Knielen op een stuk blauw zeildoek

Weten jullie nog dat ik vorig jaar over afschuwelijke woekerplanten schreef? Ik eindigde die treurige opsomming met de mededeling dat er overal gras in mijn borders stond.
Ik heb het al die tijd min of meer in de hand kunnen houden door er zo veel mogelijk uit te trekken, maar op één plek, een hoekje in mijn dochters tuin, werd het te gortig. Daar hielp uittrekken net zo min als schoffelen. Rizomen, onthoud dit woord.

Het stukje "gras met wat planten" bij het tuinhuis. Rechts staat al een doosje met de nieuwe planten.

Er moest daar iets drastischers gebeuren. Ik besloot dat het hele stuk tot op dertig, veertig centimeter leeg gegraven moest worden (want zo diep wortelt dat rotgras), alle planten eruit, en dan al die ondergrondse kruipwortels (want dat zijn rizomen) van het gras uit de aarde en tussen de wortels van de planten vandaan pulken.
Nou moet ik u bekennen dat ik gek ben op mooie planten en bloemen, maar dat ik de kriebels krijg van de ondergrondse delen van planten. Het liefst ontken ik voor mezelf dat er aan planten wortels zitten. Ik vind dat maar enge kronkeldingen! Dus dit karweitje vergde heel wat wilskracht!

Rizomen. Al die witte dingetjes moesten eruit gevist worden (niet alleen die grote dus). Wat een werk.

Eerst groef ik de planten uit die er stonden (dat waren er al niet veel meer, aangezien het gras de overhand begon te krijgen), spreidde een groot stuk zeildoek uit en schepte (of liever gezegd: liet mijn man scheppen) alle aarde uit het vak.

Het vak zonder planten. Nu begon het werk pas.

Plantjes moesten even langs de zijlijn wachten.

Toen een kniekussentje gepakt en met de hand (met handschoenen aan weliswaar) alle aarde uitpluizen op rizomen.

Steeds een schepje aarde door mijn handen laten gaan...

...en daarna op een aparte hoop gooien.

Op een gegeven moment kwam mijn dochter kijken wat ik aan het doen was en ik zei haar eens naast me neer te hurken en goed naar de aarde te kijken. Het wemelde van het bodemleven! Miertjes, duizendpootjes, wormen, pissebedden, larven, poppen, er kroop en kronkelde van alles.

Bodemleven. Niet helemaal goed zichtbaar op de foto, maar naast dat conifeertakje ligt een larve, ervoor kruipt een duizendpootje.

En dat werd niet alleen door mij opgemerkt. Al gauw kreeg ik gezelschap van een vogeltje. Het was mevrouw Zwarte Roodstaart. Zij is grijs, dus ze heeft haar naam duidelijk van haar man. En blijkbaar heeft ze een nestje in de buurt, want ze vloog steeds met snavels vol kronkelend bodemleven weg, om vijf minuten later weer terug te komen.

Mevrouw Zwarte Roodstaart (Phoenicurus ochruros)

Op een zeker moment kwam een van onze poezen aangelopen, dat konden we natuurlijk niet hebben. Naar binnen jij. Maar toen kwam de kat van de buren aangelopen. Tja, wat doe je daar nu mee? Hij laat zich niet gemakkelijk wegjagen want hij vindt het altijd reuze interessant als ik in de tuin bezig ben en komt dan gezellig bij me zitten en kopjes geven. Normaliter heel schattig, maar niet als ik op een vogeltje zit te wachten. De kat maar even in het tuinhuis gezet met een bakje brokjes en verder gegaan met aarde uitpluizen, en toen lukte het me ook om foto's te maken. Het vogeltje was helemaal niet bang!

Na enkele uren was ik klaar, drie emmers vol rizomen had ik, eindelijk konden de planten (plus een paar nieuwe) de grond weer in en kon de schone aarde terug in het vak. Ze hingen inmiddels een beetje slap, dus flink wat water gegeven, toen naar binnen (het begon al te schemeren), handen wassen en nog een uurtje televisie kijken.

Emmers vol rizomen

Nieuwe plantjes

Lichten uit, tanden poetsen, poezen welterusten wensen... POEZEN! O nee, de kat van de buren zat nog steeds in het tuinhuis! Helemaal vergeten. Arme kat! Op blote voeten naar buiten gerend, en ja hoor, daar zat hij, in paniek tegen de ramen op springend, ik voelde me zó schuldig! Hij keurde me niet eens een blik waardig toen ik de deur openmaakte en hij naar buiten vloog.

Het nieuwe stukje is nog een beetje kaal nu, maar het zijn planten die allemaal nog flink groter kunnen worden, een mooi stukje schaduwtuin! Plantenkeuze uiteraard van mijn dochter zelf, want het is háár tuin.

Tegen de klok in: Vooraan drie stuks Alchemilla (vrouwenmantel), rechts tegen de rand Sedum, in de hoek ook, achteraan Salomonszegel (Polygonatum) en Clematis Piilu, links daarvan een hortensia(stek uit mijn moeders tuin), in het hoekje bij het pad bosaardbeitjes. In het midden Epimedium "Lilafee".