Niet van tuinieren houden, en hoe ik zonder het te merken gefotografeerd werd tijdens het snoeien van de roos

Ik kan me er niets bij voorstellen, wel een tuin hebben maar niet van tuinieren houden. Ik heb best medelijden met de mensen die nu eenmaal een tuin hebben omdat die bij het huis hoort, en om de zoveel weken vloekend en zuchtend een zaterdag vullen met de "plicht" die het tuinieren voor hen is.

Toen wij voor het eerst een huis met een tuin kregen, was ik de koning te rijk. Dat die tuin maar piepklein was kon me niet zoveel schelen, ik had een tuin! Dus sloeg ik aan het tuinieren. Waar heb je anders een tuin voor? Als enige in de straat had ik een tuin met weinig stenen en veel bloemen waarin flink, en met plezier, gewerkt werd.
Dat werd me niet in dank afgenomen. Ik heb diverse keren van buren te verstaan gekregen dat mijn tuin toch wel behoorlijk negatief afstak bij de rest van de voortuinen in de straat. De andere tuinen in de straat bestonden zonder uitzondering uit geometrische buxuspatronen en/of stenen. Mijn tuin zou "rommelig" zijn.

Het grappige is dat ik in mijn oude straat op Streetview sta. In mijn voortuin. En dit ben ik dus, precies zoals ik ben; in gedachten verzonken bezig met de roos die tegen de gevel staat.

Links de keurig met stenen bedekte tuin van de buurman, rechts mijn afkeurenswaardig rommelige tuin.

Ook in onze nieuwe straat heb ik het eerste commentaar op mijn voortuin al mogen incasseren. In één adem meldde de dame in kwestie dat verderop een vrouw woont die óók nooit wat aan haar tuin doet.
Ik wist niet of ik boos moest worden of in lachen uitbarsten.

Elders in onze straat zijn sinds kort nieuwe buren neergestreken. Ook zij lijken het niet zo op tuinieren begrepen te hebben. Het eerste dat ze deden was alles kaal maken. Bomen, gazon, haag, schuurtjes, alles weg. Daarna ging er een hoog hek om de kale vlakte heen. Met verbazing en interesse sla ik het proces, dat al enkele weken gaande is, gade.
Ik heb nog nooit een tuin van nul af opgebouwd en moet er eerlijk gezegd ook niet aan denken. Maar toch is het interessant om te zien hoe een ander dat aanpakt. Of in dit geval: laat aanpakken. Die kale vlakte en het grote aantal werklui dat er aan het werk is maakt me toch wel heel nieuwsgierig. Wat voor tuin gaat dat worden? Een strakke weinig-werk-tuin met enkel gemakkelijke planten? Of laten ze de professionals toch een paradijsje aanleggen, met overvloedige borders en bochtige paden, waar ik ook van zal genieten, elke keer dat ik uit mijn raam kijk?

Ik ben in mijn tuinen altijd blij geweest met de bomen en planten die er al stonden, de indeling waar al over nagedacht was. Het lijkt me niks om een tuin helemaal aan te moeten leggen, en al helemaal niet om dit door een professional te laten doen. Als ik op sites kijk van tuinontwerpers zie ik zelden iets dat me aanspreekt. Grote rijen van hetzelfde schijnt nu in de mode te zijn, en kaarsrechte "zichtlijnen", gecombineerd met gladde donkere natuurstenen plavuizen. Door te variëren op plantsoort (hortensia, hosta of wuivend gras) wordt onderscheid gemaakt tussen "landelijke", "stijlvolle" en "moderne" tuinen. Ik zie geen verschil...

Nee, laat mij maar lekker aanmodderen, letterlijk, in mijn tuintje. Op mijn knieën in de koudvochtige grond slingerpaadjes aanleggen, die dan misschien niet volgens het boekje zijn, maar me wel jarenlang trots op mezelf laten zijn.

Tja, ik houd nou eenmaal van cottagetuinen, en die horen een beetje rommelig te zijn. Ik zal ermee moeten leren leven dat niet iedereen mijn soort tuin kan waarderen...