Ode aan de forsythia

Ik vind dat iedereen een forsythia in de tuin zou moeten hebben en ik zal u vertellen waarom.

Op dit moment bloeit de forsythia en, meer nog dan sneeuwklokjes en krokussen, vind ik zijn bloei het startsein voor de lente.

De forsythia is een van de gemakkelijkste, veelzijdigste struiken die er maar te vinden zijn. Hij vergt nauwelijks onderhoud, hoewel het een flinke groeier is en er na de zomer heel wat lange takken uit schieten. Hierover later meer.

Ik zal om te beginnen alle pluspunten van deze fantastische struik op een rij zetten.

* De forsythia bloeit vroeg. Als de rest van de tuin nog kaal en bladerloos is en er nog geen kleur te bekennen is, staat er in de prille lentezon een vrolijk goudgele struik te schitteren, die alle aandacht naar zich toe trekt.

Ja, u ziet het goed, rechts staat er nóg eentje.

* De forsythia bloeit tegelijk met de narcissen. En dat combineert fantastisch met elkaar, omdat ze allebei dezelfde tint geel hebben. 

* Zelfs voor mensen die niet van geel houden (daartoe reken ik mijzelf eveneens) is deze struik geen probleem: wanneer hij bloeit is er nog nauwelijks kleur in de tuin, dus het kan nergens mee vloeken.

* En na de bloei komt het blad en dat blijft de hele zomer lang frisgroen. Een mooie frisgroene struik in de tuin geeft rust en functioneert prima als achtergrond voor zomerbloeiers. Of tegen inkijk van buren. Of als plekje uit de wind.

Beschut tegen inkijk en wind. Rechts de forsythia

* De kat kan er op een warme dag lekker onder gaan liggen, want het is een dichte struik met genoeg schaduw.

Poezen en forsythia's combineren mooi met elkaar

* Een forsythia hoef je niet te kopen. Vraag een recente scheut van iemand die er al een heeft, steek die in een pot goede aarde (eventueel met wat stekpoeder) en een paar maanden later zitten er worteltjes aan en kun je hem in je tuin planten.

* Wanneer de forsythia bloeit, kan het gras voor de eerste keer na de winter weer gemaaid worden. Dat vergeet je dus nooit meer. Een handige herinnering.

* Die lange takken waar ik het eerder over had, kun je vroeg in het voorjaar afknippen en binnen in een vaas zetten. Een paar dagen later heb je de lente in huis. De struik zelf bloeit op het oude hout, dus je hoeft niet bang te zijn dat je alle bloei wegknipt.

Gratis en uit eigen tuin

*De struik laat zich sowieso gemakkelijk snoeien. Hij is niet gebonden aan jaargetijden en kan op elk gewenst moment gekortwiekt worden.

Herfstsnoei. 

Leuk aardigheidje voor kinderen (en moeders die even een halfuurtje rust willen): 99% van de bloemetjes heeft 4 blaadjes, maar op de een of andere manier zit er aan een struik altijd één bloemetje met vijf bloemblaadjes. Zoekt en gij zult vinden!

Een vouwgordijn, zo gemaakt.

Laatst heb ik een van de finishing touches van de nieuwe keuken eindelijk volbracht: het vouwgordijn voor het keukenraam. Het was een karweitje dat ik al een hele tijd voor me uitgeschoven had, of beter gezegd; ik was er ooit aan begonnen en het viel me zó tegen dat ik me er niet toe kon zetten ermee verder te gaan.

Wat kan er nou moeilijk zijn aan een vouwgordijn, zou je denken. Een rechte lap afzomen en dat is het. Maar met die rechte lap heb je alleen nog maar stap 1 genomen.

Ik had een oud vouwgordijn als basis genomen, en dacht, naïef als ik ben in dit soort dingen, dat het een kwestie was van de stof overzetten op het bestaande mechaniek.

Het oude vouwgordijn dat precies de juiste breedte bleek te hebben.

Had ik me daar even mooi vergist.

Om te beginnen moesten er een stuk of acht tunneltjes/gootjes komen van band waar de latjes doorheen gingen. Dat vergde heel secuur meet- en naaiwerk, want die tunneltjes moesten natuurlijk precies op gelijke afstand van elkaar zitten en ook nog eens precies dwars op de lengterichting van de stof. En stof, zoals iedereen weet, is nooit helemaal recht, en er komen vouwen in, en het rekt een beetje, enfin, het was nogal wat werk om die stukken band er mooi recht en evenwijdig op te krijgen.

Als dit niet precies recht is, hangt je vouwgordijn schots en scheef.

Toen was op driekwart ook nog het band op, domweg door een meetfout mijnerzijds, en kon ik weer niet verder.

Nu weet u vast nog wel van eerdere naai-avonturen in dit blog dat ik een soort van haat-liefdeverhouding heb met mijn naaimachine. Of dit aan mijn onkunde ligt of aan de kwaliteit van mijn naaimachine is nog altijd niet duidelijk, maar stel je voor dat je net een halve zondagmiddag op je knieën in de woonkamer hebt gezeten om dat band af te spelden en dat wanneer je dan eindelijk begint te naaien, de naald of onderdraad voor de zoveelste keer vastloopt (ik ben er inmiddels achter dat ik het spoeltje er andersom in moet doen, en heb dit met watervaste stift genoteerd op de naaimachine, opdat ik het nooit meer vergeet!)

En dan is natuurlijk ook altijd precies op zondagmiddag het garen op, want door al die fouten jaag je dat er razendsnel doorheen.

Weer naar de fourniturenwinkel, waar ik nog maar zo kortgeleden was geweest om band te kopen.

Enfin, u begint wellicht langzamerhand te begrijpen waarom dit karwei zo lang heeft geduurd.

Goed kijken hoe het allemaal bij het origineel zat

Nadat de tunnels vastgenaaid waren kon ik de oogjes voor de draden (die het rolgordijn optrekken) vast gaan zetten. Eigenlijk hadden die meegenaaid moeten worden in de gootjes, maar omdat ze uit een oud rolgordijn kwamen zaten er al gaatjes in en was ik bang dat ze zouden uitscheuren als ik ze meenaaide, dus die er met de hand op gezet. Het komt toch aan de achterkant.

Oogjes vastnaaien met de hand

Hierna ging het plotseling snel. Latjes overzetten, stof vastzetten aan het mechaniek en draden door de oogjes halen, en toen ophangen. En kijk eens, wat een verschil. Ik ben blij en trots en heb mezelf beloofd nóóit meer zelf een vouwgordijn te maken.

Trekkoord inspannen

Latjes door de tunnels duwen

Voor

Na. Gezellig hè.

De stof is dezelfde als die van de gordijnen in de achterkamer, omdat ik ervan houd ruimtes met elkaar te verbinden door herhaling van een element, in dit geval dus de gordijnstof.