Details, en een tuinfeest!

Als je me vraagt: waar word jij nou blij van, zal ik (nadat ik boeken, thee, tuin en poezen heb genoemd) “details” zeggen. Het kleine gebaar. Met onverwachte weekendtripjes naar Londen of Parijs moet je bij mij niet aankomen, maar breng je één bloem voor mij mee, speciaal geplukt voor in dat ene mooie vaasje, dan heb je definitief mijn hart gestolen. 

Ik was een paar jaar geleden in Antwerpen, en daar kreeg ik een kopje thee aangeboden. De vrouw die het kopje voor me op tafel zette, deed dat keurig met het oortje naar rechts op het schoteltje. Ze wilde al weggaan, maar zag toen dat het oortje niet precies haaks stond – eerder twee millimeter te ver naar boven – en verschoof mijn kopje in één soepele beweging naar exact waar de drie van een uurwerk staat. Die twee millimeter, daar kun je mij nou zo ontzettend blij mee maken. Dat iemand dat überhaupt opmerkt, en het nog de inspanning waard vindt er iets aan te verbeteren, dat maakt me geweldig blij (en dat me dat incident na jaren nog steeds zo helder voor de geest staat, bewijst wel hoe erg ik zo'n gebaar waardeer!)

Eergisteren heb ik zelf een heleboel details verzorgd, en ook daar krijg ik energie van. Het was de kers op een vermoeiende taart, want zondagmiddag vierde ik mijn jaarlijkse tuinfeest. Dat hield in dat ik afgelopen zaterdag (met die hitte) de hele dag in de keuken stond en zondag tot half 2 bezig ben geweest de tuin te versieren. Daarna had ik een uur tijd om foto’s te maken, serviesgoed leuker neer te zetten, bloemetjes wat meer naar wens te schikken, toch maar dat andere setje kopjes te pakken, het tafelkleed recht te leggen enzovoorts, waardoor ik ontspannen en tevreden rond half 3 de eerste gasten kon ontvangen.

Vorige jaren was dat wel anders (deels mijn eigen schuld), en niets kan mij zo uit mijn hum brengen als mensen die al voor de deur staan als je nog maar half klaar bent met de voorbereidingen. Juist die puntjes op de i geven mij na anderhalve dag voorbereiding weer energie. En ja, het is een rotkwaal waar ik aan lijd, ik moet nu eenmaal heel zuinig en bewust met mijn energie omgaan, anders trek ik het niet. 
Zaterdagavond, na een middag bakken, stortte ik ook zonder waarschuwing vooraf in. Het ene moment was ik nog lekker bezig, en plotseling was het alsof er een knop omging: ik kon niets meer, helemaal op. Ik ben in de hangmat gaan liggen en heb anderhalf uur naar de donkerder wordende lucht liggen staren, beroerd van vermoeidheid.

Ook nu kamp ik weer met de naweeën van twee veel te drukke dagen. Gisteren lag ik als een zieke op bed, nadat ik eerst nog had geprobeerd wat aan dit blog te doen, opgesloten op mijn kantoor, luiken half dicht omdat ik geen licht kon verdragen en oordoppen op tegen geluidsinput - totdat zelfs dat niet meer ging.
Maar mijn tuinfeest afzeggen? Nee, echt niet, ondanks alles is dit voor mij het hoogtepunt van het jaar, het moment waarop al het goede in mij zich verenigt en het beste naar boven komt. Ondanks dat ik weet dat ik de dagen erna steevast met de gebakken peren zit, geniet ik met volle teugen van de voorbereidingen en het feest zelf.

Ik begon zaterdag toen het nog niet zo warm was met de gerechten die gebakken moesten worden. Vrijdag had ik de voorbereidingen voor het teabread al getroffen, zuidvruchten in kleine stukjes geknipt (ik snijd ze niet, maar knip ze, dat gaat veel sneller) en een etmaal laten intrekken in sterke thee met bruine basterdsuiker. Als daar dan vierentwintig uur later meel en eieren bij gaan weet je niet wat je ziet: een vieze bruine massa met klontjes erin, die aan precies het tegengestelde van eten doet denken. (Om precies die reden heb ik er geen foto van gemaakt...) Maar eenmaal uit de oven is het een heerlijke volle, zoete cake.

Daarna heb ik bladerdeeghapjes gemaakt, twee soorten: met salami, zure room en knoflook, en met geitenkaas en olijven. Die waren heel snel klaar, het was nauwelijks werk, een half uurtje misschien.

Geitenkaas-olijvenvulling

Drie extra gemaakt om stiekem alvast te kunnen proeven

En zo kwamen ze uit de oven!

Vervolgens heb ik hartige cake gemaakt. Na jaren quiche serveren wilde ik eens iets anders en ik had nog een fantastisch recept voor een hartige cake liggen. Mijn dochter heeft het een en ander aan rijpe groenten in de moestuin geoogst en deze hebben we in de cake verwerkt. 

Mijn dochter heeft in de moestuin geoogst wat er rijp was. Let alsjeblieft niet op de afschuwelijke vloertegels, de keuken is ons eerstvolgende grote project in dit huis.

Zij dopte voor mij de erwtjes

En zo was de cake voor hij de oven in ging.

Wat er verder nog gebakken moest worden heb ik aan man en kind overgelaten; mijn dochter kan al prima shortbread bakken en de scones en madeleines (geen muffins dit jaar, we wilden eens wat anders) laat ik graag aan mijn man over, bij hem lukken die altijd beter dan bij mij.

Maar eerst tijd voor een pauze. Buiten werd het warmer en warmer…

en warmer

en warmer

Hier dacht ik: heter wordt het niet

Maar het werd nog warmer...

…binnen was het met 26 graden nog net uit te houden. Man en kind gingen een uurtje afkoelen bij een meer in de buurt en ik ben, terwijl de hartige taart in de oven stond, even op bed gaan liggen.

Daarna ging ik verder met de koude gerechten. Om mezelf nog wat meer ontspanning te bezorgen zette ik in de woonkamer de televisie aan, die kan ik vanuit de keuken precies zien, zo kon ik met een half oog de 14^e etappe van Grenoble naar Risoul volgen terwijl ik sandwiches maakte met roomkaas, met zalm, met ham & ei en met komkommer.

Sandwichrolletjes met roomkaas, paprika, dragon en bieslook

Zo opgerold gaan ze de koelkast in, later snijd ik ze in vieren

Ondertussen won Rafal Majka met schijnbaar gemak de etappe – en ik had een voorbeeld aan deze jongeman kunnen nemen, want in tegenstelling tot vele anderen die zich kapot reden op de helling naar Risoul, had hij zijn krachten wel goed weten te verdelen. 

Vanuit de keuken kon ik de televisie zien. Ik heb hem een beetje schuin op de kast gezet.

Ook ik kwam de man met de hamer tegen terwijl ik nog “op de helling reed”. Op het moment dat na de sandwiches tot me doordrong wat er nog allemaal moest gebeuren – ik had de week eraan voorafgaand zó nadrukkelijk rust genomen, dat ik onbedoeld een heleboel dingen tot het laatste moment voor me uit geschoven bleek te hebben – knapte er iets in mij. Ik verliet de keuken en bracht de rest van de avond in de hangmat door, en nog voor het donker was lag ik in bed, waar van slapen weinig kwam omdat het de hele nacht 27 graden in de slaapkamer bleef.

De volgende dag werd ik vroeg (maar niet uitgerust) wakker, en omdat ik nog veel te doen had ben ik er maar meteen uit gegaan. Het zware werk liet ik aan mijn man (tafels verplaatsen en zo) en waar mijn dochter goed in is liet ik aan haar over, ondertussen versierde ik de tuin, zocht het servies uit, stalde de gerechten uit op mooie borden en schalen, enzovoorts. Ik had alle tijd om mooie make-up op te doen en een lekker luchtje, mijn haar op te steken en me (met enig geweld) in een jurk te persen die ik al drie jaar niet aan heb gekund. Zo fijn dat ook dat weer mogelijk was.

In de loop der jaren heb ik een flinke verzameling kleine glazen vaasjes aangelegd, die nog steeds groeiende is. Mijn dochter vult ze met de schattigste bloemetjes uit de tuin (zij heeft daar oog voor!) en ik hang ze hier en daar in de bomen of zet ze in groepjes op de tafels.

En zo is de tuin geworden toen hij helemaal versierd was.

Tafels gedekt, kussens op de stoelen en linten in de bomen en aan de parasol

Wat zag dat er fijn uit allemaal

Halverwege de voorbereidingen, het serviesgoed staat al op tafel

Een paar tuinmagazines voor wie even wat wil doorbladeren, en het fotoboek "Mein Schöner Garten" dat ik onlangs maakte over mijn eerste jaar in deze tuin.

Het was weer bijna net zo warm als zaterdag

Nog een kwartiertje voor de mensen komen, de lekkernijen staan op tafel en de menukaart hangt aan de parasol.

De menukaart

De theekaart

Teabread

Salami-knoflookhapjes

Mijn dochter versierde elke schaal met kleine bloemen

Mijn dochter en haar shortbread, mooi versierd met figuren erin

Geen high tea zonder scones natuurlijk. En de mooie bordjes.

Poedie was er ook (de andere twee poezen lieten zich niet zien)

De geitenkaas-olijvenhapjes

De hartige cake

(Bijna) alles staat klaar, laat de gasten maar komen! (De sandwiches had ik vanwege de warmte nog in de koelkast gelaten, die staan niet op de foto)

Vanwege de privacy geen foto's van het feest zelf, maar dit ziet er hopelijk toch uitnodigend genoeg uit?

Gezicht vanuit het tuinhuis, waar ik de muziekinstallatie had gezet. Geen feest zonder de juiste muziek! Ik had gekozen voor een combinatie van Franse chansons en filmmuziek.

Helaas werd zondag (en de dag ervoor) mijn voorpret een beetje gedrukt door de weersverwachtingen… zaterdags was het prachtig, stralend en heet, maar voor zondag was regen voorspeld. O, wat was ik bang dat mijn tuinfeest in het water zou vallen en we naar de huiskamer zouden moeten verkassen! De hele dag de buienradar in de gaten gehouden, maar hoewel het bewolkt werd, heel benauwd en dreigend grijs, bleef het tot kwart over zeven droog – toen gingen de hemelsluizen dan ook meteen voluit open. 
Wat een noodweer plotseling! Donder en bliksem, windvlagen en een rivier in de tuin. Omdat bijna alle gasten er toen nog waren hebben we met zijn allen alle spullen op tijd binnen gekregen. 
Wat bleef was de herinnering aan een geweldige dag, en een doornatte tuin met planten die na al die hitte dolblij waren met al dat water. Al mijn gasten en mijn twee hulpjes (man&kind) bedankt voor alles, zonder jullie was het nooit zo'n heerlijk tuinfeest geworden! 

Na afloop, een kleddernatte tuin en de stille getuigen van een heerlijk tuinfeest in het gras.