maandag 2 december 2013

Iets leuks erbij

In mijn vorige blogpost schreef ik dat het hard nodig is om meer leuke dingen aan mijn leven toe te voegen, zodat ik vaker blij ben en derhalve meer energie krijg.
Daarom hebben we de knoop doorgehaktover iets waarover we al een tijdje nadachten. 
Het is iets waar ik enorm van houd en waar ik altijd blij van word.

Het is ongeveer twintig centimeter hoog, dertig centimeter lang, weegt twee kilo, en heeft ongeveer vijfentwintig miljard zwarte en vijf miljard witte haren.

Vorige week woonde ze nog in het asiel, maar nu woont ze fijn bij ons. Ze is pas een half jaar oud en had maar liefst zeven broers en zusjes. Een flink gezin, vooral als je bedenkt dat deze zwangerschap niet gepland was. Moeder was van adel (Perzisch) en was 'm op een krolse nacht gepeerd voor een romantisch onderonsje met de buurtkater. 
Eén van haar acht kinderen had net zo'n lange vacht als moeder, de rest heeft weliswaar kort haar, maar wel ongewoon zijdeachtig zacht. 

Poef, want zo noemen we haar (officiële naam is Minou) kroop in het asiel in mijn nek, begon hevig te spinnen en viel vervolgens in slaap. Dit alles voordat ik goed en wel had kunnen bekijken hoe het katje onder mijn kin er  nou eigenlijk uit zag. 

Even later wisten we het allemaal zeker; dit schattige lieve poesje met haar zwarte vachtje en witte buik en pootjes wordt het. Zij had ons uitgekozen en wij vielen als een blok voor haar.

De volgende dag ging ze met ons mee naar huis.
Natuurlijk waren Poedie en Pluis er niet onverdeeld blij mee, zelfs al bleef Poef de eerste dagen zorgvuldig van hen afgeschermd in een aparte kamer. 
Het was ongelooflijk grappig om te zien hoe Poedie en Pluis, elkaar gewoonlijk hooguit duldend en niet al te zeer aan elkaar gehecht, ineens een front vormden, een onafscheidelijk duo vanuit de gedachte "jou ken ik, jij bent wel vertrouwd". Ik heb die twee nog nooit zo vaak en zo dicht bij elkaar zien zitten.

Vooral niet toen het kleine katje de kamer in mocht en bij ons op schoot kroop en met hún speelgoed (waar zijzelf niet naar omkijken) begon te spelen. Poedie en Pluis vanaf een hoge plek,
argwanend kijkend wat zich daar beneden afspeelde. Het leken net die twee ouwe mannetjes van de Muppetshow. 



Ondertussen zijn we een week verder en wordt er nauwelijks meer gegromd en geblazen, wel worden er af en toe neusjes gegeven en wordt er zelfs al min of meer in elkaars buurt op de bank geslapen. 

Vooral de jonge Pluis lijkt de voordelen van een kitten erbij wel in te zien. Poedie, die al acht is, is wat neutraler. Die vindt het wel best als die twee jonkies samen achter een veer aanjagen, dan kan zij lekker rustig slapen. Hoewel ook háár bijna ingeslapen speel-drang ineens weer naar boven komt nu er weer zo veel spelende katten en bewegende speeltjes in huis zijn.

Een verhaal als dit is natuurlijk niet compleet zonder foto's!












Geen opmerkingen:

Een reactie posten