Stilte op een mistige herfstmorgen

Ik had een probleem met inloggen dus vandaar dat ik na het geel-verhaal al zo lang niets meer geschreven had. Nu is dit op een of andere magische wijze opgelost (ik probeer altijd gewoon van alles, hierbij slechts geholpen door iets dat gezond verstand heet) en kan ik eindelijk weer schrijven.

Over mijn tuin valt niet veel te vertellen.
De aftakeling is duidelijk begonnen. Er bloeit nog van alles hoor, daar niet van. Ik kan zeker vijfentwintig, dertig soorten noemen die nu nog in bloei staan. 
Maar minstens de helft daarvan is geel, een kwart is rood en slechts het overige deel heeft een van mijn kleuren blauw, roze of paars. 

Een tijdje terug heb ik een lijst gemaakt van alles wat ik in mijn tuin heb staan. Daarmee bedoel ik de bloeiende soorten. Al zeker tien jaar houd ik een tuindagboek bij, met de bedoeling om "ooit" nog eens een schema te maken van wanneer alles nou precies bloeit, zo door de jaren heen. Niet alles zal precies in dezelfde maand bloeien als voorgaande jaren, maar het ging mij dan ook meer om de volgorde van de verschillende planten, omdat dat best handig is als je een border wilt inrichten.

Want zeg nou zelf, wie weet er uit z'n hoofd of de Valeriaan nou vóór, tijdens of ná de Salvia bloeit? Ik bedoel maar. Een paar weken geleden, toen het zo'n beetje de laatste echt mooie dag was van deze zomer, heb ik al die oude agenda's dan eens tevoorschijn gehaald en ben ik dat schema gaan maken.

Ik kwam tot enkele conclusies. Ten eerste dat ik mezelf uiterst dankbaar was dat ik al die gegevens al zo lang bijhield. Ten tweede dat het ontiegelijk leuk was dat allemaal terug te lezen (ik kwam namelijk ook de begintijd tegen van mijn tuinleven, met mijn eerste tuin in ons oude huis). Ten derde dat ik in 2011 nauwelijks iets over mijn tuin geschreven heb, maar dat mijn agenda wel vol stond met afspraken bij diverse artsen. Dat was dus het jaar dat de nieuwe buren destijds naast ons waren komen wonen. Ik vond het schrikbarend hoeveel impact die mensen op mijn gezondheid en tuingenot hebben gehad. Op dat moment legde ik het verband misschien niet zo direct, maar het nu zo duidelijk terug te lezen bezorgde me een achteraf-moment van grote boosheid en verdriet. 

Goed. Ten vierde. Ik blijk relatief weinig bloeiers te hebben in mei en juni. In Engeland noemen ze dit "The June Gap". Dat is de periode waarin de lentebloeiers klaar zijn, en de zomerbloeiers nog niet in bloei staan. 
Gelukkig heb ik nu op mijn lijst een heleboel planten staan die wél in die periode bloeien, en ik denk dat ik er daar gewoon maar wat meer van moet aanschaffen.

Wat me ten vijfde opviel, is dat ik maar liefst 165 verschillende bloeiende planten in mijn tuin heb staan. Ik wist dat het er veel waren, maar zó veel, daar had ik geen idee van. En dat ik dan van al die planten de naam ken, zelfs de Latijnse naam, vind ik eigenlijk best wel knap van mezelf. :)

Om een lang verhaal niet te saai te maken, zijn hier nog wat foto's die ik onlangs op een mistige morgen heb gemaakt.

De herfstige tuin

Cosmea

Abessijnse Gladiool, aanrader

Cleome (kattensnor), ook een aanrader

Een herfstig stilleven met zonnebloem, cosmea en appel

Misty morning

Het grappige was dat het op die mistige morgen alleen boven op onze heuvel mistig was. Toen ik van de heuvel af reed, het dorp in, hing daar gewoon zo'n vieze, egale laaghangende bewolking. 
Een dag later was het trouwens andersom, toen was het "in het dal" mistig, terwijl bij ons op de heuvel het zonnetje heerlijk scheen.

Een zonnige foto van Cleome, Salvia Turkestania en Abessijnse Gladiool

O, die soep van laatst trouwens, als je de bouillon weglaat heb je een heerlijke zelfgemaakte pastasaus. Voor over de pasta. :)