Gordijnen en embrasses

De gordijnen zijn klaar! Nadat het behang erop zat in de achterkamer was het natuurlijk zaak om zo snel mogelijk ook de gordijnen af te maken.

Eén gordijn moest nog in zijn geheel genaaid worden, maar nu ik weet hoe dat moet was het een fluitje van een cent.
Meer werk waren de embrasses. Die heb ik pas één keer eerder gemaakt, voor mijn dochters slaapkamer, en dat was al weer een tijdje geleden.
Nu staat er op internet een heleboel gedetailleerde uitleg hoe je embrasses maakt, maar ik heb het wat simpeler aangepakt.

Als voorbeeld nam ik een embrasse die standaard bij een setje Ikea-gordijnen zit.

Op de stof leggen en overtrekken, dubbelvouwen en dichtnaaien, meer werk was het niet.

Het priegeligst waren nog de lusjes, omdat die er tegelijk met het dichtnaaien van de embrasse aan gezet moesten worden.

De lusjes

Klaar!

Bij de bouwmarkt (of all places!) vond ik elegante embrassehaakjes.

Het eindresultaat ziet er keurig netjes uit!

De legendarische 9 en 10 januari 2009

In mijn vorige blogpost verwees ik er al naar, die prachtige januaridagen zes jaar geleden, toen het zo krakend helder was na een periode met sneeuw en mist. Dagenlang had ik het gevoel dat ik helemaal niet in West-Europa was, maar in een of ander vergeten winterland in het hoge noorden.

Een magische fotoserie in wit en blauw.

Sneeuw

Het ging verkeerd om: eerst was het dagenlang helder en vriezig weer, pas daarna kwam er sneeuw en daar achteraan de dooi.
Liever heb ik dat natuurlijk in omgekeerde volgorde: eerst een pak sneeuw, daarna helder en vriezig weer.

Op mijn computer staat een fotoserie die ik tijdens zo'n periode, inmiddels zes jaar geleden, heb gemaakt. De wereld zag er toen zo mooi uit, ik teer er nog steeds op en bekijk de foto's van die dagen regelmatig. Er was eerst een flink pak sneeuw gevallen, toen werd het mistig, daarna heel helder en koud, en al die mist was als rijp aangevroren op bomen, takken, hekjes, zo ontzettend mooi.
HIER een link naar enkele van de meer dan 600 (!) foto's die ik die dag maakte.


Enfin, afgelopen weekend was het dus precies verkeerd om; de sneeuw werd voortgestuwd door een warme westenwind en een paar uur nadat het gevallen was begon het al weg te smelten. Desalniettemin: de eerste sneeuw in ruim twee jaar! Dat werd even in sneltreinvaart een heleboel foto's maken in de tuin.

Mooi dat ik de Sedum nog niet weggeknipt had!

Bijschrift toevoegen

Erg mooi, sneeuw op zo'n model boom. Helaas moet hij binnenkort plaatsmaken voor een loofboom, want hij houdt zo enorm veel zon tegen.

Gazon met bankje en appelboom

Tuinhuis in de sneeuw

Het hekje van de kippenren, met dakjes van sneeuw erop

De appel

Mijn dochter had een sneeuwpoes gemaakt, in plaats van een sneeuwpop

En dit is haar inspiratiebron.

Heel de tuin staat er vol mee, kattenpootjes

Best nog een aardig pak sneeuw gevallen!

En toen brak er een mager zonnetje door

En begon het allemaal meteen weer weg te smelten.

Jammer hoor!

Favoriete boeken van 2014

Volgens Goodreads heb ik in het afgelopen jaar 57 boeken gelezen.
Volgens mij zijn dat er heel wat meer geweest, ik heb ook veel non-fictie gelezen, over mijn ziekte, en ook boeken over tuinen, landhuizen enzovoorts.

Genoeg stof om eens een top 5 samen te stellen van boeken waarvan ik het meest genoten heb, of boeken die me het meest verrast hebben.
(Het zijn dus géén boeken die in 2014 verschenen zijn, maar boeken die ik in 2014 gelezen heb)

Op nummer 5 staat  Marina van Carlos Ruiz Zafón.

Hiermee heb ik geloof ik alle boeken van Ruiz Zafón gelezen, en al was dit een young-adult verhaal, toch beviel het me weer zoals al zijn boeken. Het oude Barcelona, de statige, vervallen huizen, een lang verborgen geheim van vroeger, alle typische ingrediënten zaten erin. Niet mijn favoriete boek van deze schrijver, maar omdat het de enige van zijn hand is die ik dit jaar gelezen heb, is het toch in dit lijstje terechtgekomen.
Voor mijzelf een bonus omdat ik dit boek in het Duits heb gelezen. 

Op nummer 4 staat Het Kerkhof van Neil Gaiman.

Neil Gaiman is een van mijn favoriete schrijvers moet u weten. De grenzen tussen echt en fantasie, tussen leven en dood, vervagen ook in dit boek weer, zonder dat het ook maar een moment ongeloofwaardig wordt. Lekker griezelig en heerlijk originele wendingen. Verhalen van Neil Gaiman schuren altijd een beetje.
Wederom een jeugdboek maar wat maakt het uit? Ook van Neil Gaiman wil ik alles gelezen hebben en met dit boek ben ik weer een stapje dichter bij dat doel gekomen.
Eigenlijk wilde ik zijn boek Anansi Boys in dit lijstje zetten, maar die blijk ik eind 2013 gelezen te hebben dus die kon ik niet meetellen.

Op nummer 3 staat Doodsinstinct van Jed Rubenfeld.

Niet zo'n fijne titel maar de flaptekst sprak me aan. Het is het tweede deel uit de Freud-serie van Jed Rubenfeld. Het verhaal speelt in het New York van 1919 en zoiets geeft meteen een extra dimensie aan het verhaal, ik houd enorm van historische verhalen. En dit is een goed verhaal, stevig in elkaar gezet, mooi en intelligent geschreven, met kennis van zaken zonder betweterig te worden. Alles klopt, alles wordt duidelijk, en ik heb zeker de eerste 80% van het boek geen moment het gevoel gehad dat ik wist waar het verhaal heen zou gaan - en dat is wat ik er zo aan kon waarderen. Boeken waarvan je de afloop al in het begin kunt raden staan me zelden aan. Goed geschreven, met een lat die duidelijk erg hoog lag. Deel 1 uit deze serie vond ik maar ietsje minder goed, en ik hoop van harte dat er van Jed Rubenfeld nog meer vertaald gaat worden.
 
Op nummer 2 staat het boek De Witte Ruiter (The Pale Horsman) van Bernard Cornwell.

Cornwell (o.a. bekend van de Sharpe-serie, ooit nog eens verfilmd met Sean Bean in de hoofdrol) heeft een serie geschreven over de gebeurtenissen in het 9e eeuwse Engeland, toen de Vikingen en Saksen met elkaar overhoop lagen. Hoofdpersoon is Uthred, een Saks die door de Vikingen is opgevoed en soms een beetje moeite heeft te bepalen waar zijn loyaliteit ligt. Wat dit boek zo ontzettend leuk maakt is de licht ironische toon waarop het geschreven is, de kwajongens-achtige manier van doen van Uthred, zijn soms zo foute manier van prioriteiten stellen en de manier waarop Cornwell de personages in hun onschuld dingen laat beweren waarover wij, de hedendaagse lezers, alleen maar met leedvermaak in de lach kunnen schieten.
Dit is het soort boek waarvan je al na drie hoofdstukken beseft dat het je lang niet dik genoeg is, en waarvan je hart een slag overslaat van blijdschap wanneer je ontdekt dat het slechts een deel in een serie van 8 is. Een heerlijke combinatie van een (waargebeurd) historisch verhaal en een vroeg-middeleeuwse schelmenroman.


Met stip op nummer 1 staat De laatste weerwolf van Glen Duncan.

Ik kende boek noch schrijver, en pakte eigenlijk een beetje op goed geluk een boek uit de kast "spannende boeken" bij de bibliotheek (een kast die ik doorgaans oversla omdat ik niet zoveel heb met thrillers). 
Het bleek een schot in de roos. Ik weet niet waarom ik voor de weerwolf koos, maar dit boek was de mooiste verrassing van 2014. Stel je een weerwolf voor die in ik-vorm vertelt over zijn leven: Jake. Zonder enig feit te verhullen. Een intelligente, erudiete man, wanneer het geen volle maan is althans. Dan praat hij zonder schroom over het gevoel van de transformatie, de smaak en warmte van het vlees dat hij opschrokt. Een tikje arrogant misschien, omdat hij weet wat hij is. En toch is hij sympathiek. Vraag me niet hoe Duncan dit voor elkaar krijgt, ik vond het knap. Doordat Jake zowel walgt van zijn wolf-zijn, als er zijn kracht uit put? De manier waarop hij Jake neerzet, filosofisch in zijn zelfkennis, woest en tegelijk vol zelfspot, het boek is een bizarre combinatie van horror en literaire roman.

Een conservenblik met een verkeerd etiket

Begin december maakte de goedheiligman een klein uitstapje over de grens. Het grote werk liet hij over aan de hier te lande veel actievere Weihnachtsmann, maar een paar aardigheidjes en wat letters van chocolade wilde hij ons toch niet onthouden.

Ik was bijzonder blij toen de goede Sint mij een H gegeven bleek te hebben. Volgens mij was dat voor het eerst. Het voelde als een stukje erkenning.

Mijn hele leven heb ik een andere letter gekregen op sinterklaasavond. Helena is niet de naam die op mijn geboortekaartje stond. Mijn moeder heeft het geloof ik wel overwogen, maar een andere naam beviel mijn ouders beter.

Ik kan me alleen maar herinneren dat ik een hekel had aan die naam. Ik ken maar weinig namen die net zo'n negatief gevoel bij me oproepen. Als klein meisje al vond ik dat ik een afschuwelijke naam had gekregen. 
Ik schaamde me altijd wanneer ik me aan iemand moest voorstellen. Alsof ik een vreselijk geheim over mezelf moest prijsgeven. Iets wat ik liever niet in de openbaarheid bracht.
Alsof het beeld dat de mensen van me hadden, meteen aan gruzels zou gaan wanneer ze erachter kwamen wat voor naam eraan hing. "O, ik dacht dat je een leuk mens was, maar eigenlijk ben jij er zó een!" - zo'n soort gevoel.

Ik heb me met mijn originele naam altijd een conservenblik met een verkeerd etiket gevoeld. Wat die naam zei, ging niet over mij. Dat ging over heel iemand anders. Daarom voelde het zo onwerkelijk wanneer ik mijn naam moest zeggen. Zo'n gevoel van: ik zie eruit als een blik erwten, maar eigenlijk ben ik witte bonen in tomatensaus. Een poes die Fikkie heet. Een Peugeot met een Opel-logo op de motorkap.

Die niet-passende naam gaf me ook het telkens gevoel dat mensen mij verkeerd beoordeelden. Niet konden zien wie ik werkelijk ben. Een naam zegt veel over iemand. Tik een willekeurige namensite in en je ziet dat namen worden onderverdeeld in "modenamen", "hockeynamen" en "popnamen" enz. 
Nomen est omen, wisten de oude Romeinen al. Mijn originele naam zorgde (en zorgt) bij mijzelf voor associaties met praktisch alles wat ik niet ben en niet wil zijn. Nog steeds krimp ik ineen wanneer iemand mij van een afstandje roept. Stil toch, straks weet iedereen het.

Al ver voor mijn eerste boek verscheen, wist ik al dat ik nooit onder mijn originele naam zou publiceren. Dit gevoel werd nog versterkt doordat mijn middelbare medescholieren op een dag hadden besloten dat de combinatie van mijn naam+achternaam zo lekker bekte als scheldwoord. Het bevestigde mij alleen maar dat die naam mij weinig goeds bracht.

Hoe ik er op een gegeven moment achter ben gekomen dat mijn moeder Helena ook als potentiële naam voor haar eerstgeborene op het lijstje had staan, weet ik niet meer, maar ik weet wel dat ik bij het horen van die naam meteen dacht: dat ben ik! Dat gaat over mij!

Eindelijk had ik de naam gevonden die voor mij de lading dekt. Zó voel ik mij! Een naam die ik zonder aarzeling noem wanneer ik me aan iemand voorstel, een krachtige, mooie naam met een positieve lading.

Zo positief zelfs, dat ik op een dag besloot dat mijn gegeven naam wat mij betreft danig uit de mode was geraakt. Dat ik niet alleen als auteur, maar ook in het dagelijks leven Helena genoemd wil worden.
Midden in dat proces zit ik nu.

En dat is heel verwarrend. Aan nieuwe mensen stel ik me voor bij mijn echte naam. Mensen die me van voor die tijd kenden, noemen me meestal nog bij mijn oude naam. Als die mensen elkaar ontmoeten, ontstaan er soms gênante situaties. Ik heb niet altijd zin om het hele verhaal uit te leggen. Heb ook niet altijd zin om te horen "o, maar ik vind dat jij helemaal geen lelijke naam hebt", of dat het maar raar is om je naam te willen veranderen. Of dat het maar een tijdelijke gril zou zijn, iets dat over een paar maanden weer is overgewaaid.

Daarom maar gewoon via dit blog de boel wereldkundig maken, dat is sneller en simpeler. 

Ik zal niet boos worden als mensen mij bij mijn oude naam willen blijven noemen, maar ik zal hen tot het einde der dagen blijven verbeteren, want ik ben Helena.

Helena

Na de kerst kwam de sneeuw

Gezellig binnenkijkje

De dag na kerst begon het te sneeuwen. Ik wist dat van te voren, want ik had een week eerder een koude rug gehad en als ik een koude rug heb, komt er sneeuw. Ik meldde het op internet en werd hard uitgelachen, want op het moment dat ik het zei, was het 12 graden en stond er een stevige bries uit het zuidwesten. Pas toen de weermodellen een naar het noorden draaiende wind begonnen te voorspellen kroop de opinie wat meer mijn kant op en uiteindelijk waren alle weermannen en -vrouwen het erover eens: 100% kans op de 27e.

Helaas bleek mijn persoonlijke sneeuwradar maar tot zo'n 10 km nauwkeurig en zo kwam het dat de grens van het omvangrijke sneeuwgebied, dat zo tergend langzaam over het vasteland schoof, ons net miste. Er vielen wel vlokken, maar te weinig om te blijven liggen. Een paar dorpen ten zuiden van ons was alles wel wit!

Onze tuin na de enorme sneeuwbui

Het was de dag erna mooi en helder, en krakend koud. Wat zou dat mooi geweest zijn met sneeuw!

Kraakhelder

En koud

 We namen een rigoureus besluit: als de sneeuw niet naar ons komt, komen wij naar de sneeuw. Skikleding aan, snowboards achter in de auto en gaan. Niet ver hiervandaan ligt een skigebied dat de volle laag had gehad, er lag 40 centimeter sneeuw!

We hebben gewandeld, gesleed, gesnowboard en heerlijk gegeten, we hebben het geen seconde koud gehad en we hebben genoten zoals we in geen tijden genoten hadden. En het fijnste van deze mini-wintersportvakantie: 's avonds gewoon weer lekker in ons eigen bed slapen!

De kleine piste

Goed gezien, we waren in Winterberg