De gezellige tuin

Langzamerhand begint de tuin herkenbaar te worden als iets van mij. Toen we hier kwamen wonen was het een buitengebeuren met voornamelijk gele bloemen, heidestruiken en coniferen, maar na wat weken inspanning begin je mijn hand er al een beetje in te herkennen.

Om te beginnen heb ik rozen geplant.

Rosa "Brother Cadfael"

Rosa "Redoute"

Rosa "Heritage"

Brother Cadfael en Redoute zijn struikrozen, beide roze van kleur, en vanwege hun overdonderende geur staan ze aan weerszijden van het grindpad. Heritage, eveneens in een roze tint, staat links in het perk, voor de sering, die eenmaal uitgebloeid niet zo interessant meer is, en hopelijk gaat tegen die tijd de roos net bloeien. Zo heb ik het althans bedacht. Of het ook zo gaat werken is altijd maar de vraag, maar dat maakt tuinieren nou net zo leuk.

Het is geweldig om te zien hoe de fijne temperaturen van de afgelopen dagen de tuin in beweging hebben gebracht. 's Avonds zag het er vaak al weer heel anders dan 's morgens, zo snel gaat alles op het moment. Ook dingen die ik liever niet heb gingen heel snel, zoals een enorme rabarber op de plek waar ik liever een pioen heb, dus die is er nu uit en de pioenen zitten in de grond. De lichtelijk obligate "Sarah Bernhard", maar die vind ik nou eenmaal mooi.

In mijn oude tuin had ik die ook, maar bloeien heeft hij maar één keer gedaan, ik dacht: nu heeft-ie het door, maar nee, het bleef bij die ene keer. In tien jaar tijd. Jammer hè. 
Hopelijk doen de nieuwe pioenen het beter.

Ik denk dat dit akelei is.

Vrouwenmantel

Meeverhuisd: lievevrouwebedstro. Slaat goed aan!

 Ik vind Lievevrouwenbedstro zo'n lief plantje, dat is altijd welkom in mijn tuin. Het komt oorspronkelijk uit de tuin van mijn moeder, een stekje werd bodembedekker in onze oude tuin, en nu is daar weer een stek van meeverhuisd naar onze Duitse tuin.

"Voordeel van de twijfel"

Wat dit is weet ik niet. Het heeft na het maken van de foto prachtig blad gekregen, maar welke bloem het is en of het überhaupt gaat bloeien weet ik nog niet. Daarom "Voordeel van de Twijfel", ook wel bekend onder de Latijnse naam "Plantus Onbekendus":  eerst maar eens zien wat hij kan, voor ik over zijn lot beslis.

Witte Dicentra (gebroken hartje) in de schaduwhoek (hier met ochtendzon)

Ook mijn kostbare witte gebroken hartje, een van mijn lievelingsplanten uit de oude tuin, heeft de verhuizing zo te zien zonder kleerscheuren overleefd. Samen met de witte bosanemoontjes en Epimedium (elfenbloem) staat het nu in de witte schaduwhoek, bij de put. In mijn oude tuin stonden daar ook nog een salomonszegel en witte narcissen en botanische tulpjes bij, dat is hier ook weer de bedoeling. En witte judaspenning. 
Te zijner tijd.

Met klimop begroeid achter het paadje: de put van Vrouw Holle

Onooglijk hoekje in de zon

Dit nu nog onooglijke hoekje heeft 's morgens vanaf een uur of tien zon. Het bankje achter in de tuin heeft 's morgens óók zon, maar tot een uur of half tien, dus daar heb je in het weekend, als er uitgeslapen wordt, niet zo veel aan. Daarom hebben we besloten om hier nog een plekje te maken met een zitje, om van de ochtendthee/koffie en een heerlijk loom ontbijt te genieten. Er moet nog het een en ander gedaan worden voor het zo ver is, maar het zonnetje is er alvast.

Een struik die van mij mag blijven is de ribes. We hebben er drie, en ik vind de rozerode bloesems zo gezellig in die verder nog lentekale tuin.

Ribes

Verder nog wat zomerbloeiers gekocht, ik weet dat de ijsheiligen nog twee weken bij ons vandaan zijn, maar op geraniums na durfde ik al wel zomerbloeiend spul te kopen. 

Hanging basket met o.a. Petunia "Million Bells"

Tuinspiegel met viooltjes

Met bloemen ziet alles er meteen een stuk gezelliger uit.

 

En zeg nou zelf, zo'n plek om 's morgens vroeg je eerste kop thee te drinken, wat een rijkdom is dat.

 

Zo blij met mijn tuin!

Tuinactiviteiten

Omdat het weer nu snel verbetert, wil ik de planten die ik heb ontvoerd uit de oude tuin zo snel mogelijk de grond in hebben. 
Daarvoor moet wel eerst het perk onder handen genomen worden. Vorige week had ik het al over het pad dat op de plek van het buxusvierkant moet komen, en daar zijn we nu weer een eindje mee opgeschoten. 

Eerder die week had ik het paadje onder de boog afgemaakt. Het was eigenlijk vrij eenvoudig. Ik had geen spierpijn overgehouden van het werk van weekend ervoor, maar wel een vermoeidheid die een paar dagen lang bleef na-ijlen. Op een zeker moment echter begonnen mijn handen weer te jeuken en heb ik de rest van de klinkertjes langs de rand van het pad aangelegd. Daarna worteldoek erover (was in de aanbieding bij de Aldi, 2 euro!) en toen het grind. 
Na afloop zag dat er zo uit:

En daar was ik heel tevreden mee

Alles bij elkaar bleek het aanleggen van het pad een fluitje van een cent. Met een spade, een tuinschepje, een set stevige handschoenen en een paar kniebeschermers heb ik zonder enige kennis van zaken, noch vooraf uitgedachte plannen, het pad kunnen aanleggen, grotendeels van gebruikte onderdelen: de stenen uit de oude paadjes, zand van onder de oude paadjes, enzovoorts. Alleen het grind is nieuw.

Dit gaf me moed om met het hoofdpad door het midden van het perk te beginnen.
Eerst de route weer aangegeven met touw en paaltjes:
 

Er komt een flauwe bocht in, want tuinen die je zonder verrassingen van voor naar achter kunt overzien, daar houd ik niet van. 
Verder is op deze foto goed de rand te zien dwars door het perk. Die hebben we er met opzet in aangebracht, om een verdieping te creëren, anders liep de boel schuin - we wonen nu eenmaal op een helling, daar moet je rekening mee houden.

Op bovenstaande foto staan ook de buxussen nog midden in de tuin, maar daar heb ik op een mooie maandagmiddag korte metten mee gemaakt:

Een randje links en een randje rechts, en daar tussenin de uitgang van het pad.

Zo zag het er naderhand uit

Ik laat ze eerst goed wortelen, de planning is om ze in juni te snoeien tot een strakke haag.
De forsythia bloeit ook al lekker. daar gaat na de bloei flink de schaar in, het ding is nu bijna twee meter hoog en ik heb al niet zo veel met geel, dus dit is me iets te opvallend.

Verder staat de tuin vol met bollen die zich dit jaar vanwege de aanhoudende winter niets hebben aangetrokken van hun gebruikelijke volgorde en allemaal tegelijk bloeien:

Ik vind het maar een zielig gezicht eigenlijk, van die eenzame bloemen omringd door kale aarde. In mijn oude tuin was geen grond te zien (en had onkruid dus ook geen kans). Hier moet nog het een en ander gebeuren voor ik geen grond meer zie.

Daarom ben ik een week geleden met mijn tuinminnende vriendin naar het tuincentrum. En vervolgens naar de kweker. En toen, omdat het nog niet zo heel laat was, naar nog een kweker. Het paste allemaal maar net in de auto, maar het is niet te geloven: ook nu het leeuwendeel in de grond staat is mijn perk nog een soort woestenij van voornamelijk kale grond. 

Voor dit soort calamiteiten zijn gelukkig niet al te kostbare oplossingen voorhanden: zaden. Uit de oude tuin geoogste zaden, zakken gemengd bloemenzaad, ik heb voldoende zaden voor een paar honderd vierkante meter en, nou ja, aangezien m'n nieuwe tuin zoals gezegd nogal fors is, hoop ik dat 't voldoende is.

Goed, het pad dus. Want daar had ik het over.
Na wat gezwoeg begon het al op een pad te lijken en zag het er zo uit:

 Het was nog een hele klus om steentjes te vinden om de rand mee te markeren. Niet dat we niet genoeg stenen hadden.

Maar dat bleken ongeveer vier verschillende soorten te zijn. Dikke grijze, dunne grijze, dunne rode en halfdikke grijze. Ik had in al mijn onschuld voor de dunne rode gekozen, en die lagen om te beginnen grotendeels onder aan de stapel, en toen bleken het er ook nog eens niet genoeg te zijn.
Tja, jammer dan, tuinieren noopt tot improviseren en ik hoop eerlijk gezegd ook dat die randen op den duur onzichtbaar worden vanwege het kruipende en bloeiende spul dat eroverheen dient te gaan bloeien. Dan zie je niet meer dat het pad halverwege overgaat in dunne grijze stenen.

Ondertussen even snel de flox uit de oude tuin 'n mooie plek gegeven in de nieuwe tuin

En toen verder met het pad. Het pronkstuk van het pad is het trapje. Een trapje? Jawel, hoogteverschil is leuk! Want dan kun je trapjes maken in je tuin. Ik heb zonder enige kennis van zaken of planning vooraf twee tredes gecreëerd, een speels en gezellig gezicht al zeg ik het zelf.

Hier zie je nog niet echt dat het een trapje moet worden

 

Hier ook niet, maar dit is het dus echt

Nog een keer, maar nu vanaf de andere kant

Nu alleen het grind nog

 Ik zal mijn lieve lezers niet langer plagen, hieronder een foto van het eindresultaat. Althans, het eindresultaat van het achterste deel van het pad, want het voorste stuk kan ik nog niet maken. Op de plek waar dat moet komen staat een kudde blauwe druifjes, geflankeerd door scilla's en een nuffige roze hyacint volop te bloeien, dus ik moet wachten tot die klaar zijn met bloeien voor ik ze kan weghalen, en dan kan ik de rest van het pad afmaken.

De lente is begonnen

Afgelopen weekend was het eindelijk eens weer om echt lekker langdurig in de tuin aan de slag te gaan. Zonnetje, weinig wind, aangename temperaturen (kun je nagaan hoe we aan de kou gewend zijn na die eindeloze winter; 9 graden noemen we "aangenaam").

Om te beginnen heb ik korte metten gemaakt met een taxus die zich al een hele tijd weigerde gewonnen te geven. Het was dan ook een beetje een oplichter: door z'n betrekkelijk kleine formaat liet hij ons in de waan jong en derhalve gemakkelijk te verwijderen te zijn, maar bij nader inzien bleek het een restant van een ooit veel grotere struik: ergens midden tussen zijn takken ontdekten wij een afgezaagde hoofdstam zo dik als mijn kuit.

Geen wonder dat hij er niet uit wilde, het was helemaal geen jong struikje maar een exemplaar met een uitgebreid wortelstelsel. Met een bijl, een takkenschaar, een spade en vooral veel geduld en volharding lukte het me uiteindelijk de allerlaatste wortel waarmee hij zich aan de aarde vastklampte, door te krijgen en toen was het alleen nog maar een kwestie van het boompje uit de aarde tillen.

 

Hierna ben ik op mijn eigen typerende manier aan de slag gegaan met wat er in de tuin gedaan moet worden. Mijn eigen typerende manier is: van het één naar het ander springen zonder ook maar iets af te krijgen, om op een zeker moment, na enkele weken inspanning, ineens alles tegelijk af te hebben. Holografisch werken heet dat, vanwege de gelijkenis met de opbouw van een hologram.

Op mijn werk was dit ook mijn manier van doen, tot grote wanhoop van mijn chef, die op zijn terugkerende vraag "is dit al af" of "is dat al af" steevast "nee" te horen kreeg, om op vrijdagmiddag, zo'n beetje net wanneer hij voornemens was mij de les te lezen over mijn  trage werktempo, met een onverwachte berg gereed werk (en gewoonlijk veel meer dan hij verwachtte) geconfronteerd te worden.
Omdat hij een snel gekrenkt ego had kreeg hij het niet voor elkaar mij te waarderen om het vele werk dat ik verzette en werd zijn hekel aan mij gestaag groter, tot hij aan de vooravond van een op handen zijnde reorganisatie enthousiast mijn naam liet vallen bij de directie.

Enfin, dat is allemaal verleden tijd, maar mijn manier van werken heb ik nooit veranderd; het past bij me en het werkt goed voor mij. Ik zal omwille van de leesbaarheid proberen enigszins een volgorde aan te houden van de werkzaamheden - in werkelijkheid deed ik dus dan weer een half uurtje dit, dan weer een half uurtje dat. Met micropauzes ertussen, want dat schijnt goed te zijn voor de productiviteit, las ik onlangs. Even na het graven overeind komen en een minuutje op adem komen voor ik verder ging.


Op die manier kreeg ik het voor elkaar om op beide dagen maar liefst vijf, zes uur achter elkaar zware arbeid te verrichten zonder werkelijke sporen van moeheid. Goed, de blaren stonden op mijn handen, mijn shirt was doorweekt en 's avonds ben ik praktisch op de bank in slaap gevallen, maar toch, het deed me goed om te ontdekken dat ik weliswaar fragiel ben, maar toch - mits op mijn eigen manier werkend - in staat fors wat werk te verzetten.

Wat heb ik zoal aangepakt?

Eerst heb ik de plantjes die in mijn schuur stonden te verkommeren maar eens in de zon gezet. Ze stonden al zo lang in het halfduister dat ik het ergste vreesde. Het zijn voornamelijk dierbare lievelingen uit mijn oude tuin dus ik hoop met heel mijn hart dat de doodsheid in de potten enkel winterslaap is, en geen eeuwige.

Ook heb ik de contouren van een pad uitgezet door het midden van het perk. Daar liep eerst een doolhof van zeer praktische (maar oersaaie) rechte paadjes die de border in even zo saaie rechthoeken verdeelde en behalve bereikbaarheid niet veel toevoegden. Een pad door het midden dus moet er komen, met een bocht erin omdat ik net als in mijn oude tuin niet in één keer wil kunnen zien wat erachter ligt. En een paar stenen treden halverwege, omdat we een klein beetje hoogteverschil hebben in de tuin (2 meter in totaal) en ik van kleine verrassinkjes in de tuin houd.

De restanten van de oude paadjes

Mensenlief wat zitten er een hoop klinkers in zo'n smal paadje. En wat zijn die stoepbanden ontiegelijk zwaar. Als ik ze er al uit kreeg. Vooral op het moment dat ik er eentje per abuis op twee van mijn mijn vingers liet landen, werd het gewicht ervan me pijnlijk duidelijk. En wat zaten er een hoop stoepranden langs al die paadjes. Ik wist op een gegeven moment van ellende niet meer waar ik ze moest laten.
Van de hoeveelheid stenen die de paden opleverden, kan ik waarschijnlijk een deel van het terras opnieuw bestraten. Hergebruik!

Dit is nog niet de helft

Nu staat er, zoals op onderstaande foto duidelijk zichtbaar, een vierkant van buxus precies op de plek waar het pad moet komen. Er staat ook een roos, maar aangezien het pad toch een bocht krijgt kan die wel blijven staan, het pad komt er precies omheen.

Touwtjes markeren waar het nieuwe pad zo ongeveer moet komen

 Echter de buxhaag moet noodgedwongen wijken, maar in tegenstelling tot mijn aversie tegen coniferen en taxussen heb ik voor buxus wel een zwak, en deze gaan dus niet richting groenhoop, maar worden hergebruikt. Achter de border, waar het gazon begint, krijgen ze een tweede kans en ik heb dan meteen een nette afscheiding tussen gras en perk.

Ik wist, op dat punt aanbeland, even niet goed meer wat ik nou eerst moest doen. Op de plek waar de buxhaag komt, ligt nu een pad van stoeptegels. Die moesten eruit om plaats te maken voor de buxussen, maar tegelijk zat ik dan weer met een lading zand waarvan ik niet wist waar ik mee heen moest.

Een lading zand

Toen besloot ik dat ik het paadje onder de klimopboog (zie mijn vorige verhaal) maar wat voorrang moest krijgen. Als ik dat pad alvast aanlegde - of althans de voorbereidselen trof, kon ik daar het zand kwijt.
Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Zoals jullie je wellicht herinneren stond er een grote hibiscus danig in de weg.

Het droeve lot van de oude hibiscus

We hebben echt een poging gedaan hem eruit te graven. Maar net als bij de oude taxus was zijn wortelgestel zo stevig aan de aarde verknocht, dat er geen beweging in te krijgen was. Nu staat mijn hele tuin vol zaailingen van deze oude baas, dus echt heel veel verlies ik er niet mee en daarom ging de grote schaar erin, waarna ik mankracht heb ingeschakeld om de stronk te verwijderen.

Sorry, ouwe jongen

Wederom kwamen er takken en de touwtjes aan te pas om het verloop van het toekomstige pad uit te zetten.

Het toekomstige pad

En toen bleken er eigenlijk alleen nog maar een paar bollen in de weg te staan, die ik voorzichtig uitgroef en in het perk ernaast weer net zo behoedzaam ingroef. Daarna kon het graven beginnen. Het paadje komt uit op een bestaand pad dat achterlangs het perk loopt en daar eigenlijk prima ligt, dus het was een kwestie van daar naartoe werken.
 

Het uitgraven is begonnen

Eenmaal op de juiste diepte uitgegraven kwam ik bij het punt waar de kanten aangebracht moesten worden om te voorkomen dat de boel verzakt. Ik haalde een paar van die loodzware stoepbanden naar achteren en kwam vervolgens tot de conclusie dat het pad te veel in een bocht liep om die te kunnen gebruiken. Nu had ik wel een lading klinkers dus besloot ik tot een elegantere oplossing:

Een elegante oplossing

Dat randje afmaken, nam ik me voor, en dan het zand erin storten en aanstampen. Dan kan ik morgen grind kopen en dat erin storten en dan is het klaar. Halverwege was ik met afkanten, toen plotseling in mijn lijf de knop omging: Ho.
Tot hier en niet verder. 
Vijf en een half uur aan één stuk graven, sjouwen, bukken en knielen was het maximale wat mijn lijf aan wenste te gaan. Ik heb zonder aarzelen mijn handschoenen uitgetrokken, mijn kniebeschermers afgedaan, mijn werkschoenen uit en ben naar binnen gegaan, en heb de rest van de avond geen boe of ba meer gezegd.
Moe maar voldaan. Een leeg hoofd en een moe lijf. Wat heb ik die nacht geslapen.

Helena en haar Duitse Tuin

Ter gelegenheid van mijn verjaardag kreeg ik vorige week het boekje "Elizabeth en haar Duitse Tuin" cadeau. Ik vond dit een erg leuk cadeau, niet alleen omdat ik zo graag lees, maar vooral omdat ik sinds een half jaar ook een Duitse tuin heb.

Een van de grootste voordelen van Duitse tuinen is dat ze over het algemeen nogal groot zijn. Naar Nederlandse begrippen helemaal. Kavels van 500, 600 vierkante meter zijn hier zo'n beetje de standaard. Mijn nieuwe tuin is minstens tien keer zo groot als het postzegeltje dat ik in Nederland achter het huis had liggen. Om een indruk te geven wat dat betekent: het oude huis, inclusief voor- en achtertuin, past in het smalle strookje tuin naast ons huidige huis. 

Helaas is het sinds we hier wonen alleen nog maar winter geweest, dus echt veel heb ik nog niet van m'n Duitse tuin kunnen genieten. Verder dan wat overtollig spul weghalen (zie mijn update van 11 maart) kwam ik niet, de aanhoudende nachtvorst verhindert me - als het me al zou lukken door de permafrost heen te graven - nieuw spul te planten.

Een heleboel uit de vorige tuin meegenomen planten heb ik, na een paar hoopvolle pogingen ze aan de buitenlucht te laten wennen, voor de zoveelste keer in hun kuipen terug in de schuur gezet. Daar heb ik overigens cementbakken van de bouwmarkt voor gebruikt, die kosten maar een paar euro en met een paar gaatjes onderin doen ze prima dienst als kuip voor grotere planten.

Dinsdag was het toch weer mooi weer, hoewel nog veel te koud door de straffe oostenwind, en ik kon het niet laten om weer wat in de tuin te gaan doen. Ik had toen we hier kwamen wonen ingecalculeerd dat ik zo'n beetje tot begin maart binnen zou moeten zitten, maar dat het nu inmiddels april is stelt m'n geduld danig op de proef.

Een paar weken terug ben ik begonnen twee bomen uit hun krachten gegroeide coniferen weg te halen. Het is de bedoeling dat ze helemaal verdwijnen, op drie meter stam na, want daar kan natuurlijk een pracht van een schommel tussen gemaakt worden.  

Beide droegen hun takken tot op de grond. Het geheel deed nogal bosachtig aan en hield 's middags de nodige zon tegen. Tuin op het zuiden en dan vanaf half 4 geen zon meer, dat kan natuurlijk niet.

Dus ging ik aan de slag met een grote takkenschaar en een stel spierballen (van mijzelf, een in m'n linker en een in m'n rechterarm) en na een middagje zweten en zwoegen zagen de twee eruit als een kip op hoge poten, maar had ik ineens wel een heleboel zon in m'n woonkamer.

Kip op hoge poten

Aan het eind van de middag piept de zon precies onder het gesnoeide deel door, en schijnt zo door het zijraam de eetkamer binnen. Dat is natuurlijk precies wat je in het voorjaar graag ziet, maar ik besefte dat er ook nog een zomer aan zit te komen, waarin je misschien helemaal niet zit te wachten op die hete zon in je kamer. En omdat ik natuur en milieu een warm hart toedraag, komt er naast de ene boom (zodra deze is gereduceerd tot een paal voor de schommel) een loofboom - kaal wanneer ik zon in de kamer wil, en bebladerd wanneer ik dansende schaduwen prefereer.

De tuin is aan die kant afgezoomd met een haag van coniferen. Niet mijn persoonlijke keuze, maar het staat er nu eenmaal, hij is ruim twee meter hoog en geeft lekker veel privacy.

Op sommige plekken ziet hij er zo uit:

En daar is weinig mis mee

 Maar onder de bomen ziet het er zo uit:

En daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.

Nou ben ik wat tuininspiratie betreft soms heel erg van het idee van "beter goed gejat dan slecht bedacht" (dit verklaart deels mijn verslaving aan Pinterest, waar ik in korte tijd duizenden inspirerende tuinfoto's bij elkaar heb verzameld) - en zo kwam ik laatst op het idee, al fietsende door het heuvelland dat mijn huis omringt, om de ongewenste coniferen niet weg te halen, maar alleen kaal te knippen. Ik fietste langs een tuin waar iemand  een rij ongewenste coniferen veranderd in een rij prima paaltjes, steviger dan welke paal ook verankerd in de grond, keurig op dezelfde afstand van elkaar - perfect om een hek van te maken.
Ik hoefde alleen de zijtakken er maar af te knippen.

Leuk en aardig, maar toen bleek dat mijn coniferen helemaal niet uit één zo'n keurige stam bestaan. Integendeel zelfs. Op 1 centimeter boven de grond zijn ze stuk voor stuk gesplitst in minstens drie takken.
Hoe ik daar een hekje van kan maken waar de meidoorn tegenaan kan groeien (zodat ik, als de meidoorn groot en dicht genoeg is, de achterliggende coniferen kan verwijderen), is me nog niet helemaal duidelijk, maar ideeën komen vooral in me op als mijn hoofd leeg is, en er is nauwelijks een betere manier dan tuinieren om het hoofd leeg te krijgen, dus vertrouw ik erop dat de oplossing zich al snoeiende aan zal dienen.

Ondertussen alweer een stapel takken bij elkaar geknipt die hoog genoeg is voor een volgend paasvuur.

Het tuinafval van mijn verhaal van 11 maart is ook op het gemeentelijke paasvuur gegaan. Dankzij onze bijdrage was de berg zeker twee meter hoger dan voorgaande jaren. (schromelijke overdrijving)

Ondertussen was het in het zonnetje wel lekker warm, maar in de wind was het niet te harden. 

33 graden!

En hoewel - puur doordat het langer licht is, vermoed ik, niet vanwege de temperatuur - de knoppen aan bomen en struiken steeds dikker worden, is het qua bloemen - zelfs bollen! - maar magertjes gesteld. Hieronder de foto's van al het moois in mijn tuin.

Meer is er niet!

Ik was gisteren lekker op dreef want ik heb nog veel meer in de tuin aangepakt. Met de recentelijk teruggevonden heggenschaar (handmatig aangedreven, de elektrische staat nog op mijn verlanglijstje) een van de taxussen die mogen blijven bijgewerkt.

Links: de keurig gesnoeide taxus

En hiermee zie je meteen een van m'n favoriete plaatjes van de nieuwe tuin. Is het niet schattig, dat kleine hekje? Tussen de taxus en het groen aan de rechterkant loopt een pad, en daarom heb ik besloten dat dat hekje een scharnier krijgt, om een zij-ingang naar de tuin te creëren.

Het pad loopt nu nog rechtdoor, zo naar het gras, waar je met een grote omweg weer bij het terras kunt komen. Ik besloot dat dat beter kan, zeker gezien het feit dat er aan de andere kant naast het pad een prachtige met klimop begroeide boog staat.

De begroeide boog met in de weg staande hibiscus

Het pad krijgt hier een bocht naar links, waarna je achter het (nog te creëren) bloembed langs naar het terras kunt lopen, of naar de (nog te creëren) schommel.
Hiervoor moet de grote hibiscus helaas wijken. Misschien krijg ik hem heelhuids uit de grond en kan ik hem elders neerzetten. Groot o ja moment trouwens laatst toen ik las dat de hibiscus lid is van de kaasjeskruidfamilie - dit terzijde.

Achter de poort staat het best bewaarde geheim van onze tuin: de put.

De geheime put (van Vrouw Holle?)

Als je het niet wist zou je het niet weten. Van onder tot boven begroeid met klimop, maar met een heus peillood en - even testen - jazeker, water erin, op zo'n drie meter diepte.

Het peillood aan een touwtje

Uit het groen steekt de arm van de pomp. 

Ik ben van plan de klimop er deels af te halen, zodat de put wat meer zichtbaar wordt. Plannen voor een houten dakje erboven en een spoel met een emmertje zijn er niet. Ik wil de put gewoon laten zoals hij is, aanwezig maar niet te opvallend. Een tuin moet altijd zo hier en daar wat kleine geheimpjes herbergen.