De tuin gaat weer verder

Na een lange afwezigheid - nou ja, niet helemaal, want op Instagram ben ik wel actief gebleven - pik ik mijn tuinblog weer op.

Er is in de tussentijd nogal wat gebeurd, zowel privé als in de tuin, en over het eerste ga ik het fijn niet hebben en over het tweede natuurlijk wel.

De laatste keer dat ik hier over mijn tuin vertelde, was twee jaar geleden, helemaal lyrisch over de forsythia. Ik ben over de forsythia overigens nog steeds lyrisch. Wat een fantastische, veelzijdige struik. Je kunt ze ook zo makkelijk stekken. Tak eraf, laten wortelen, hup nieuwe forsythia. Ik ben er momenteel een paar aan het stekken voor... maar daarover later meer.

Wat mijn smaak betreft is er niks veranderd. Ik ben in de tussentijd nog een keer naar Engeland geweest en kon mijn geluk niet op bij het zien van al die heerlijke, ietwat rommelige, volle, vrolijke tuinen. Waar mosjes mogen, waar plantjes langs en in de voegen het pad mogen groeien, waar alles zich vrijelijk mag uitzaaien. Waar alles met alles gecombineerd mag worden, waar borders vol staan, met verschillende planten, niet met al die eenheidsworsten-Annabelles zoals je dat in Nederland steeds weer ziet.

Nu moet ik niet te hard klagen over de Nederlandse tuin, want ik heb vorig jaar een paar prachtige tuinen in het oosten van het land bezocht tijdens de opentuinendagen. Die dit jaar, helaas, wegens de Coronacrisis afgelast zijn.

En ja, die Coronacrisis... mensenlief wat ben ik blij dat ik een tuin van 1000 vierkante meter heb. Die quarantaine valt me allerminst zwaar. Ik heb genoeg te doen. Ik kan wandelingen maken in mijn eigen tuin!

 

Goed, wat voor nieuws is er te melden over de tuin?
Om te beginnen beginnen de twee nieuwe borders op stoom te komen. Vooral border F (ik heb ze genummerd, anders weet ik niet meer waar wat staat) begint na drie jaar echt mooi te worden. 

Iris "Senlac" steelt momenteel de show (al die knoppen zijn nu uit maar omdat 't regent ben ik vandaag geen nieuwe foto's gaan maken)

De tegenoverliggende, die ik een jaar later heb aangelegd, moet nog wat op gang komen - de grond was daar ook minder, omdat er voorheen, toen 't stuk nog niet van ons was, voortdurend auto's geparkeerd hebben gestaan. Geduld en compost gaan daar vast verandering in brengen.

Sommige stukjes van deze border zien er al heel goed uit

Er is helaas rondom onze tuin heel veel veranderd. De prachtige walnotenboom die op het landje achter mijn buurvrouw stond: omgehakt. Het grondstuk verkocht aan mensen die er een huis gingen bouwen, en die totaal geen belang hadden bij een grote, oude, beeldbepalende boom achter in hun tuin. Ja, áchter in hun tuin. Ten noorden van 't huis, dus geen schaduw of zo. Buuf en ik kunnen er nóg kwaad om worden. Hij stond huis noch tuin in de weg, maar hij Moest Weg. Waarom ze niet het volkomen kale grondstuk ernaast hebben gekocht is ons een raadsel. Werd hun huis ook nog eens hartstikke lelijk: daar keek ik dus plotseling op uit, en daar was ik, zacht gezegd, niet blij mee, want de walnoot was jarenlang de achtergrond voor vele tuinfoto's.

Al die bomen daarachter zijn nu weg, en er staat een lelijk huis. Zonde hè.

Ik was dus genoodzaakt zelf schaambeplanting aan te planten. Zo schijnt het te heten wanneer je bomen en struiken plaatst om een lelijk uitzicht te verbergen.

Gelukkig was er tussen het lelijke huis en mij nog een kavel, dat een jaar later verkocht werd, en daar werd een keurig huis op gebouwd dat vrijwel het hele zicht op het lelijke huis wegnam. Toch wil ik niet andermans huis op de achtergrond van mijn tuinfoto's, dus hier en daar een nieuwe boom op een strategische zichtlijn geplant.
Nu zijn die helaas allemaal nog klein, dus is het nog steeds vrij moeilijk om foto's te maken waar niet de halve buurt op staat.

Een andere buurman besloot eerder dit jaar een oprit te maken langs de grens met onze tuin. Voordien was daar een rand bomen en struiken, die nu allemaal weggingen. Aan onze kant stond een rij lelijk geworden coniferen, en omdat de werklui toch bezig waren, hebben we hen gevraagd of ze die meteen ook konden weghalen, nu er ruimte was. Ook hebben ze het gat in de zijtuin, waar we een vijver hadden bedacht (maar we zijn op dat idee teruggekomen) weer dichtgegooid. Met de grond die vrijkwam uit de tuin van de buurman voor zijn oprit (daar kwam puin voor in de plaats voor de stevigheid) hebben de werklui bij ons een wal gemaakt als afscheiding.

Er is een hek tussen gemaakt, de oprit werd aangelegd (met mooi wit grind, net zoals de paden in onze tuin, dus dat uitzicht stoort me niet), maar dat betekent wel dat ik nu zó op de bus van de buurman kijk (nee, 't is ook nog eens geen klein autootje, de beste man is eigen baas).

Dus wéér schaambeplanting geplant, dit keer een rij loofbomen en struiken die hopelijk over een paar jaar groot genoeg zijn om de voertuigen aan het zicht te onttrekken. (En hier kom ik dan weer terug op die forsythiastekken; ik hoop er een paar als een soort haagje te kunnen planten, vrolijk geel in de lente en mooi dicht en lichtgroen tot aan de herfst).

Artist's impression

Nu heb ik dus geen plekje meer over waar ik beschut kan zitten in de tuin. De vlinderstruiken halverwege het terras en de straat nemen in de zomer gelukkig veel zicht weg, maar ik mis soms het geborgen tuintje wat ik vroeger had:

of de door hoge, donkere coniferen omringde tuin die dit eerst was.

Volgende keer meer actuele tuinzaken!