Krakkemikkig of "De rekening achteraf". En viooltjes!

In het Zweeds betekent "gammel" zoiets als "oud" en dat is hoe ik me momenteel voel. 

Een tijdlang dacht ik dat het wat beter met me ging, ik voelde me redelijk goed, kon (naar mijn maatstaven)  best wat in de tuin doen, was over het algemeen goedgehumeurd, kon (voor mijn doen) aardig wat hebben, enzovoorts.

Pas later dringt dan pas tot je door: logisch, ik had wekenlang geen enkele afspraak, geen verplichtingen behalve mijn kind van en naar school heen en weer rijden en als enige "sociale bezigheid" een heerlijke wandeling met mijn vriendin op een mooie dag in de prachtige omgeving rondom ons dorp.

Nu er voor het eerst sinds lange tijd weer eens een week vol verplichtingen en drukte achter me ligt, besef ik dat ik weer in de oude val ben getrapt van ongemerkt teveel hooi op mijn vork nemen. Wanneer leer ik nu eens dat ik het bij één verplichting in de week moet laten. Maar ja, dan kom ik op hooguit 52 dingen in het jaar en het leven vraagt nu eenmaal méér van me dan dat. 

Soms ontkom ik er dus niet aan en dan volgt er een dag als vandaag, een dag waarop ik me 80 voel, waarop ik van de pijn in mijn lijf niet meer op of neer kan en me steunend aan tafelranden en aanrechten van de ene naar de andere ruimte sleep, terwijl mijn hoofd voelt of ik aan de verdovende middelen zit en ik moet oppassen dat ik niet zomaar in slaap val.

Een van de oorzaken waarom ik zo brak ben is dat ik door het mooie weer veel te veel in de tuin ben bezig geweest. Gewoon lekker zitten en een boek lezen kán ik gewoon niet als het voorjaar zo enthousiast losbarst en er nog zo veel te doen is. 

Zo ben ik bezig een braak liggend stukje grond om te toveren in een moestuin. Dat het onkruid er metershoog stond heeft me heel wat rugspieren gekost, ook al hielpen soms de kippen enthousiast mee als ik er aan het schoffelen was. 

Die Hühner

Ze scharrelen trouwens ook graag op de composthoop

Dit was een paar weken terug, inmiddels gelukkig veel kaler. Maar wát een werk...

Inmiddels is het (deels) kaal en staat er een rijtje uien en een rijtje sla. Voor de rest bestaat onze moestuin uit een toekomstdroom, bestaande uit een paar zakjes zaden en een stuk grond dat nog ontgonnen moet worden.

Vanaf de andere kant gezien. Zo goed als kaal, met twee rijtjes sla en een hoop zooi in de verte.                                         Het stelt echt nog niks voor...

Verder ben ik bezig geweest met een soort van terrasje tussen de stammen van de twee bomen die afgelopen jaar weggehaald zijn. De stammen hebben we laten staan, met een reden: een hangmat die er precies mooi tussen past. De grond eronder was echter kaal met onkruid, ofwel, geen gezicht, en in navolging van de paadjes van grind die ik overal in de tuin heb gemaakt (en waarvan er nog vele moeten volgen) heb ik tussen de bomen een terrasje van grind gemaakt. Dat was eigenlijk te veel voor mijn gammele lijf (die zakken grind alleen al wegen twintig kilo per stuk). 

Halverwege, eerst het randje van stenen maar eens afmaken (ik denk nooit na over dingen als "volgorde")

Er moest niet alleen een stuk grond kaal en glad gemaakt worden, er waren ook allemaal gewenste plantjes in opgekomen, die eerst een andere plek moesten krijgen in de tuin. Er ging dus nogal wat werk in zitten maar het resultaat is voorlopig afdoende; er moet natuurlijk nog een mooi paadje naartoe i.p.v. die rij stoeptegels die er zolang ligt, en eromheen moeten de gezaaide bloemen nog opkomen, maar goed, waar ik mezelf wel op kan jagen, laat de natuur zich (gelukkig) niet in een hoger tempo dwingen.

Pas tevreden met het eindresultaat als de gezaaide bloemen opgekomen zijn.

Ik heb achterin de tuin een taxus, die ooit verkeerd gesnoeid was en daardoor erg lelijk, weggehaald en er een Amelanchier (voor de kenners: krentenboompje) neergezet. Het uitgraven van de stronk heb ik aan de man des huizes overgelaten, die dat wel "even" dacht te doen en twee uur later vloekend en zwetend in z'n blote bast nog steeds de onderste wortels niet bereikt had. Na afloop heb ik 'm maar een ijsje gegeven, dat had hij wel verdiend.

Voormalig taxus met daarachter zijn wortelgestel. En Poef.

Daar staat-ie dan, het krentenboompje. Je ziet er niks van, behalve het kaartje erbij, want hij is op de foto nog kaal.

Verder ben ik bezig geweest met de zijtuin, die grote lap (ons oude huis past er met voor + achtertuin in z'n geheel in!) die we vorig jaar van roodbloeiende rododendrons (ofwel: rode dendrons, zoals mijn collega ooit terecht opmerkte - hoe het kon dat de paarsbloeiende variant óók rode dendrons genoemd werden, kon hij echter niet verklaren) en heideplanten hebben ontdaan. Het was een kale lap grond, omzoomd door halfdode coniferen. 

De "gemengde haag" die ik in plaats van de coniferen heb gepland wil niet zo hard als ik gehoopt had, dus ik ben bang dat ik voorlopig nog tegen de kale takken zit aan te kijken...

Enfin, De zijtuin was (is) een kale boel met een soort pad van ouwe stoeptegels waar ooit dan een kronkelend grindpaadje moet komen, en verder wat struiken die wel mochten blijven, zoals een laurierkers en een skimmia. Een paar weken terug heb ik er al een perzikboompje geplant, en in de herfst een heleboel bollen. Dat ziet er nu heel gezellig uit allemaal, maar van de zomer bloeit daar niks meer. 

En een roze dendron, die mocht ook blijven.

Daarom heb ik het hele stuk nog een keer goed omgeschoffeld en er hetzelfde gemengde bloemenzaad gezaaid dat ik vorig jaar in de hoofdborders had gezaaid, en wat voor maandenlang allerlei prachtige bloemen zorgde. De dag erna ging het onmiddellijk regenen dus dat was een goed begin voor al die zaden. Hopelijk wordt het weer net zo mooi!

Verder heb ik aan de linkerkant van het pad, waar de lelijke halfdode haag staat, wat hoge vaste planten neergezet, zoals wederik, dropplant en kattenstaart. Verder een roos die al bijna drie jaar in een pot stond (zo ongeveer vanaf het moment dat we wisten dat we gingen verhuizen, half 2011 dus) eindelijk een plekje in de border gegeven. 

Enfin, dat was dus allemaal gewoon veel te veel. Al dat schoffelen, sjouwen, bukken en doen.

Wanneer leer ik het nou toch eens. Maar ja, dat werken in de tuin, dat is zó heerlijk hè. Zo verslavend. Even verstand op nul en met de handen bezig zijn is voor mij een weldaad!

Daarom, omdat ik immers niet altijd maar kan werken in de tuin, maar soms ook gewoon eens moet leren genieten, sluit ik af met een hele reeks foto's die ik gemaakt heb van de vele soorten en maten viooltjes in mijn tuin - voornamelijk uitzaaiers van de violen die ik vorig jaar in potten en bakken had staan. Goed zo, jongens, zaai maar flink uit!

Viooltjes voor het raam (kijk, m'n nieuwe gordijnen!)

Viooltjes in een mand aan de muur

Maarts viooltje "Freckles", gestippeld dus

Gezichtjes!

Deze vind ik persoonlijk erg mooi

Verschillende soorten door elkaar (en vergeet-mij-nietjes!)

Nieuwe in een pot, die mogen zich ook uitzaaien in de borders natuurlijk

Bij de voordeur ook een mandje met o.a. violen (de rest is al een beetje uitgebloeid)