Een groot karwei

Naast ons huis ligt een stuk grond, eigenlijk een halve kavel omdat er ooit een doodlopend wegje door een onbebouwd grondstuk is aangelegd naar de paar huizen boven op de heuvel. Er groeide gras en er stond een boom. 

Het diende vooral als gemakkelijke (gedoogde) parkeerplaats voor bewoners en bezoek. 

Zo was het. Niks mis mee, zolang die conifeerhaag althans het zicht erop wegnam vanuit huis (want op deze foto staat maar één auto, maar in het weekend stond het vaak vol tot helemaal rechts op de foto.

Toen wij echter de oude, aan de huiskant kaal geworden, conifeerhaag verwijderd hadden, bleken de geparkeerde auto's toch wel heel dicht onder ons raam te staan. Die lelijke haag was weg, maar ons uitzicht was er niet bepaald beter op geworden en de nieuwe beukenhaag die we hadden geplant, zou nog wel wat jaartjes nodig hebben voor die de auto's aan het zicht zou onttrekken.

Tja daar kijk je natuurlijk de eerste jaren dwars doorheen.

Toen de auto's die op het landje geparkeerd werden steeds lukraker werden neergesmeten en we soms een heel weekend lang op een bouwvakkersbusje met een betonmolen uitkeken, besloten we toch eens bij de gemeente te informeren.

Een lukraak op het veldje neergesmeten bouwvakkersbus, mét betonmolen.

Tot licht ongenoegen van sommige buren, die wel erg gesteld waren op hun extra parkeerplekje (iedereen in de straat heeft een oprit waar minstens twee auto's op passen, maar goed) hebben wij vorig jaar het stuk kunnen afbakenen met een hekje, zodat we het te zijner tijd bij onze tuin konden trekken.

Het is een mooi en flink stuk grond.

Dat moment was dan deze week eindelijk aangebroken. Terwijl mijn man de gehuurde graafmachine in ontvangst nam, haalde ik bij de kweker onze 120 gereserveerde beuken op voor de haag die ons nieuwe grondgebied zou gaan afbakenen. 

Het graven van de greppel voor de beukhaag.

Een kofferbak vol beukjes

De dagen ervoor was ik bezig geweest met nauwkeurig meten en tekenen, om te bepalen waar de borders, de paden en de vijver moesten komen. Mijn man wil al heel lang een grote vijver (we hebben nu zo'n plastic bak met wat visjes) en daar was dat nieuwe stuk grond natuurlijk bij uitstek geschikt voor. 

Na het meten en tekenen heb ik met de grasmaaier de lijnen aangegeven (dat leek me beter werkbaar dan met de graafmachine rondom piketpaaltjes mikken) en toen kon het karwei beginnen.

De gemaaide cirkel van gras geeft aan waar de vijver moet komen.

En wat was ik blij, dat het precies dit weekend was. Want eigenlijk hadden we er vorig weekend al aan willen beginnen maar toen regende het 48 uur lang pijpenstelen, terwijl het momenteel stralend helder is met een graad of vijftien.

Daar is de vijver dan. Grofweg.

En toen moesten die 120 beuken de grond nog snel in, want de wortels kunnen niet te lang bloot liggen.

Na anderhalve dag stonden de 120 nieuwe beuken keurig in het gelid. Nu die 100 andere nog, verhuizing van de gehele reeds bestaande haag die nu nog tussen beide grondstukken in staat.

En tja, waar gehakt wordt vallen spaanders... dat vind ik altijd moeilijk hoor, door dit soort rommel en beschadigingen heen kijken.

Het gras kapotgereden en overal bergen zand en aarde. Ik hoop dat dit snel weer egaal groen wordt!

Op het moment van schrijven is het project nog niet klaar, maar daar komt de komende dagen hopelijk verandering in.
En dan kan het echte werk beginnen: vijver aanleggen en borders beplanten.

Krokusjes

Dit is de tijd van de krokussen. Ze bloeien nu allemaal!

Weinig tekst vandaag, alleen foto's, want ik ben best moe van het werken in de tuin. De gemeente komt van de week het groenafval ophalen dus ik ben nogal druk geweest met al het oude spul weghalen. Gelukkig was het ontzettend fijn weer om in de tuin te werken, 14-15 graden met weinig wind en een zonnetje erbij. De hele tuin is nu klaar voor het nieuwe seizoen!

Ik ben nooit zo van geel maar krokusjes mogen best hoor. In het voorjaar is alles wat bloeit welkom!

Van een heleboel krokussen kan ik me niet eens meer herinneren dat ik ze ooit geplant heb.

Deze gestreepte vind ik erg mooi.

Het stikt van de bijen rondom al die groepen krokussen, en kennelijk hebben ze zo'n honger dat ze zelfs in krokussen kruipen die nog niet helemaal open zijn. Ik moest best lang wachten met de camera op scherp voor ze er weer uit gekropen kwam.

Zo mooi als het zonlicht er doorheen valt.

Dit zijn hele grote krokussen.

Het leuke aan krokussen is dat het er elk jaar méér worden.

Deze liggen er een beetje zielig bij maar dat komt doordat ik ze uit de voortuin heb weggehaald en in de zijtuin heb geplant. In de voortuin heb ik afgelopen najaar honderden witte bollen geplant, en deze horen daar niet bij.

De krokussen in het gras staan er zo prachtig bij. Ik vind deze kleurtjes ook erg mooi!

Een leuk doorkijkje vanaf de andere kant.

Het leuke is dat de narcissen ook al beginnen te bloeien. Want dat betekent dat ik bijna jarig ben! De narcissen bloeien altijd op mijn verjaardag, of de lente nou vroeg of laat invalt, je kunt er de klok op gelijk zetten dat ze op 29 maart met hun schattige trompetjes in de wind staan te wuiven.

Waar zouden ze 't over hebben?

In de potten ook narcisjes gezet.

De narcisjes achter de rozemarijn staan lekker beschut, deze bloeiden het eerst.

Scilla komt ook al tot bloei

En Puschkinia

En Pulmonaria (Longkruid). Dit is "Mrs. Moon"

En dit is de witte "Ice Ballet"

De ouderwetse primula's stonden er al, ik vind ze schattig.

In de blauwe border beginnen de irisjes al te bloeien.

En dan zo'n afsluiting van de dag, prachtig hè.

Maart!

First and foremost my apologies to my foreign readers: I've decided to write in Dutch again. The majority of my regular readers has Dutch as their first language. If you're reading my blog on a computer (not on a smart phone) there's a translate button on the right. 

Woensdag was het zover: maart! Wat heerlijk altijd om eindelijk die donkere wintermaanden vaarwel te kunnen zeggen. De dagen zijn intussen ook beduidend langer, pas na zessen hoeven de lampen aan en 's morgens vroeg is het gewoon licht als je de luiken opendoet. 

En toen werd het weekend en ging de zon schijnen, zaterdag werd het maar liefst 15 graden! Nou dat was natuurlijk uitstekend weer om eindelijk eens in de tuin aan de slag te gaan. 

Eindelijk, de zon schijnt! Maar wat een rommel van oude grijze vergane planten...

En wat is er ontzettend veel te doen! Mijn tuin zag er na drie maanden winter niet uit. Een chaos van dode planten en bladeren, met uit hun krachten gegroeide rozen en vlinderstruiken die door het gewicht van de sneeuw door hun hoeven waren gegaan. 

Ik ben niet zo iemand die voor de winter alles kaal maakt en opruimt. Ik doe vanaf eind oktober, begin november helemaal niets meer in mijn tuin, laat oude plantendelen altijd de hele winter zitten omdat daar diertjes in overwinteren. 

Anderhalve dag later, veel oud spul al weggehaald. De vlinderstruiken rechts heb ik vanmiddag gekortwiekt. De forsythia (links) doe ik natuurlijk pas na de bloei.

Maar nu het maart is geworden, de dagen langer worden, het zonlicht warmer, de krokussen en sneeuwklokjes in bloei komen, de vogels het hoogste lied zingen en de eerste bijen en hommels al rondvliegen, komt er een soort opruimwoede over mij heen: al dat oude spul moet weg! Ruimte maken voor het nieuwe tuinjaar!

Overal in het gras staan krokussen

In allerlei kleurtjes

's Morgens nog dicht

Maar open zodra de zon erop schijnt

Zo veel kleur meteen al in de tuin!

De lichtpaarse vind ik het mooist, vandaar nog een foto van een ander stelletje

Natuurlijk sneeuwklokjes overal, de echte lentebodes

Blauwe druifjes beginnen ook al op te komen

Bij sommige is het bloemetje al zichtbaar!

Dwergsering begint al blad te krijgen

Flox komt al boven de grond

Gebroken hartje ook

En de akeleien

Van mijn moeder kreeg ik nog een witte flox, daar zaten een paar sneeuwklokjes bij als verstekeling.

Spireablad begint al uit te komen

Bolprimula's hebben al bloemknoppen.

Galanthus Flore peno heeft mooie dubbele bloemetjes

Mooi hè

Geloof het of niet: zelfs de pioen komt al op!

Longkruid bloeit ook al

Poedie zit mooi te wezen op het bankje bij het gazon vol krokussen

In deze manden zitten bollen, daaroverheen had ik viooltjes geplant, anders was het zo saai en kaal, maar die kunnen er intussen bijna uit want de bollen komen al flink op.

Madeliefje in het gras

Zo komt het dat ik in drie dagen tijd alle rozen heb gesnoeid (en niet zo zuinig ook), de vlinderstruiken heb gekortwiekt (misschien wat aan de vroege kant, maar ik verwacht geen vorst meer), en inmiddels ruim de helft van het oude spul (floxen, agastache, anemonen, hortensiabloemschermen enz.) heb weggehaald.

Ik zit op ongeveer een zak per dag...

Oud blad in de borders laat ik nog wel even liggen, daaronder krioelt nog heel wat gedierte, en 's nachts is het toch nog wel erg koud soms.

Daar kunnen lekker beestjes tussen schuilen. De narcissen groeien er wel doorheen!

Het is bijna niet te beschrijven wat een heerlijk gevoel het geeft om eindelijk weer in de tuin te kunnen werken na drie maanden verplicht binnen zitten. Natuurlijk had ik mezelf wel wat karweitjes toebedeeld om de wintermaanden door te komen, wat naai- en opruimwerk, maar daaraan beleef ik niet half zoveel plezier als aan tuinieren. 

Wat altijd wel leuk is in de winter is ontwerpen maken voor het nieuwe jaar. En omdat we er vorig jaar een stuk van 300 vierkante meter bij hebben getrokken, kon ik me heerlijk uitleven in het ontwerpen van een van de borders voor dat nieuwe stuk. 

Je zou misschien denken, dat zijn wel erg veel verschillende planten op een klein stukje grond, maar het is helemaal geen klein stukje grond, deze border is groter dan de gemiddelde Hollandse achtertuin.

Mijn winterkarweitjes heb ik nog niet helemaal af, dus als het nog eens een dag regent is er geen man overboord, maar als het ook maar éven droog is ben ik weer in de tuin te vinden. Het protesteren van mijn rug (die dat gebuk allemaal niet meer gewend is) negeer ik. Spierpijn trekt wel weer weg! 

Terwijl ik een boek lees, bijvoorbeeld. Ik heb de afgelopen dagen zo'n lief boekje gelezen. Herinneringen aan Verwolde, de jeugdherinneringen van een heuse barones die haar jonge jaren doorbracht in huis Verwolde. Een alleraardigst boekje, het is maar heel dun maar het is zo boeiend. 

Ze beschrijft (op verzoek van een neef) haar jeugd in het familiehuis van de familie van der Borch; Verwolde bij Laren (Gelderland).
Als een volleerd schrijfster (wat zij van beroep niet was!) en bijzonder warm en beeldend beschrijft zij hoe het leven in een groot adellijk gezin er rond de eeuwwisseling aan toe ging.
Het is, misschien onbedoeld, een zeer romantische beschrijving van het adellijke landleven, van de gebruiken, de visites, de logeerpartijen in de zomer, de vele ooms en tantes en andere kleurrijke familieleden, de bedienden (over wie zij met respect vertelt), de jacht, het huis zelf met zijn mooie, sfeervolle kamers en vele verstopplekken, een paradijs voor kinderen.