Tegen ruggen aan kijken, of: wie het eerst komt, maalt niet vanzelfsprekend het eerst.

Vorige week gingen we naar een kerstconcert, in het centrum van een grote stad. Dat was georganiseerd door de harplerares van mijn dochter, en werd uitgevoerd door al haar leerlingen. De locatie was zo gekozen dat er zit- en staanplaatsen waren. Wie wilde zitten, werd te verstaan gegeven dat het wel zo netjes was om dan even een drankje te bestellen, om de uitbater van het terras te compenseren.
Omdat we vrij vroeg waren, konden we aan een tafeltje zitten dat mooi zicht bood op het podium waar de kinderen zouden spelen.

Echter van het hele harpconcert hebben we niets gezien.

Want - net als voorgaande jaren overigens - was een groot deel van de andere ouders helemaal niet genegen rekening te houden met het feit dat zij niet de enigen waren die hun kind wilden zien spelen.
Op een zeker moment ging een groepje ouders VLAK VOOR ons tafeltje staan, zodat wij tegen een stel konten aankeken. Toen mijn man er wat van ging zeggen, reageerden ze nogal geërgerd, om niet te zeggen ronduit onbeschoft. Hun mening kwam er in het kort op neer dat het niet hun probleem was dat wij er wel op tijd waren en een zitplaats hadden weten te bemachtigen. Zij wilden het gewoon kunnen zien, en waar het voor mij persoonlijk volkomen vanzelfsprekend is dat staande toeschouwers zich áchter de zittende mensen positioneren, was het voor hen vooral een kwestie van "hier kunnen we het goed zien dus hier gaan we staan".
Ze waren overigens wel zo vriendelijk ons het advies te geven gewoon óók te gaan staan, dan was alles toch opgelost?

Uiteindelijk heeft mijn man stevige taal moeten gebruiken om hen ervan te doordringen dat je niet vóór zittende mensen kunt gaan staan, en eindelijk gingen ze naar elders.

Niet dat dat hielp. Vlak voor het podium verdrongen zich vanaf het begin van het concert zo veel ouders die niets van het optreden van hun kind wilden missen, dat we alsnog een uur lang tegen een stel ruggen aangekeken hebben.
Mijn man deed het enige dat je in zo'n geval kunt doen: er ook maar tussen gaan staan, zodat hij in elk geval het optreden van mijn dochter nog kon filmen.
Ik kan helemaal niet zo lang staan en heb vooral mijn oren gebruikt om van het concert te genieten.

Hoewel er van genieten nauwelijks sprake was. Want zulke onbeschoftheid raakt mij enorm. Mensen die zich niets van anderen aantrekken en moedwillig hinderlijk zijn om er zelf beter van te worden, daar kan ik echt niet tegen. Ik zal misschien een overgevoelige dwaas zijn, maar tegen zoveel lompe grofheid ben ik eenvoudigweg niet opgewassen. Het vreet aan me, ik voel me machteloos, diepbedroefd, en krijg steeds meer de neiging me terug te trekken, omdat als dit exemplarisch is voor hoe onze maatschappij in elkaar steekt, ik daar helemaal geen deel van wil uitmaken.

Waarom zou ik omgang willen met mensen die op zo iets cruciaals lijnrecht tegenover mij staan? En bij wie elke discussie in termen van "winnen" en "verliezen" gaat, waarbij alle middelen kennelijk geoorloofd zijn, terwijl ik juist in elk contact met een ander mens streef naar harmonie en win-win situaties?
(Ik was bijv. heus bereid geweest ons tafeltje te delen, indien iemand iets in die geest aan me gevraagd had - door echter al bij voorbaat te ontkennen dat ik besta, verviel die optie.)
Ik vind het vaak enorm moeilijk om me staande te houden, gehoord te worden, mijn behoeften vervuld te krijgen - vooral wanneer dat betekent dat ik me eigenlijk op een bijna agressieve manier moet opstellen. Ik ben iemand van zachte, horizontale communicatie, maar voel me vaak gedwongen mezelf te "verlagen" (ja, zo voelt het echt) tot een grovere, kwetsender manier van communicatie, om überhaupt tot iemand door te dringen. Waarbij het dan nog maar de vraag is of die persoon zich iets wil aantrekken van mijn verzoek.

Ik geloof echt dat er mensen zijn die wel weten hoe je respectvol met andere mensen omgaat, en die weten dat het niet gepast is om je hinderlijk te gedragen naar anderen toe. Maar ze lijken zo dun gezaaid. Ik ontmoet ze zelden. En ja, ik heb een zwak voor mensen die weten hoe het hoort - die zich niet alleen beschaafd gedragen, maar zelfs etiquetteregels kennen. Een tijdje terug ontmoette ik een (oudere) man die bij het afscheid, nogal onverwacht, achter me ging staan en mijn jas voor me ophield. Voor zulke mensen smelt ik. Die hebben meteen een streepje voor bij mij.

Heel erg vind ik wanneer mensen mij vanwege deze instelling als hautain aanmerken. Omdat ik onderscheid zou maken. Tja, zo kort door de bocht kan iedereen wel redeneren om het gelijk aan zijn kant te krijgen. Maar is het niet gewoon heel menselijk dat ik met bepaalde soorten gedrag moeite heb? Gedrag dat lijnrecht ingaat tegen wat voor mij waarde heeft? Maakt mij dat dan meteen hooghartig? Ik beschouw mezelf eerder als bescheiden - misschien wel te bescheiden. Want ik voel me te vaak ondergesneeuwd in een wereld waarin de grootste schreeuwers het voor het zeggen lijken te hebben.

Pinterest

Sinds mijn lieve vriendin me er anderhalf jaar geleden op wees, ben ik verslaafd aan Pinterest.
Het heet social media te zijn, maar voor mij is er weinig social aan en toch vooral veel media. 

Je kunt er afbeeldingen verzamelen van dingen die je leuk vindt. Die categoriseer je op zogenaamde "prikborden", net zoals je thuis een moodboard zou maken met plaatjes uit bijvoorbeeld woonmagazines.

Op het moment dat ik er voor het eerst mee in aanraking kwam, stond onze verhuizing voor de deur en ik vond (en vind) het fantastisch om plaatjes te zoeken van inspirerende interieurs en tuinen. Toen het er te veel werden, begon ik ze onder te verdelen; tuinen, borders, tuinzitjes, moestuinen etc.; de interieurs in slaapkamers, badkamers, keukens, woonkamers, hallen enz. 

Ondertussen heb ik 122 verschillende "prikborden" met in totaal bijna 30.000 plaatjes.
Omdat ik van niemand verlang ze allemaal te gaan bekijken (hoewel ik een kijkje op een prikbord van je keuze wel aanraad) hier een greep uit mijn assortiment!
(Geen van de foto's is van mijzelf, het zijn allemaal foto's die ik op Pinterest heb gevonden)
 

De foto die als inspiratie diende voor mijn tuinpad met bochtje en treden

Een van de vele plaatjes van tuinhekken en bogen

Zitjes in de tuin

Nog meer zitjes in de tuin.

Tuinpaden...

Tuinvazen en -potten

Inspirerende tuinhuisjes

Inspirerende bloementuinen

Inspiratie voor mijn jaarlijkse theepartij

Plaatjes van de allerschattigste huisjes

Plaatjes die laten zien hoe ik m'n huis graag zou inrichten

Of de logeerkamer

Of de badkamer

En natuurlijk hoe onze nieuwe keuken ongeveer zou moeten worden

Er is een map met plaatjes van mooie uitzichten en doorkijkjes

En eentje met gezellige boekjes waar het zo heerlijk lezen is

Eentje met allerlei lampen

Een mapje met zilverwerk

Een met alleen maar raampjes

Nou ja, en verder nog heel veel foto's van poezen, van mooie deuren, plaatjes uit mijn favoriete films, serviezen, vakantiebestemmingen, spreuken en weet ik het al niet meer.

Ik zou zeggen, als je je geïnspireerd wilt voelen, neem eens een kijkje!
pinterest.com/helenaschrijft 

Klopgeest

Een tijdje geleden kwam ik thuis, en terwijl ik van de oprit naar de voordeur liep, hoorde ik iemand aan de overkant van de straat tegen de ruit tikken. Ik keek om, en zag niemand. De buurvrouw was niet eens thuis, haar auto stond er niet. Vreemd, maar ik stond er verder niet bij stil.

Een week of zo daarna lag ik 's morgens nog in bed, ik sliep uit, maar werd gewekt doordat er iemand op het raam klopte. Ik dacht nog; wij hebben toch een bel? Ik wachtte even maar hoorde niemand weglopen, noch werd er een tweede keer geklopt. Vreemd.
Althans, voorlopig. Net toen ik weer wilde gaan liggen werd er weer geklopt, en weer. 

Alleen, nu leek het niet van de voorkant van het huis te komen, maar eigenlijk overal vandaan. Het geklop bewoog en kwam dan weer mijn kant op, om dan weer vanuit de andere kant van het huis te klinken.

Nou ja, van uitslapen kwam natuurlijk niks meer, maar die klopgeest zat me niet zo heel erg dwars. Ik was immers nog niet helemaal wakker toen het geklop klonk. Er zat vast een stukje verbeelding bij.

Tot op een morgen mijn man even van huis ging, en na het verwachte half uur niet de bel klonk, maar er geklopt werd. Ik liep naar de deur... en zag niemand.
Toch bleef er geklopt worden. Ik ging het hele huis rond, maar bij geen enkel raam stond iemand. Het werd steeds gekker! 

Even later kwam mijn man thuis (hij had gewoon de sleutel bij zich). Ik vroeg: was jij net al thuisgekomen? Stond je in de tuin op het raam te kloppen?
Hij wist van niets.

Het mysterie loste zich uiteindelijk op toen ik, dagen later, toevallig een blik naar het huis aan de overkant wierp. Op de schoorsteen van de buren zaten twee kauwtjes, die met hun sterke snavels een hazelnoot open probeerden te krijgen.

Aha.

Toen korte tijd later bij ons het geklop weer klonk, ben ik heel zachtjes door de achterdeur naar buiten geslopen, en inderdaad, nu zaten ze op onze schoorsteen. Hard kloppend, in series van drie, om die hazelnoot kapot te krijgen.

De klopgeesten waren kauwtjes!

Geen fluit te doen

Er is op het ogenblik geen fluit te doen in de tuin.
Ik kom er alleen om de konijnen eten te geven en eieren te rapen.
Alles ziet er dor en kaal uit - nou ja, op die paar goudsbloemen na dan, die zelfs nu nog hardnekkig blijven doorbloeien - en het weer nodigt ook niet echt uit tot gezellig tuinieren.

In december ligt de tuin helemaal stil.

De kale tuin. Die douchekop in het midden was vroeger een zonnebloem.

Mist voor een dramatisch effect. Rechts op de voorgrond de voormalige cosmea's

Het tuinpad wordt weer zichtbaar

De kale appelboom

Bankje dat even niet uitnodigt om er lekker op te gaan zitten

De chaos in de tuin van mijn dochter met verpieterde cosmea's

Op zich komt dat mooi uit. December is niet de tijd van het jaar om je aandacht naar buiten te richten. De donkere dagen lenen zich bij uitstek voor naar binnen gekeerd zijn, contemplatie en de balans opmaken van het jaar dat achter ons ligt. Het opruimen van het oude en een licht ontsteken voor het begin van het nieuwe.

Althans, dat is het nobele doel dat ik me elk jaar vergeefs stel. In werkelijkheid wordt december natuurlijk gekenmerkt door niets dan drukte en verplichtingen, en is er nauwelijks tijd voor rust en beschouwing.

Hoewel ik het altijd spijtig vind dat er weer een jaar voorbij is en het afgelopen jaar wel héél snel voorbij gegaan is omdat ik zo ontzettend veel rustmomenten moest inplannen dat de weken voor mij maar drie, vier bruikbare dagen hadden, en hoewel ik de eerste twee weken van het nieuwe jaar gewoonlijk als een zombie rondloop omdat ik compleet uitgewrongen uit de de decembermaand tevoorschijn kom, kijk ik toch altijd wel uit naar januari.

Niet in de laatste plaats omdat het tuinseizoen dan weer van start gaat. Want in januari moeten de fruitbomen gesnoeid worden. Hoera! Wat kan mij het schelen dat het dan nog volop winter is: ik kan weer naar buiten, ik kan weer wat doen. Ik kan weer vooruit kijken!

Niet, zoals vanaf september, genieten van wat er nog is en met lede ogen de aftakeling aanschouwen, maar je verheugen op wat komen gaat. Heerlijk.
Kreeg ik laatst ook nog een mooie nieuwe takkenschaar van mijn ouders cadeau. Met zo'n lange steel eraan zodat ik alle waterloten van de oude appelboom te grazen kan nemen. Heel wat beter dan dat krakkemikkige ding met zijn roestige, botte schaar die de vorige bewoner van dit huis in de schuur had achtergelaten.

Nou ja, eerst maar eens december zien door te komen...

Iets leuks erbij

In mijn vorige blogpost schreef ik dat het hard nodig is om meer leuke dingen aan mijn leven toe te voegen, zodat ik vaker blij ben en derhalve meer energie krijg.
Daarom hebben we de knoop doorgehaktover iets waarover we al een tijdje nadachten. 
Het is iets waar ik enorm van houd en waar ik altijd blij van word.

Het is ongeveer twintig centimeter hoog, dertig centimeter lang, weegt twee kilo, en heeft ongeveer vijfentwintig miljard zwarte en vijf miljard witte haren.

Vorige week woonde ze nog in het asiel, maar nu woont ze fijn bij ons. Ze is pas een half jaar oud en had maar liefst zeven broers en zusjes. Een flink gezin, vooral als je bedenkt dat deze zwangerschap niet gepland was. Moeder was van adel (Perzisch) en was 'm op een krolse nacht gepeerd voor een romantisch onderonsje met de buurtkater. 
Eén van haar acht kinderen had net zo'n lange vacht als moeder, de rest heeft weliswaar kort haar, maar wel ongewoon zijdeachtig zacht. 

Poef, want zo noemen we haar (officiële naam is Minou) kroop in het asiel in mijn nek, begon hevig te spinnen en viel vervolgens in slaap. Dit alles voordat ik goed en wel had kunnen bekijken hoe het katje onder mijn kin er  nou eigenlijk uit zag. 
Even later wisten we het allemaal zeker; dit schattige lieve poesje met haar zwarte vachtje en witte buik en pootjes wordt het. Zij had ons uitgekozen en wij vielen als een blok voor haar.

De volgende dag ging ze met ons mee naar huis.
Natuurlijk waren Poedie en Pluis er niet onverdeeld blij mee, zelfs al bleef Poef de eerste dagen zorgvuldig van hen afgeschermd in een aparte kamer. 
Het was ongelooflijk grappig om te zien hoe Poedie en Pluis, elkaar gewoonlijk hooguit duldend en niet al te zeer aan elkaar gehecht, ineens een front vormden, een onafscheidelijk duo vanuit de gedachte "jou ken ik, jij bent wel vertrouwd". Ik heb die twee nog nooit zo vaak en zo dicht bij elkaar zien zitten.

Vooral niet toen het kleine katje de kamer in mocht en bij ons op schoot kroop en met hún speelgoed (waar zijzelf niet naar omkijken) begon te spelen. Poedie en Pluis vanaf een hoge plek, argwanend kijkend wat zich daar beneden afspeelde. Het leken net die twee ouwe mannetjes van de Muppetshow. 

Ondertussen zijn we een week verder en wordt er nauwelijks meer gegromd en geblazen, wel worden er af en toe neusjes gegeven en wordt er zelfs al min of meer in elkaars buurt op de bank geslapen. 

Vooral de jonge Pluis lijkt de voordelen van een kitten erbij wel in te zien. Poedie, die al acht is, is wat neutraler. Die vindt het wel best als die twee jonkies samen achter een veer aanjagen, dan kan zij lekker rustig slapen. Hoewel ook háár bijna ingeslapen speel-drang ineens weer naar boven komt nu er weer zo veel spelende katten en bewegende speeltjes in huis zijn.

Een verhaal als dit is natuurlijk niet compleet zonder foto's!