Helena's mijmeringen: Gordijnen, of "De dag waarop ik bijna mijn naaimachine uit het raam smeet"

Omdat ons budget net zoals bij de meeste mensen niet oneindig is, en ik er bovendien van houd om eigenhandig mijn woonomgeving te verfraaien, had ik het plan opgevat om de gordijnen voor ons nieuwe huis zelf te maken.

Nu beperkt mijn ervaring op de naaimachine zich tot het in elkaar zetten van vier kussentjes, afgelopen zomer, maar na enige uitleg door de zeer vriendelijke mensen van de stoffenwinkel over het (in mijn idee) moeilijkste gedeelte, durfde ik het wel aan. Immers, een gordijn is toch voornamelijk rechttoe rechtaan. Bovendien waren de kanten door mijn moeder al afgezoomd. Een kwestie van de plooien erin maken voor de haakjes, en klaar.

Nou is het bij mij nooit zo dat wanneer ik me iets voorneem, hoe futiel ook, dat het vervolgens vlekkeloos verloopt. Als ik bijvoorbeeld "even" naar de kelder loop om een pak sap te halen, kan ik er bijna donder op zeggen dat nét de lamp springt, ik vervolgens in het donker misstap, het pak sap ergens in een lading spinnenwebben landt en ik vervolgens een half uur bezig ben om alles weer in de oude staat terug te krijgen.

Eigenlijk had ik er dus min of meer op voorbereid kunnen zijn. Het begon vorige week zaterdagmiddag. Ik liep al een tijdje rond met het idee om de gordijnen van mijn dochter nu eindelijk eens af te maken, en nu december definitief achter ons lag en de dagen stilletjes begonnen te lengen, welde in mij een niet te negeren gevoel op om aan iets nieuws te beginnen.

Het inspelden van de rand vlieseline ging zo eenvoudig, dat ik hierna vol goede moed de naaimachine uit de doos haalde, de gordijnen klaar legde... om tot de ontdekking te komen dat het speciale garen, in precies dezelfde kleur, nergens te vinden was. Het zal wel bij mijn moeder zijn blijven liggen, maar zij woont honderden kilometers hier vandaan. De stoffenwinkel was met zijn 25 kilometer (ja, wonen in een uithoek heeft ook zo zijn nadelen) een heel stuk dichterbij, dus zat er niks anders op dan daar maar heen te rijden.

Ik maakte van de nood een deugd en kocht gelijk gordijnstof voor de woonkamer. Daar had ik vorige keer al een staal van meegekregen, en die had ik net zo lang naast het raam gehangen tot ik eraan gewend was en het toch nog steeds mooi vond.

Strook gordijnstof met bloemen

Ik bedoel, als ik dan toch 50 kilometer moet rijden, dan meteen maar enigszins nuttig besteden, al heb ik nog geen idee wanneer ik met de woonkamergordijnen ga beginnen. Ik nam ook nog een bijpassende stof mee om kussentjes van te maken voor op de bank, en nog een stukje van dezelfde stof als mijn dochters gordijnen, om embrasses van te maken en haar lampenkap t.z.t. mee te bekleden. O, en het garen natuurlijk.

Bepakt en bezakt kwam ik thuis, twee uur later en zonder ook nog maar het minste flintertje energie om die dag nog aan de gordijnen te beginnen. Naaimachine dus maar weer opgeruimd, in afwachting van een dag met meer energie.

Die dag kwam dinsdag. Vol goede moed zette ik de naaimachine weer neer, kop thee binnen handbereik. Vijf minuten later had ik het garen om het spoeltje voor de onderdraad zitten, en vervolgens ben ik ongeveer twee uur bezig geweest dit spoeltje in de machine te krijgen en de draad op te halen.

Het inmiddels gehate spoeltje

Ik zal vast iets stelselmatig verkeerd hebben gedaan, want ik herinner me met de kussentjes van de zomer ook al zo te hebben lopen tobben.
Enfin, op een zeker moment lukte het me de draad op te halen, maar toen liep de bovendraad er weer elke keer af. Omdat ik totaal niet begreep wat ik verkeerd deed, bleef ik bij elke nieuwe poging keurig alle stappen volgens het instructieboekje volgen. Om dan telkens weer tot de ontdekking te komen dat óf de onderdraad, óf de bovendraad vastliep. Of afbrak. Of op magische wijze in vier draden veranderde, middels een Gordiaanse knoop met elkaar verbonden.

Uiteindelijk, vlak voordat ik met koken moest beginnen, lukte het me dan toch zowel de boven- als onderdraad volgens plan in te spannen. Hoera.
Die avond kreeg ik verschrikkelijk pijn in mijn nek. Ik dacht dat het aan mijn hoofdkussen lag, maar achteraf denk ik dat het komt doordat ik een hele middag dat wiel aan de naaimachine handmatig heb zitten draaien om die draden goed te krijgen.

Pas op vrijdag heb ik daardoor het karwei voort kunnen zetten. Ik zette een kop thee klaar, stak de stekker in het stopcontact, vouwde de gordijnstof uit en kwam tot de ontdekking dat die klaarstaande ingespannen draad helemaal niet van plan was een symbiose met de gordijnstof aan te gaan.

Een hoopvol begin

Maar dan zag het er van achteren zo uit.

Steevast na drie centimeter liep de boel vast en kon ik alles weer losknippen, uithalen en opnieuw beginnen.
Ik zocht me in het instructieboekje suf naar de oorzaak. Nou stond achterin een hele lijst met dingen die mogelijkerwijs fout kunnen gaan, maar dit probleem werd niet vermeld.
Ik maakte gebruik van mijn gezond verstand en toen dat niet meer toereikend was, van Google, maar niets hielp.

De berg uitgehaalde draadjes


Werd groter...

...en groter

Weer een stuk draad vastgelopen...

Of de achterkant zag er zó uit

Dus maar de draadspanning veranderen, maar dan zag het er van boven weer zo uit

Of zo

Het was inmiddels laat in de middag. Mijn dochter was terug uit school. Het vriendje dat bij haar kwam spelen was inmiddels weer naar huis. En ik was nog altijd aan het begin van de stof, zonder dat ik ook maar een centimeter opgeschoten was. Tot overmaat van ramp brak op dat moment de naald. Mijn man zei: "Houd er vandaag toch mee op, en ga morgen met frisse moed verder." Dat was een soort olie op het vuur. "Morgen staat die naaimachine er niet anders bij dan vandaag," beet ik hem toe (niet dat hij zo'n snauw verdiende, het was meer dat er inmiddels bijna stoom uit mijn oren kwam).

Uit mijn woede putte ik nieuwe energie. Ik besloot iets te doen wat geen enkele tutorial, how-to of gegoogelde naaimachine-advies-site me had verteld: ik zette de bovendraadspanning op een onmogelijk hoog niveau. Tevens besloot ik de naald te vervangen door een jeansnaald (hoewel de gordijnstof echt niet zó dik is!) - wat natuurlijk ook niet van een leien dakje ging, want onder het voetje zit zo'n leuk gaatje, en daar liet ik hem dus in vallen, waarna ik de machine op moest pakken en op zijn kop moest houden om de naald terug te vinden.

Maar hierna begon er toch iets te lukken!

De linker is van mij, de rechter van m'n moeder. Netjes toch!

Ik was helemaal blij natuurlijk! Voor het eerst zomaar tien centimeter probleemloos! Ik controleerde de achterkant, en ook die zag er netjes uit. Goed, gordijn in z'n geheel op schoot gelegd en in één keer die hele lap erdoorheen... Och, nee toch... intussen was de onderspoel leeg natuurlijk, door ál die honderden mislukte stukjes die ik steeds weer moest uithalen.

Zaterdag ging ik verder en begon de dag met het gedoe van de onderspoel (er staat in het instructieboekje iets over vastzetten met "een klik" maar die klik heb ik nog nooit gehoord, wel mijn eigen gescheld wanneer het ding er wéér uit lazerde nog voor ik hem goed en wel had vastgeklemd.

Enfin, het vastzetten van de band vlieseline was, nu de naaimachine niet langer tegenwerkte, een fluitje van een cent. Ongeveer tien minuten nadat ik begonnen was, had ik allebei de gordijnen afgezoomd en zat er bovenin een mooie stevige rand vlieseline.

Hierna ging ik met de plooien aan de slag. Ik vind dubbele ingenaaide plooien altijd prachtig en nadat de vriendelijke medewerkers van de stoffenwinkel me hadden uitgelegd hoe je die maakt, durfde ik het zeker wel aan.

Eerst maakte ik enkele plooien (ik heb 9 om 9 centimeter gedaan, plooien werden 4,5 hoog dus):

Enkele plooien

En die vouw je daarna nog een keer in.

Dubbele plooien

Deze zet je met een paar klein steekjes vast. Ik dacht dat mijn naaimachine dit niet aan zou kunnen, dus probeerde ik het eerst met de hand met een gewone (dikke) naald, maar die brak, dus toen besloot ik de toch al behoorlijk dikke jeansnaald op de naaimachine te vervangen door een nóg dikkere (geen idee trouwens hoe dit setje in mijn naaidoos terecht is gekomen, ik was er desalniettemin erg dankbaar voor!).
Deze ging niet vanzelf in het daarvoor bestemde gaatje. Hij leek toch precies net zo dik als de andere! Uiteindelijk bracht een tang van mijn man uitkomst (of ik hem er ooit nog uit krijg is de vraag).

De vier keer dubbelgevouwen stof paste maar net (of eigenlijk: niet) tussen het persvoetje,

maar de superdikke naald gleed moeiteloos door de stof heen. Het lukte! Ik moest wel aan de stof trekken om hem onder het persvoetje door te krijgen, maar verder ging het eigenlijk bijna vanzelf. Wat heerlijk!

Volgende keer ga ik verder met het linker gordijn. Niet te veel in één keer, dat trek ik niet. Zolang ik elk karwei in kleine stukjes verdeel, kan ik het wel aan. Te veel hooi op mijn vork is snel genomen, nog even dit, nog even een klein stukje dat. Ik moet mezelf in toom houden, zeker wanneer ik lekker bezig ben, want de klap komt altijd achteraf.

Nou ja, en als dit dan af is, hoef ik alleen nog maar gordijnen te maken voor mijn slaapkamer, voor de voorkamer, de achterkamer, de keuken, de hal... voorlopig nog voldoende te doen dus! In elk geval fijn om te weten dat ik het kan, en dat het feit dat het niet lekker lukte, meer te maken had met mijn gebrek aan ervaring met naaimachines, dan met mijn talent. Heerlijk, zo'n trots gevoel!