Helena's mijmeringen: De gezellige tuin

Langzamerhand begint de tuin herkenbaar te worden als iets van mij. Toen we hier kwamen wonen was het een buitengebeuren met voornamelijk gele bloemen, heidestruiken en coniferen, maar na wat weken inspanning begin je mijn hand er al een beetje in te herkennen.

Om te beginnen heb ik rozen geplant.


Rosa "Brother Cadfael"

Rosa "Redoute"

Rosa "Heritage"

Brother Cadfael en Redoute zijn struikrozen, beide roze van kleur, en vanwege hun overdonderende geur staan ze aan weerszijden van het grindpad. Heritage, eveneens in een roze tint, staat links in het perk, voor de sering, die eenmaal uitgebloeid niet zo interessant meer is, en hopelijk gaat tegen die tijd de roos net bloeien. Zo heb ik het althans bedacht. Of het ook zo gaat werken is altijd maar de vraag, maar dat maakt tuinieren nou net zo leuk.

Het is geweldig om te zien hoe de fijne temperaturen van de afgelopen dagen de tuin in beweging hebben gebracht. 's Avonds zag het er vaak al weer heel anders dan 's morgens, zo snel gaat alles op het moment. Ook dingen die ik liever niet heb gingen heel snel, zoals een enorme rabarber op de plek waar ik liever een pioen heb, dus die is er nu uit en de pioenen zitten in de grond. De lichtelijk obligate "Sarah Bernhard", maar die vind ik nou eenmaal mooi.

In mijn oude tuin had ik die ook, maar bloeien heeft hij maar één keer gedaan, ik dacht: nu heeft-ie het door, maar nee, het bleef bij die ene keer. In tien jaar tijd. Jammer hè.
Hopelijk doen de nieuwe pioenen het beter.

Ik denk dat dit akelei is.

Vrouwenmantel

Meeverhuisd: lievevrouwebedstro. Slaat goed aan!

Ik vind Lievevrouwenbedstro zo'n lief plantje, dat is altijd welkom in mijn tuin. Het komt oorspronkelijk uit de tuin van mijn moeder, een stekje werd bodembedekker in onze oude tuin, en nu is daar weer een stek van meeverhuisd naar onze Duitse tuin.

"Voordeel van de twijfel"

Wat dit is weet ik niet. Het heeft na het maken van de foto prachtig blad gekregen, maar welke bloem het is en of het überhaupt gaat bloeien weet ik nog niet. Daarom "Voordeel van de Twijfel", ook wel bekend onder de Latijnse naam "Plantus Onbekendus": eerst maar eens zien wat hij kan, voor ik over zijn lot beslis.

Witte Dicentra (gebroken hartje) in de schaduwhoek (hier met ochtendzon)

Ook mijn kostbare witte gebroken hartje, een van mijn lievelingsplanten uit de oude tuin, heeft de verhuizing zo te zien zonder kleerscheuren overleefd. Samen met de witte bosanemoontjes en Epimedium (elfenbloem) staat het nu in de witte schaduwhoek, bij de put. In mijn oude tuin stonden daar ook nog een salomonszegel en witte narcissen en botanische tulpjes bij, dat is hier ook weer de bedoeling. En witte judaspenning.
Te zijner tijd.

Met klimop begroeid achter het paadje: de put van Vrouw Holle

Onooglijk hoekje in de zon

Dit nu nog onooglijke hoekje heeft 's morgens vanaf een uur of tien zon. Het bankje achter in de tuin heeft 's morgens óók zon, maar tot een uur of half tien, dus daar heb je in het weekend, als er uitgeslapen wordt, niet zo veel aan. Daarom hebben we besloten om hier nog een plekje te maken met een zitje, om van de ochtendthee/koffie en een heerlijk loom ontbijt te genieten. Er moet nog het een en ander gedaan worden voor het zo ver is, maar het zonnetje is er alvast.

Een struik die van mij mag blijven is de ribes. We hebben er drie, en ik vind de rozerode bloesems zo gezellig in die verder nog lentekale tuin.

Ribes

Verder nog wat zomerbloeiers gekocht, ik weet dat de ijsheiligen nog twee weken bij ons vandaan zijn, maar op geraniums na durfde ik al wel zomerbloeiend spul te kopen.