Het droeve lot van de koekoeksbloem

Dag, koekoeksbloemen
In de tuin van mijn dochter groeiden al sinds eind vorige zomer een paar planten met grote groene bladeren. Doordat het nauwelijks winter is geweest, hadden ze het koude seizoen overleefd en gingen ze in het voorjaar vrolijk verder met groeien. 
Het werd groot.
Heel groot.

En er kwamen maar geen bloemen aan. Omdat ik op foto's van vorig jaar niet kon zien wat het moest worden of wat het geweest was, heb ik op een gegeven moment (samen met mijn dochter) besloten dat het onkruid was en ze er allemaal uitgehaald en op de composthoop gegooid.

Toen ging het regenen. Aan de wortels zat nog wat aarde. Een composthoop is een vruchtbare plek.
En zo kwamen op de composthoop de planten tot bloei.

Bloeiend op de composthoop

"Maar dat zijn de dagkoekoeksbloemen die we vorig jaar gezaaid hebben!" riep mijn dochter onthutst. "Van dat zaad dat ik zelf voor jou geoogst had!"

Oeps. 

De minst beschadigde plant (er lagen op een zeker moment theezakjes, schillen, onkruid en divers  groenafval op) heb ik teruggezet in haar tuin, met het schaamrood op mijn kaken. En hoewel hij nog een beetje scheef staat, bloeit hij alsof hij nooit dat onbedoelde uitstapje naar de composthoop gemaakt heeft.

Terug in de tuin, beetje scheef, maar wel gewoon doorbloeien

Rozen

Er zijn maar weinig bloemen die meer tot de verbeelding spreken dan rozen.

Ik kan me geen voorstelling maken van een tuin zonder rozen. Zelfs in mijn postzegeltuintje achter het oude huis had ik zeven rozenstruiken staan. En eentje in de voortuin, een klimroos die het op het noordwesten heel goed deed, de bekende New Dawn.

 

New Dawn

New Dawn

New Dawn

Gekregen roosje waarvan ik helaas de naam niet weet

Nog een naamloos roosje

Waltz Time, oudroze

Waltz Time

Nog een naamloos roosje

Katharina Zeimet

Een paar van die rozen zijn meeverhuisd. De New Dawns waren te zeer vergroeid met de rest van het huis, maar de andere kon ik redelijk gemakkelijk uitgraven. Meer dan een jaar (eentje zelfs bijna drie jaar) hebben ze in een grote bak gezeten voor ik ze in de nieuwe tuin kon uitplanten. 

Katharina Zeimet in de nieuwe tuin

Katharina Zeimet in de nieuwe tuin

Het naamloze roosje, al verhuisd maar nog in de bak

Nog een keer het naamloze roosje, zo'n mooie bloem en geur!

Eindelijk in de volle grond

Foto van deze week, gek genoeg wordt hij lichter naarmate hij volwassener wordt. Maar ik vind het mooi, dat crèmeroze!

De hardroze roos, op deze foto nog in de pot

En na maar liefst drie jaar eindelijk op z'n nieuwe plek in de zijtuin. Zie 'm eens bloeien! (hij hangt een beetje doordat hij zwaar is van de regen)

Allemaal zijn ze goed aangeslagen en hebben ze eindelijk de ruimte om tot volledige bloei te komen. De oudroze Waltz Time is als enige heesterroos niet meeverhuisd, die was gesneuveld in de te strenge winter voorafgaand aan onze verhuizing. Daarom heeft mijn dochter daar nu twee nieuwe van in haar tuin gekregen. 

Waltz Time combineert mooi met korenbloempjes!

In de tuin waren al wat rozen aanwezig, onder andere de al vaak in mijn blog voorbijgekomen rode roos tegen de zuidmuur, en de gele roos die zo overdonderend geurt. In de borders stonden wat kleine struikroosjes, en ergens verwachtte ik dat dat de wat obligate roze "The Fairy" zou zijn. Mijn tevredenheid was groot toen het allemaal witte roosjes bleken te zijn! 

 

De gele roos

De rode roos. Heel moeilijk om die bloedrode kleur op foto te vangen!

De rode roos.

De rode roos.

 

Het mooie roomwit van de witte roosjes

De witte roos.

Het witte roosje

Natuurlijk kocht ik er ook meteen enkele rozen bij, aangezien ik nu voldoende ruimte heb voor mijn passie. En, besloot ik, nu ga ik eens écht mooie, bijzondere rozen kopen. Een tochtje naar de kweker leverde me drie David Austinrozen op: Heritage, Brother Cadfael en Redouté. 

 

Brother Cadfael

Heritage

Heritage

Brother Cadfael

Brother Cadfael

Brother Cadfael

Brother Cadfael

Redouté

Redouté op zijn mooist

Van alle rozen vind ik de Engelse rozen van de beroemde rozenveredelaar David Austin het mooist. Hij was net als ik teleurgesteld dat mooie rozen vaak geen geur hadden, en geurende rozen niet atltijd even prachtig of sterk waren. Hij combineerde en probeerde, tot hij rozen had die zowel mooi, sterk als geurend waren. Ik ben bijzonder gecharmeerd van de volle cup-vorm van zijn rozen, en de vaak overdonderende geur. Ondertussen zijn er tientallen, misschien wel honderden David Austinrozen.

Tijd voor weer een ritje naar de kweker dus, en kwam ik vorige week al met het heesterroosje Miss Alice en klimmer Desprez à Fleur Jaune thuis, afgelopen zaterdag heb ik er nog zes  rozen bij gekocht (foto's zijn andermans veren, mijn nieuwgekochte rozen bloeien natuurlijk nog niet).

Miss Alice

Desprez à Fleur Jaune, klimmer

De roomwitte Climbing Sombreuil

De bleek perzikroze Mary Magdalene

De roze-crèmekleurige Damascener roos "Acropolis"

Roze en typerende bloemvorm voor David Austinrozen: Mary Rose

Al heel lang op m'n verlanglijstje: de abrikooskleurige "A Shropshire Lad", ook een Engelse roos

En misschien wel de mooiste roos die er bestaat, de groen/wit/roze "Eden Rose", ook wel bekend onder de naam "Pierre de Ronsard", een doorbloeiende klimmer.

De tuin

Terwijl ik dit zit te tikken, klinken buiten enkel geluiden van de natuur. Kikkers in de vijver, de merel en lijster die om het hardst zingen, en verder niets. Heerlijk om in de schemering buiten te zitten.

Met dit weer gaat het zo hard in de tuin dat de foto's die ik gisteren maakte, al weer achterhaald zijn.
Daarom heb ik vanmiddag, toen even de zon doorbrak, snel een hele rits foto's gemaakt, want de tuin staat er zó prachtig bij, dat wil ik graag met jullie delen.

Alles loopt nog steeds een maand voor t.o.v. vorig jaar, en soms vraag ik me af: hoe gaat dat dan, van de zomer? Blijft alles gewoon langer doorbloeien of is de koek op voor de zomer ten einde is? 

Ooit zei ik tegen mijn zus: je kunt nooit teveel hortensia's hebben. Dat geldt mijns inziens ook voor rozen. Hoewel in de tuin al zo'n 15 rozen stonden, heb ik er afgelopen week nog twee bijgekocht - en dat waren er alleen maar twee omdat ik nogal laat bij de kweker arriveerde en niet genoeg tijd had om er nog meer uit te zoeken. 

Van de rozen die ik heb gekocht kan ik wel foto's laten zien, maar het zijn nu nog kleine groene plantjes, dus ik pronk even met andermans veren:

"Miss Alice", struikroos

"Desprez a Fleur Jaune"

Ik hoor jullie denken: Maar Helena, die onderste roos is geel! Jij wilt toch helemaal geen gele bloemen in je tuin?
Ja, het klopt dat deze roos geel is. Een beetje abrikoosachtig geel. En dat wou ik graag. Echt waar!

Dat heeft twee oorzaken. Ten eerste: Parijs. Fransen houden van rozen, en ik zag daar tussen huizen en op dakterrassen de mooiste, meest romantische rozentuinen die ik ooit heb gezien. En ik raakte bijzonder gecharmeerd door hun geel-met-vleugje-roze rozen, oude rozen die zich in de loop der jaren onlosmakelijk over antieke hekjes heen gedrapeerd hadden. 

De tweede reden is de plek waar hij moet komen te staan. Ik droom al tijden van een klimmer rond het keukenraam. En dan het liefst iets dat de hele zomer bloeit. Blauwe regen viel dus meteen af, want die bloeit alleen even in mei. Een doorbloeiende klimroos leek me wel wat, maar aangezien die prachtige bloedrode roos al tegen de gevel groeit, had ik twee opties: of die rode roos weghalen (geen haar op m'n hoofd), of er een roos naast planten die zich qua kleur kan meten met rood. 

Roze viel al meteen af omdat dat zo magertjes afsteekt bij rood, een echt gele roos vond ik ook weer teveel van het goede (bovendien hebben de vorige bewoners ons al een gele roos nagelaten) en wit valt te weinig op omdat onze kozijnen ook wit zijn. Met de Parijse rozen nog vers in het geheugen ging ik naar de kweker. Ik kwam tien minuten voor sluitingstijd aan, merkte dat ik m'n briefje met rozennamen vergeten was en ging naarstig op zoek naar een roos die aan de eisen voldeed. Doorbloeiend of herbloeiend, klimmend en abrikoosgeel met een vleugje roze. Als dan de kweker met superlatieven gaat gooien als "rijke geur, uitzonderlijke schoonheid" ben ik al snel om. Zo kwam de Desprez à Fleur Jaune in mijn bezit.

De rode roos bloeit alsof het allang juni is. Rechts: het keukenraam. De linker stokroos zal moeten wijken voor de nieuwe roos.

Rode roos, detail

Spaanse margriet

Over de Spaanse Margrietjes kan ik ook nog wel wat leuks vertellen. Zoals iedereen vast heeft gemerkt was het afgelopen winter geen winter. Een heleboel zomerspul van vorig jaar heeft het dus gewoon overleefd (ja, best handig als je niet zo opruimerig bent en de dingen aan het eind van de herfst tot het volgend voorjaar laat liggen). Niet alleen Spaanse Margrietjes, ook petunia's, ijzerhard en Fijnstraaltjes hebben de winter overleefd.
Alleen zien ze er niet uit, zo half kaal met lange bruine stelen waar pas aan het eind wat te beleven valt. Terug in pot of bak is dus geen optie, dus bedacht ik, waarom zet ik ze niet gewoon in de border? Daar vallen die lelijke ouwe stelen niet op tussen het groen.

Onverwacht mooie combinatie: Nepeta met dagkoekoeksbloem in de tuin van mijn dochter

Nepeta detail

 De Nepeta van mijn dochter is zó enorm geworden, dat ik het pad in haar tuin moet verleggen. Goede grond blijkbaar! De Cosmea's werden vorig jaar ook al drie keer zo hoog als op de verpakking stond.

Dit gele bloemetje vind ik zo leuk naast de vijver, dat hij mag blijven. Ik knip wel de uitgebloeide bloemen weg, want hij mag zich niet nog eens uitzaaien.

De laatste Allium "Purlple Sensation" in mijn dochters tuin. Vorig jaar rond deze tijd net beginnend, dit jaar al snel uitgebloeid.

 Volgens Romke v/d Kaa mag ik in mijn handen knijpen dat ik überhaupt nog Alliums heb staan in m'n tuin. Op de tuinscheurkalender (echt, ik zou niet meer zonder kunnen) schreef hij van de week dat dit soort Alliums tot de "verdwijners" horen, die dus één keer bloeien en zich daarna zelden meer laten zien. Inderdaad staan er nog maar drie waar er vorig jaar zes stonden, en elders in de tuin nog maar één enkele. Jammer hoor, ik vind ze zo prachtig!

De bieslook bloeit ook, er streek net een hommeltje neer toen ik de foto maakte

Vingerhoedjes in de tuin van mijn dochter. Digitalis is een van m'n favorieten!

Borage

Hier ken ik de naam niet van, het zat vorig jaar in het gemengd bloemenzaad, en heeft zich gelukkig uitgezaaid. Ik denk iets uit de Silene-familie.

De viooltjes weten ook maar niet van ophouden (dat komt doordat ik de uitgebloeide bloemetjes nog steeds weghaal)

Moederkruid is eigenlijk onkruid, maar wie kan zo'n vrolijk bloemetje nou weerstaan? Op de achtergrond de paarse dendron.

Na drie jaar in een bak gestaan te hebben is deze roos eindelijk de grond in gegaan (in de zijtuin) en zo te dien bevalt dat goed, want hij is meteen aan het bloeien geslagen.

Witte vingerhoedjes in de zijtuin

Het zachte nieuwe blad van de appelmunt

De grote Nepeta in mijn dochters tuin, met digitalis en appelboom erachter

Vingerhoedjes (Digitalis)

De prachtige oudroze akelei in de tuin van mijn dochter

Nog een foto, omdat hij zo mooi is

Aan deze akelei ben ik, ik zal het eerlijk toegeven, niet helemaal eerlijk gekomen. Deels komt dat doordat ik nogal verlegen ben en het simpelweg niet durfde te vragen. Het zit zo: bij buren aan de overkant stond een prachtige akelei in de voortuin. Het huis kwam leeg te staan en ik zag het al gebeuren: als er nieuwe mensen komen halen ze misschien die (inmiddels half afgestorven) akelei weg. Op een stille donkere nazomeravond ben ik naar de overkant geslopen en heb wat zaaddozen uitgeklopt.  Mocht iemand ze ooit weghalen, dan is het nageslacht in elk geval veilig gesteld, dacht ik.

Overigens zijn de nieuwe bewoners alleen maar bezig méér planten in die tuin te zetten. En de akelei, die bloeit als nooit tevoren. Gelukkig maar!

Jonagold in de maak

Witte geranium in de tuin van mijn dochter

Slaapmutsjes, overal slaapmutsjes

De kleur van slaapmutsjes vind ik iets te schreeuwerig, maar ze zijn zo vrolijk en bloeien hooguit een paar dagen en zijn dan weer verdwenen. Wel zaaien ze zich uit als gekken dus ik zal er dit jaar aan proberen te denken de uitgebloeide bloemen wél tijdig weg te knippen.

De bleek-koraalrode klaprozen, die ook overal in de tuin begonnen op te duiken, heb ik wel allemaal weggehaald. Ik heb er eerst eentje laten uitkomen om te kijken wat 't werd, maar nee. Er zijn grenzen aan de roodtinten die ik kan verdragen.
 

Zo ziet de tuin er dan uit vanaf het terras.

Heerlijk toch, als het late zonnetje erop schijnt. Paarse rododendron op de achtergrond, dan een wit struikroosje en daarvoor weer zo'n mooie Nepeta. Helemaal vooraan Engels Gras en het blad van Malva.

En als klap op de vuurpijl: de prachtige tuin van mijn dochter.