Ik kom er alleen om de konijnen eten te geven en eieren te rapen.
Alles ziet er dor en kaal uit - nou ja, op die paar goudsbloemen na dan, die zelfs nu nog hardnekkig blijven doorbloeien - en het weer nodigt ook niet echt uit tot gezellig tuinieren.
In december ligt de tuin helemaal stil.
 |
| De kale tuin. Die douchekop in het midden was vroeger een zonnebloem. |
 |
| Mist voor een dramatisch effect. Rechts op de voorgrond de voormalige cosmea's |
 |
| Het tuinpad wordt weer zichtbaar |
 |
| De kale appelboom |
 |
| Bankje dat even niet uitnodigt om er lekker op te gaan zitten |
 |
| De chaos in de tuin van mijn dochter met verpieterde cosmea's |
Op zich komt dat mooi uit. December is niet de tijd van het jaar om je aandacht naar buiten te richten. De donkere dagen lenen zich bij uitstek voor naar binnen gekeerd zijn, contemplatie en de balans opmaken van het jaar dat achter ons ligt. Het opruimen van het oude en een licht ontsteken voor het begin van het nieuwe.
Althans, dat is het nobele doel dat ik me elk jaar vergeefs stel. In werkelijkheid wordt december natuurlijk gekenmerkt door niets dan drukte en verplichtingen, en is er nauwelijks tijd voor rust en beschouwing.
Hoewel ik het altijd spijtig vind dat er weer een jaar voorbij is en het afgelopen jaar wel héél snel voorbij gegaan is omdat ik zo ontzettend veel rustmomenten moest inplannen dat de weken voor mij maar drie, vier bruikbare dagen hadden, en hoewel ik de eerste twee weken van het nieuwe jaar gewoonlijk als een zombie rondloop omdat ik compleet uitgewrongen uit de de decembermaand tevoorschijn kom, kijk ik toch altijd wel uit naar januari.
Niet in de laatste plaats omdat het tuinseizoen dan weer van start gaat. Want in januari moeten de fruitbomen gesnoeid worden. Hoera! Wat kan mij het schelen dat het dan nog volop winter is: ik kan weer naar buiten, ik kan weer wat doen. Ik kan weer vooruit kijken!
Niet, zoals vanaf september, genieten van wat er nog is en met lede ogen de aftakeling aanschouwen, maar je verheugen op wat komen gaat. Heerlijk.
Kreeg ik laatst ook nog een mooie nieuwe takkenschaar van mijn ouders cadeau. Met zo'n lange steel eraan zodat ik alle waterloten van de oude appelboom te grazen kan nemen. Heel wat beter dan dat krakkemikkige ding met zijn roestige, botte schaar die de vorige bewoner van dit huis in de schuur had achtergelaten.
Nou ja, eerst maar eens december zien door te komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten