Details

Waar anderen zich op de grote lijnen richten, zie ik meestal slechts details. Ik heb erg veel moeite om hoofd- en bijzaken van elkaar te onderscheiden, simpelweg omdat er voor mij nauwelijks verschil bestaat tussen hoofd- of bijzaak. Ik zie alles, en vind alles even belangrijk. Hierdoor had ik altijd de grootste moeite om bijvoorbeeld op school uittreksels van boeken te schrijven; bij mij werden dat meestal uit-reksels...

Om bij mijn tuin te blijven; ik vind de indeling van mijn tuin net zo belangrijk als de keuze voor de juiste planten op de juiste plek. Weken, maanden kan ik zoeken naar precies die éne cultivar van een bepaald ras, omdat 'iets dat erop lijkt' voor mij net zo onoverkomelijk is als een pad dat drie meter te ver naar links ligt.


Het is een van mijn meer twijfelachtiger vaardigheden; mijn opmerkzaamheid. Een vrouw die erop gestudeerd had vertelde mij ooit dat je de mensheid grofweg in merkers en niet-merkers kunt indelen. Ik ben zonder twijfel een merker, want ik merk werkelijk alles op, ook dingen die ik helemaal niet bewust wil opmerken, en dat kan heel vermoeiend zijn. Het is net of mijn hoofd vol hypergevoelige antennes staat die continu de omgeving scannen op de miniemste verandering. 

Handig is het wanneer het juist om details draait, bijvoorbeeld bij het redigeren van teksten, of met behangen. Tot op de millimeter grijpen de patronen van de banen in elkaar.

Mijn dochter is niet altijd blij met mijn opmerkzaamheid. Het lukt haar praktisch nooit om stiekem een snoepje te pakken, een koekje te pikken of 's avonds nog heimelijk wat langer in haar bed te lezen dan toegestaan. Ik hoor een tik, ik zie een kruimel en ik weet al weer hoe laat het is. Soms doet ze het erom, maar dan heb ik allang gezien wat ze van plan is. Gelukkig ben ik geen strenge moeder en vertel ik haar dat ik me nog goed kan herinneren dat ik zelf een kind was, en kinderen doen nu eenmaal zulke dingen. Zolang haar gebit of haar schoolresultaten er niet onder lijden vind ik het prima, een kind moet kind kunnen zijn.

Gisteren ging ze na het eten nog even de tuin in - na een regenachtige dag was het 's avonds eindelijk opgeklaard en scheen de zon zowaar - om na ongeveer dertig seconden met een vies gezicht naar het raam te lopen en te roepen dat er een kakkerlak op de tuinstoel zat. 
Ik moest lachen, want ik begreep wel wat er aan de hand was. Het is tenslotte mei.
Ik zei: kijk eens in de hal, op de kalender, is het zo'n zelfde beest? 

Ze kwam terug met een grote glimlach: ja, precies zo een!
Haar eerste meikever. 
De eerste engerling heb ik vorige maand ook al gevonden, deze werd gelukkig door de kippen hogelijk gewaardeerd. Ik heb nog even getwijfeld of ik de meikever ook aan de kippen zou voeren, maar och, zo'n fotogeniek beestje laat je toch niet door een stel vraatzuchtige dames opeten?

Ik heb 'm wel ergens anders neergezet, want op de tuinstoel waar hij zat scheen even later precies het avondzonnetje, en nadat mijn dochter in bed lag heb ik daar nog even heerlijk een kop thee gedronken.

En om bij de details te blijven: wat detailfoto's van de bloemen in mijn tuin (sorry dat het steeds dezelfde bloemen zijn, ik heb er nu eenmaal nog niet zo heel veel...)

Bosanemoontje in de witte schaduwhoek

Witte Dicentra in de schaduwhoek

Lievevrouwebestro in de schaduwhoek

Epimedium en varen in de schaduwhoek

Tot mijn grote vreugde!

Van bovenstaand plantje kan ik even niet zo snel op de naam komen, het lijkt (of is) Kind-op-moeders schoot, en bloeit in het voorjaar met witte pluimachtige bloemtrosjes, heel schattig. Ik dacht dat ik ze had achtergelaten in mijn oude tuin, maar blijkbaar is er een stukje met de witte Dicentra meegelift, evenals een witte Astilbe. Het witte spul van de foto zal samen met het Lievevrouwenbedstro over een tijdje alle kale aarde van de schaduwhoek bedekt hebben.

Een verrassing waren ook de Akeleien die op de waterput groeien (er ligt blijkbaar een deksel op, dat in de loop der jaren met klimop bedekt is geraakt). Die zijn ook wit! Ik heb er alleen nog geen foto van, omdat er pas eentje helemaal open was en daar kon ik met de camera niet goed bij komen.

Een minder leuk verhaal is dat van "Voordeel van de Twijfel". Het had prachtig blad, werkelijk waar. Maar op foto's die wij vorig jaar bij een bezoek aan deze tuin hadden gemaakt toen de vorige mensen er nog woonden, zag ik een soort hoge vuilwitte pluimen. En ja, het werd inderdaad hoger en hoger, en breder en breder, tot je niet meer over dat leuke paadje onder de boog door kon. Toen het hoger was dan mijn dochter kwamen de knopjes van de pluimen in beeld, terwijl mijn bosanemoontjes, elfenbloemen en Dicentra grof opzij geduwd werden. Sorry, jongen, jou wacht hetzelfde lot als de oude hibiscus die vroeger naast je stond...

Misschien doen de stronken het nog eens dunnetjes over deze zomer, ik ben van plan ze er in het najaar uit te graven, niet nu, nu alles eromheen net een beetje begint te wortelen en te bloeien, veel te kwetsbaar.

Verdere details dan in de tuin!

Mysotis

Ook zo'n welkome verstekeling uit de oude tuin, samen met het Lievevrouwebedstro dat ertussen groeit.

Een ander plantje dat me zonder dat ik het wist een zaailing meegaf voor in de nieuwe tuin, was de Jacobsladder. Ik had spijt als haren op mijn hoofd dat ik die achter had gelaten, ik heb er zelfs over gedroomd. En toen, in april, toen alles begon uit te lopen, ontdekte ik in een van de grote bakken het herkenbare blaadje, en, beter nog, een minitrosje met bloemknopjes.

De nieuwe Jacobsladder heeft een plekje naast de vijver gekregen, net zoals z'n voorganger in het oude huis.

Ik houd van dat tere blauw

V

Verder natuurlijk een heleboel violen, die horen bij mijn tuin zo ongeveer bij het meubilair.

Vrij bijzonder is het gestipte viooltje. Ook een spontane zaailing uit de oude tuin. Ik was destijds heel erg in mijn nopjes met deze viooltjes, en kon niet wachten om deze ontdekking met mijn tuinminnende vriendin te delen. 
Haar reactie: "O, die heb ik ook."
Oké.

Een ander verhaal is dit gebroken hartje. Ik noem het altijd de ouderwetse versie, geen idee of dat zo is, maar omdat mijn oma ze in haar tuin had, associeer ik deze altijd met de goede oude tijd. 

Ik houd van het bescheiden bloempje met zijn zwaar ingesneden blad (niet op de foto, blad op de achtergrond is Vrouwenmantel/Alchemilla), en toen mijn moeder, die samen met mijn vader al dertig jaar of zo in het oude huis van mijn grootouders woont, aanbood om er eentje van de hare (van mijn oma dus!) uit te graven voor mijn nieuwe tuin, was ik daar enorm blij mee.

Hij staat aan de overkant van het pad, tegenover de witte bloemen, omringd door een hortensia, vrouwenmantel en flox, een schaduwrijk plekje waar hij het volgens mij prima naar z'n zin heeft, want er zitten al twee nieuwe takjes aan.

Mijn dochter heeft ook een paar planten uit haar oude tuintje meegenomen. Bij haar "tuintje" moet je je niet te veel voorstellen, het was een strookje van een halve meter dat we van het terras hadden gepikt. Blijvers waren de Dicentra, de roos "Waltz Time" en kaasjeskruid, de rest vulden we op met gezaaide zomerbloeiers, een heel vrolijk hoekje alles bij elkaar maar in geen enkel opzicht te vergelijken met de lap grond die ze nu voor haar tuinhuis heeft. Haar "tuintje" is bijna net zo groot als onze tuin achter het oude huis!

Rosa "Waltz Time"

Haar roos heeft helaas de winter niet overleefd, maar daar zijn inmiddels twee vervangers met dezelfde naam voor aangeschaft. De malva en het gebroken hartje staan geduldig in hun potten te wachten tot ze de volle grond in mogen. 

Mijn dochters Dicentra

Wat er op het moment verder nog bloeit is de schoenlappersplant, ook wel Bergenia genoemd. Ik vind ze middelmatig mooi; het blad vind ik lelijk en de bloemen zijn erg leuk. Ze zijn nog van de vorige eigenaar en ik heb er geen bezwaar tegen dat ze blijven. Hier een foto: 

Nieuw in mijn tuin, want nog niet eerder gehad, zijn de Allium en een aparte dubbele petunia die ze bij het tuincentrum verkochten. De Allium bloeit bijna, wat een prachtige kleur!

Allium

Dubbele petunia

Dat was het weer voor deze keer!