vrijdag 27 februari 2015

De tuin komt tot leven

Vorige keer beklaagde ik me erover dat er nog niets te beleven viel in de tuin. Andere tuinen in ons dorp, tot mijn frustratie, stonden allang vol met bloeiende krokussen, maar mijn tuin ligt, ondanks dat hij pal op het zuiden ligt 's winters, door de lage zon en de bomen achterin ook aardig in de schaduw. Het bleef er te koud en daardoor liep mijn tuin zo achter.

Maar na die mooie, zachte dagen die we de afgelopen tijd hebben gehad (oké, er viel zo nu en dan wat regen, zelfs hagel) begint de permafrost ook in de donkere stukken te ontdooien en eindelijk zie ik weer bloemen in mijn tuin!
Het idee dat het nu echt begonnen is en dat dit het startsein is voor zes, zeven, misschien wel acht maanden, onafgebroken bloei is gewoonweg heerlijk!

Het lijkt een saaie winterfoto, maar kijk eens goed!
We zullen even inzoomen.

Gele krokussen

Lichtgele krokussen in het gras

Sneeuwklokjes in het gras

Sneeuwklokje bij de appelboom

Blauwe krokus in de tuin van mijn dochter

Irisjes, van vorig jaar overgehouden in een mandje, komen weer helemaal terug

Kijk eens wat ik vond! Een beetje verlegen nog, de Primula.

Ook in de volle grond zijn de irissen tot bloei gekomen.
Het is nog niet zo veel, maar dat geeft niet, het begin is er en vanaf nu zal het alleen maar mooier worden.

En het zijn echt niet alleen deze bloemen die de lente aankondigen. Kijk eens wat er allemaal nog meer lentekriebels heeft!

Tulpen kunnen zich niet langer verschuilen

Blauwe druifjes

Maar ook de akelei heeft de lente in z'n bol

De rozen beginnen al uit te lopen

De clematis ook

En de hortensia's

Spirea zit vol bijna uitgelopen knoppen

Al die stipjes zijn dansende mugjes, ook die zijn door de stijgende temperaturen ontwaakt.

De mugjes zijn niet de enige dieren die de lente in hun kop hebben!

De kippen mogen als compensatie voor maanden verplicht binnenzitten lekker door de tuin scharrelen.

Kowalski ligt heerlijk een beetje te dutten in het warme zonnetje

De poezen zijn zo graag buiten momenteel!

Hoewel zo'n kip wel erg groot is van dichtbij. Kijk die argwanende blik van Pluis!

En als het dan aan het eind van de middag fris wordt willen ze toch wel weer gauw naar binnen.


maandag 16 februari 2015

Niet te hard van stapel lopen, het is nog maar februari!

Al vier dagen op rij lijkt het een klein beetje lente, vrijdag en zaterdag was het bijna warm met meer dan 10 graden, nauwelijks wind en volop zon, en zie je dan maar eens in te houden in de tuin!

De rommelige wintertuin, met een heerlijk zonnetje

Gelukkig viel er heus het nodige te doen. Want eigenlijk is december de enige maand waarin er echt niets te doen is in de tuin.
Zo ben ik bezig geweest met compost strooien.
Daar hielpen de kippen me fijn bij, ik kiepte de kruiwagen leeg en de dames zorgden voor een egale verspreiding. Ze waren blij dat ze na maanden verplicht binnenzitten eindelijk weer buiten mochten rondscharrelen!

Moestuin met compost, kippen waren elders in de tuin bezig dus die staan er niet op
Verder heb ik hier en daar wat dode stengels weggehaald, eenjarige zomerbloeiers die toch niet terugkomen, bloemschermen van de Annabelles, dat soort dingen. Niet te veel, want het is nog maar februari en het weer kan altijd weer omslaan!

En de appelboom gesnoeid, de afgelopen weken, in etappes omdat ik de takkenschaar niet zo lang hoog kan houden.
En dan blijven er altijd wel een paar losse takken in de boom hangen, die ik er met geen mogelijkheid uit krijg

Een deel van de takken ging in huis in vazen

De rest op een stapel, voor als in maart de gemeente het groenafval komt ophalen. Poef zit er alvast bij, want met takken kun je als klein poesje zo fijn spelen!

Toen vond ik zowaar de eerste krokus tussen het mos!

En de eerste aarzelende blaadjes van de dotterbloem!

We moesten ook de klimopboog nog terug op zijn plek krijgen, die was laatst ingestort toen er een pak sneeuw op gevallen was.
We kunnen weer onder het boogje door. Alleen de bovenkant ziet er nog een beetje ingestort uit.

Dat viel niet mee, want de vorige bewoners hadden hem kennelijk ooit vastgemaakt aan de appelboom, en die bevestiging was geknapt. Erg veel stevigheid heeft de boog niet van zichzelf, maar we kregen het voor elkaar.

Toen mijn man toch in die hoek bezig was, besloot hij de (eveneens) met klimop overdekte put eens wat meer zichtbaar te maken.
De achterkant van de put, voor het eerst zichtbaar. Aan de voorkant (zichtkant) hebben we de klimop aan de zijwand laten zitten en alleen de bovenkant kaal gemaakt.
Niet dat ik nou zo van putten houd (ik moet er niet aan denken om er zo'n kitscherig Vrouw Holle-dakje boven te hebben) maar ik vind het best bijzonder, niet iedereen heeft een echt werkende put in zijn achtertuin. In onze kelder staat een pomp, en onze wasmachine draait op bronwater uit de waterader onder ons huis.

Ook de oude handpomp is nu veel beter zichtbaar

De vorige bewoners hadden in dat verloren hoekje heel wat puin achtergelaten... ongelooflijk toch hè. 




Nauwelijks verschil, en toch het gevoel dat ik eindelijk weer eens wat aan de tuin heb gedaan, fijn!

woensdag 11 februari 2015

Waar blijven de bloembollen?

Vorig voorjaar vertelde ik nog vol trots dat ik meer dan 600 bollen in mijn tuin had geplant.
Afgelopen herfst heb ik er nog honderden bijgeplant.
Maar... er komt nauwelijks iiets op!

Nu weet ik dat het nog vroeg in het jaar is, het is amper half februari, maar ik vergelijk mijn tuin dan met de andere tuinen in het dorp waar ik tijdens mijn wandelingen langs loop, en daar staan de sneeuwklokjes al vol in bloei, krokussen steken hun kopjes al boven de grond uit en zelfs tulpen en narcissengroen is al tien, vijftien centimeter hoog.

En in mijn tuin?

Eén sneeuwklok!
In de voortuin nog wel.

Goed, ik woon hoog in het dorp, boven op de heuvel, en het kan hier werkelijk kouder zijn dan in het dal - de keren dat ik hier dik ingepakt met sneeuwlaarzen aan in een witte wereld van huis ging en beneden aan de heuvel in modderige regenbuien terecht kwam zijn inmiddels niet meer te tellen - maar dan nog, kan de temperatuur echt zo veel verschil maken dat de bollen uitblijven?

Vandaag heb ik de waterige kou getrotseerd (zonder jas nog wel... brrr!) en ben speciaal voor mijn lezers op zoek gegaan naar tekenen van leven.

Iets onduidelijks in de zijtuin

Hyacinten in de tuin van mijn dochter

Tulpen?

Blauwe druifjes, vorig jaar waren het er véél meer!

Toch nog een sneeuwklok, verscholen onder de taxus

Dit zijn bollen die ik afgelopen herfst heb geplant, die zijn wel al heel groot!

Nog meer bollen van afgelopen herfst, op de voorgrond oudere bollen.


Krokus of ornithogalum, even afwachten, ik weet niet meer wat 't was.

Narcissen in de zijtuin, terwijl hier juist die tientallen donkere tulpen stonden.
Nou, dit is zo'n beetje alles. Waar zijn mijn bollen gebleven? Zijn ze zo geschrokken van de kou dat ze maar liever nog even veilig onder de grond blijven? Of heeft die nare mol, die al mijn borders overhoop graaft, ze om zeep geholpen of verplaatst?

Het wachten is op stijgende temperaturen... dan weten we het zeker.

O, er was wel leven in de tuin hoor! Kijk eens hoe lief, dit is Felix, de kat van de buren, die nauwkeurig in de gaten hield wat ik nou allemaal aan het doen was.
Mijnheer Felix

Ondertussen heb ik een klein beetje vals gespeeld met wat bollen in potten, zoals deze hyacinten, die ik overgehouden had van vorig jaar, toen ze in de woonkamer bloeiden.  Zo ben ik in ieder geval verzekerd van toch nog wat kleur, straks!


In huis ook geprobeerd het wat lente-achtiger te maken, de forsythiatakken die ik binnen heb gezet zijn al uitgekomen:
Klein bosje maar, ik had 'm nogal uitgedund vorig jaar, dus er zat niet veel tak aan.
De appeltakken hebben wat langer nodig, maar de knoppen beginnen al te barsten. Deze staan op mijn kantoor.








donderdag 5 februari 2015

Mijn mooie oude tuin

Het is winter en ik heb niet veel te vertellen over de tuin momenteel, vandaar dat ik dacht dat het misschien wel eens leuk was om wat over mijn oude tuin te vertellen.

Mijn oude tuin was werkelijk piepklein, op zijn Nederlands afgezoomd met hoge schuttingen aan drie kanten, en dan stond er ook nog een flinke schuur. Droevig genoeg een heel normaal formaat tuin naar  Nederlandse begrippen - dit is één van de redenen waarom wij ervoor kozen naar Duitsland te verhuizen, de kavels zijn hier veel ruimer. Hier hoef je niet te kiezen tussen "kinderen die buiten willen spelen" en "moeder die wil tuinieren". Er is ruimte genoeg voor allemaal.

Maar het was wel mijn eerste tuin, en wat heb ik ervan genoten. Zo klein als hij was, stonden er toch twee bomen, waaronder een appelboompje (dat is meeverhuisd) en een bolesdoorn die 's zomers voor koele schaduw zorgde. En wat heb ik een foto's gemaakt, duizenden, in de loop der jaren.

Heel in het begin, nog zo kaal! De border was maar heel klein en zeker 2/3 van de tuin was bestraat. Na tien jaar was dat precies omgekeerd, we hebben heel wat stenen weggehaald!

Tien jaar later

Winter in mijn oude tuin.

Het maakt me een beetje weemoedig als ik de foto's terugzie; ik hield echt van mijn tuintje en zo "eigen" als dat kleine lapje grond me na verloop van tijd werd, zo voelt mijn nieuwe tuin nog lang niet. Ik ken hier nog niet elke plant (wel van naam, maar niet van "karakter"), heb nog niet alles zo gemaakt als ik het graag zou willen, het ontbreekt nog aan mijn stempel.

Kijkend naar die foto's  denk ik terug aan de indeling, aan hoe we steeds een randje stenen weghaalden om de perken weer ietsje groter te maken, aan de uitprobeersels, sommige die lukten en andere die jammerlijk mislukten, aan de geur van de wisteria, aan hoe snel en goed alles groeide, aan de winters met dikke pakken sneeuw, de zonsverduistering en het jaar dat de tuin op zijn mooist was, met het piepkleine gazonnetje en de Oost-indische kers, en hoe dat gras een jaar later al vergaan was tot modder omdat het in die hoek veel te vochtig bleef.
Hoe de esdoorn bloeide, de New Dawn, het tuintje van mijn dochter, mijn geliefde schaduwhoekje (eigenlijk bestond de hele tuin alleen maar uit hoekjes, zo klein was hij) de varens, het kikkerdril, mijn voortuin die bijna hetzelfde formaat had als de achtertuin, de hanging baskets, het leverkruid dat zoveel vlinders trok, het boogje met de druif en clematis, de pioen die zich maar één keer verwaardigde te bloeien, de planten die ik achterliet en waarvan ik nu spijt heb... en zo veel meer.

Geniet mee van de foto's van tien jaar in mijn oude tuin, en word ook een beetje weemoedig...

Mijn favoriete hoekje achter in de tuin, waar de wisteria, die met clematis en druif over de balk van de schommel groeide, zo heerlijk geurde

Elk voorjaar weer uitkijken naar het tere geelgroen wanneer de Esdoorn in bloei kwam
En zijn prachtige herfstkleuren als de zomer voorbij was.
De appelboom, ieder jaar vol met grote appels (Jonagold)

Mijn prachtige hortensia's in de voortuin

Kijk eens hoe schitterend!

Het jaar dat ik Oost-Indische Kers zaaide en me niet realiseerde hoe groot dat wordt

Dat ene jaar dat de pioen "Sarah Bernardt" het zich verwaardigde te bloeien

Weer mijn heerlijke hoekje, dat jaar dat er gras lag

De Clematis montana samen met een witte Clematis en de Wisteria, heel de schutting bedekt zodat ik die kale planken niet meer hoefde te zien.

Gelukkig heeft deze zich uitgezaaid, en zijn nakomelingen doen het prima in Nedersaksen.

Rosa "Waltz Time" uit het strookje tuin van mijn dochter

Die keer dat er een kramsvogel in de tuin zat

De klimroos New Dawn die zo uitbundig bloeide, tot in november

Mijn dierbare schaduwhoekje met enkel wit bloeiende planten als Dicentra, Botanische tulpjes, Daslook, Epimedium, Tiarella etc.

De roodborst, iedere winter een trouwe bezoeker

Nog een keer, omdat hij hier zo lief kijkt

De druivenoogst, heerlijk zoet omdat ze hoog groeiden en daardoor vol in de zon hingen

Die keer dat er een nieuwsgierige jonge koolmees bij me op de tafel kwam zitten

Wat ziet alles er heerlijk fris en groen uit

En toen: een zonsverduistering.

Die ijskoude winter toen mijn tuin overspoeld werd door honderden sijsjes, die één voor één kwamen drinken uit het wak in de vijver, die dankzij het pompje nooit helemaal dichtvroor

En dat jaar dat de roodborst in de mezenkast zijn kroost grootbracht

De wingerd die elk jaar zo schitterend rood kleurde. Ook deze heeft gelukkig een paar zaailingen meegegeven voor de nieuwe tuin.

We hadden een aantal flinke winters in de jaren dat we daar woonden, met veel sneeuw

Papavers, insektenlokkers

De clematis had zich heel bevallig rond mijn tuinspiegel gedrapeerd

En weer dat fijne hoekje, dit zag ik als ik vanuit de woonkamer mijn tuin in keek en als ik er zat, zat ik helemaal beschut en uit het zicht voor alle buren.

Mijn prachtige paarse Akelei, gelukkig heb ik zaden meegenomen.

Het vogelhuisje, dit zal in april geweest zijn, want de dotterbloem bloeit.

Avondzon op de valeriaan

Iedere winter weer de vreugde als de sneeuwklokjes zich lieten zien, de lente komt eraan!

Een van de vele gezellige hoekjes, met lavendel en cosmea

Mijn prachtige dropplant (Agastache) in de ochtendzon

Vanaf de andere kant bekeken: de tuin richting het huis. Lekker vol en groen. Ik houd niet van kale tuinen.

De kamperfoelie (Lonicera) groeide vanaf de andere kant van de schutting onze tuin in, precies bij ons terras. De nieuwe buren knipten hem binnen een week na hun komst tot op de grond toe weg, want ja, levend groen in een tuin, daar hadden zij toch een bepaalde afkeer tegen. (Het enige groen in hun tuin waren de kratten bier...)

Witte dicentra in het schaduwhoekje (waar in het voorjaar 's morgens nog net de zon even kwam)

Dat jaar dat er een merel broedde in het hok boven de groene bak

Zo'n beschutte tuin leende zich uitstekend voor theefeestjes!
Je begrijpt, ondanks dat ik me verheugde op mijn huidige tuin die ruim tien keer zo groot is, kostte het me enorm veel moeite mijn lieve kleine tuintje achter te laten.
Mijn droom is dan ook in mijn nieuwe tuin dezelfde sfeer te bewerkstelligen, en hem net zo "eigen" te maken als mijn oude tuintje was.