Er kwamen er onmiddellijk een paar in mij op:
Brother Cadfael, met zijn enorme bloemen,
Wildeve, mijn nieuwste aanwinst
Heritage, die zo ontzettend heeft gebloeid dit jaar
En bedacht toen: Nee, deze zijn stuk voor stuk prachtig, maar mijn échte favoriet is een roos waarvan ik de naam niet ken. Ik herinner me niet eens meer hoe ik eraan gekomen ben. Ik weet dat we haar met de verhuizing meegenomen hebben vanuit onze oude tuin, maar ik kan me zelfs niet meer herinneren waar ze in de oude tuin stond.
Die roos dus, in mijn aantekeningen en mijn computer aangeduid als N.N., nomen nescio.
Waarom het dan toch mijn favoriete roos is?
Door alles. De combinatie van alles.
Haar geur, die zo sterk en intens is, een beetje citrusachtig en zoet tegelijk.
Haar steeds veranderende kleur, de knoppen dieproze, de bloemen uiteindelijk roze, met, afhankelijk van het weer, een vleugje abrikoos, op het eind vervagend naar bijna wit.
Het voortdurend bloeien, van juni tot diep in de herfst, vaak in trosjes tegelijk.
De bloemvorm, die niet onderdoet voor de mooiste Engelse rozen.
En gewoon het feit dat deze schoonheid volkomen anoniem door het leven gaat, maar desalniettemin van mij een niet te missen plek in de tuin heeft gekeken, aan de hoek van een border, langs een veelbelopen pad. Niemand kan haar voorbijgaan zonder even er een kleine reverence naar te maken, een licht nijgen van het hoofd om haar schoonheid te bewonderen en haar zachte parfum te ruiken.
Kijk maar naar de foto's en je zult het begrijpen.
 |
| De knoppen dieproze |
 |
| Dan gaat ze langzaam open... |
 |
| En komt haar gevulde bloemvorm te voorschijn |
 |
| Mooi zachtroze |
 |
| Prachtige bloemvorm |
 |
| Een vleugje abrikoos in het hart |
 |
| In bloei, met al een halfopen knop erboven en een hele rits knoppen eronder, want ze bloeit maar door |
 |
| Bloemvorm in verschillende stadia |
 |
| Waar andere rozen vol rode vlekken komen te zitten door de regen, heeft mijn prachtige N.N. nergens last van. Regen deert haar niet. |
 |
| Na een paar dagen zijn alle bloemblaadjes helemaal opengevouwen, en elke dag is ze een beetje lichter roze geworden |
 | ||
| Om op het laatst al haar roze te verliezen en bijna wit te worden. Het abrikoos in haar hart vervaagt naar zachtgeel. |
