In dezelfde week dat ik de bundel "Het Tuinhuis" van Hella S. Haasse las, waren wij in onze tuin bezig ons eigen tuinhuis in elkaar te zetten.
Een langgekoesterde droom van onze dochter, en een waarvan wij verwezenlijking hadden beloofd zodra we een tuin hadden die groot genoeg was. We hebben in ons oude huis serieus overwogen een huisje voor haar OP de schuur neer te zetten...
Enfin, na enig zoeken op internet vonden we bij een Duitse leverancier een tuinhuis dat niet alleen schappelijk geprijsd was, maar ook nog eens vele malen schattiger dan de tuinhuizen die we tot dan toe hadden gezien.
We hoefden onze dochter niet eens om te praten: een volmondig ja was haar antwoord toen we de plaatjes lieten zien.
Op een kille dag in maart werd het tuinhuis bezorgd. Een man met een vrachtwagen die enkele maten te groot leek voor het kleine straatje waarin wij wonen, zette zijn voertuig een paar huizen verderop neer (waarop ik het prompt benauwd kreeg, hadden we bij onze bestelling een onjuist huisnummer opgegeven?) en stapte uit.
Wat er toen volgde was best interessant om te zien en als je niet in de transportwereld werkt vast geen dagelijkse kost. Je ziet soms trucks rijden met zo'n klein wagentje achterop en nu kreeg ik eindelijk te zien hoe zoiets werkt. Het wagentje kon eraf, werd als het ware uit elkaar gevouwen en veranderde voor mijn ogen in een klein vorkheftruckje.
Nadat de chauffeur het zware zeildoek van de oplegger opzij had gevouwen, haalde hij met het vorkheftruckje een groot pakket met stukken blank hout en een reep beschermend plastic eromheen te voorschijn. Hierna reed hij (o, opluchting) niet de oprit op van de buren drie huizen verderop, maar kwam hij warempel onze kant op gereden.
Ondanks de toen nog snijdende kou liep ik naar buiten en vroeg hem het pakket op de oprit te zetten. Onder de carport zou het pakket droog en niemand in de weg liggen.
Helaas echter wordt ook onze oprit geflankeerd door coniferen (hè, wéér die rotconiferen!) en die zijn in de loop der jaren zo breed uitgewaaierd dat je er met een smal autootje nog wel tussen kunt komen, maar ik met mijn middenklasser al de spiegels moet inklappen, en een vacuüm verpakt tuinhuis paste er al helemaal niet tussen.
Nou ja, zet het dan maar aan het begin van de oprit, ik parkeer mijn auto zolang wel elders.
De zaterdag erna hebben we met zijn drieën de losse onderdelen van het tuinhuis stuk voor stuk naar de carport gedragen en weer opgestapeld en met plastic bedekt. Je moet toch wat...
In de meivakantie was het weer goed en bestendig genoeg om eindelijk een aanvang te maken met de montage en plaatsing. En omdat één foto vaak meer zegt dan duizenden woorden, hier een serie van hoe zoiets in zijn werk gaat.
Nu alleen nog verven. Nee, niet standaard wit! De opmerkzamen onder jullie zien wat kleurstaaltjes tussen de kozijnen geklemd zitten.
Wanneer het klaar is, volgen uiteraard de foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten