk niet meer uitmaakte of je op de kade liep of er per ongeluk naast stapte, de Seine in. 
Totaal doorweekt kwamen we thuis, gelukkig was ons appartement warm en voorzien van een prima douche.

Shelf cloud boven de Seine (doorgaans voorbode van zwaar onweer )

En inderdaad, de hemelsluizen gingen open. Pont de l'Alma

De Parijzenaars gebruiken dit beeld om te kijken hoe hoog het water staat. Soms komt het tot zijn voeten of hoger. In 1910 stond het water in de Seine zo hoog dat het beeld tot zijn kin in het water stond. 
Op een betere dag bezochten we de Eiffeltoren. Wéér een uur of langer wachten, en we hadden de dag ervoor in Disneyland ook al overal zo lang moeten wachten. Daar werd ik wel een beetje zat van op een zeker moment (vandaar dat we de Notre Dame niet in gegaan zijn). Maar ja, de Eiffeltoren overslaan... Uitgesloten natuurlijk!

Uitzicht: Hôtel des Invalides

Uitzicht richting 20e arr. Het "bos" in de rechter bovenhoek is de begraafplaats Père Lachaise

Eiffeltoren vanaf Trocadéro

Verder natuurlijk de andere bekende bezienswaardigheden bezocht.

Louvre & piramide

Louvre, binnenplaats

"Le Message", Louvre

Louvre

Louvre & Tuilerieën

Doorkijkje: Arc de Triomphe du Caroussel, Obelisk van Place de la Concorde, in de verte Arc de Triomphe de l'Étoile

Petit Arc

Tuilerieën

Alwaar mijn dochter een paar duiven tegenkwam

Fontaine des Innocents, 1e arr.

Tour de l'horloge (uurwerk uit 1334)

Arc de Triomphe

Grand Palais

Église de la Madeleine

En dan op de laatste dag uiteindelijk naar Versailles. Komen we daar aan... wéér zo'n rij... Mensenlief, ik heb echt even overwogen om rechtsomkeert te maken. Maar ja, ga je ooit nog eens naar Parijs, zal die rij dan korter zijn? Vast niet, dus twee uur gewacht om naar binnen te mogen... Terwijl mijn man in een ándere rij ruim drie kwartier moest wachten om entreebewijzen te kopen. Gekkenwerk, echt waar. Ook binnen. Je kon over de hoofden lopen. Maar goed, we kunnen 'm afstrepen - en de tuinen, naderhand, waren een verademing.

Ook gekkenwerk: de slaapkamer van de koningin. Wat een overdaad! En het volk leed honger.

Château de Versailles

Degenen die begaan zijn met mijn persoontje en zich nu afvragen hoe ik het volgehouden heb, dagenlang door Parijs struinen, kan ik vertellen: op mijn tandvlees en met pijnstillers. Nee, dát was een kleine dagelijks terugkerende ramp: mijn weigerende lichaam, de pijn, de extreme vermoeidheid, midden in Parijs ineens niet meer verder kunnen en met een groeiende afgunst naar bejaarden met wandelstokken en rollators kijken. 

Maar ja, toegeven en nooit meer ergens heen gaan? Ik heb ingecalculeerd dat ik weken zal moeten herstellen, en ondertussen teer ik op de nieuwe herinneringen die ik heb opgedaan bij dit (inmiddels achtste) bezoek aan deze prachtige stad.